Gelezen in The Guardian van 30 april 2014:
Eddie, onze taxichauffeur uit Zimbabwe, reed ons door de uitgestrekte townships van Kaapstad. Het regende pijpenstelen. De dag ervoor waren we nog op eigen gelegenheid door de dure buitens rond Kirstenbosch en Wynberg getrokken. Toen was alles zonovergoten geweest. Het contrast kon niet groter. Extreme armoede naast extreme rijkdom. Waarom kent het prachtig gelegen Kaapstad zo’n onoverbrugbare sociaal-economische kloof? Dat heeft natuurlijk alles te maken met het verleden van de Apartheid. Sinds de omstreden wetten in 1994 werden afgeschaft die de verschillende rassen en klassen ruimtelijk van elkaar scheidden, is er een enorme migratie op gang gekomen binnen Zuid-Afrika. Zwarten en kleurlingen trokken massaal naar de grote steden, waar ze zich in de randen van de townships vestigden in hutjes, op afvalbergen, in krottenwijken. Johannesburg, Durban en Kaapstad raakten overspoeld met een extreem arme plattelandsbevolking, die zich bij de zittende arme bewoners voegden en die daar de spanningen nog vergrootten. Opeenvolgende ANC-regeringen hebben sindsdien omvattende huisvestingsprogramma’s uitgevoerd; dit Reconstruction and Development Programme (RDP) behelsde de bouw van liefst 3,6 miljoen nieuwe woningen in de townships en direct daarbuiten. Het resultaat namen we in ogenschouw. Onze voorlopige conclusie: het bestaande probleem is alleen maar groter geworden.
Weinig tot niets is gedaan aan het weghalen van de ruimtelijke barrières die tijdens de Apartheid de verschillende bevolkingsgroepen van elkaar moesten scheiden. Reusachtige snelwegen doorklieven de townships, de lege ruimte tussen de bestaande stad en de arme buurten is onverminderd opgevuld met golfterreinen, een parcours voor renpaarden, uitgestrekte industrieterreinen; zelfs het binnenstedelijke District Six – tijdens de Apartheid ontruimd en opzettelijk platgewalst – bleef grotendeels onbebouwd. Het Modernistische vocabulaire van functiescheiding is ook allerminst afgeschaft, de suburbanisatie gaat onverminderd door, shopping malls ondermijnen de economie van de binnenstad, het V&A waterfront is een toeristische enclave, ook de cratieve klasse leeft in een isolement; de hoogste dichtheden worden bereikt in de periferie; de afhankelijkheid van de auto in deze megastad neemt verder toe, op het binnenstedelijke wegennet is de dagelijkse congestie ernstig tot zeer nijpend. Het probleem van Kaapstad is groot en wordt met de verkeerde middelen bestreden. Wanneer wordt ruimtelijke planning hier eens serieus genomen?
Geef een reactie