Hij had zich sterk gemaakt voor het behoud van de Amstelburg en daarmee een verkeersdoorbraak en de sloop van woningen in de Ruyschstraat voorkomen. Een boek over brug 101 duwde hij me trots in handen. En zij, zij was destijds kraker van de Blaaskop geweest en herinnerde zich nog goed hoe het omver getrokken standbeeld van Wibaut bij het verslepen snerpend schuurde over het asfalt van de Wibautstraat. Het oprichten van het geschonden beeld voor de gevel van de Blaaskop, moest ik begrijpen, was niet tegen wethouder Wibaut gericht, maar tegen de PvdA. En hij, hij was destijds projectmanager van de gemeente geweest, jong en onervaren, maar wel verantwoordelijk voor de ontruiming van het kraakpand. Volkomen klem had hij gezeten tussen de krakers en zijn ambtelijke bazen. Maar steun kreeg hij van wethouder Schaefer, die koos voor de benadering van onderop van de jonge projectleider en die diens leidinggevenden de mond snoerde. Ze waren er die zaterdagmiddag allemaal bij, bij de opening van de kleine maar mooie tentoonstelling over de stadsvernieuwing van de Oosterparkbuurt op het Iepenplein, gemaakt door Geheugen van Oost. Ik zou er spreken en nam de ontruiming van de Blaaskop als beginpunt. Door de verhalen van de buurtbewoners na afloop waande ik me weer veertig jaar terug in de tijd.
De andere spreker was Jef Reintjes. Reintjes, afkomstig uit Limburg, was destijds betrokken geweest bij de Amsterdamse stadsvernieuwing. Als beginnend architect bij een van de woningcorporaties had hij ruim 100 woningen in de Oosterparkbuurt ontworpen. Hij bewonderde het werk van architecten als Van Herk, De Ley en Van den Bout. Net als zij sprak hij met de bewoners en vroeg hen wat ze wilden. Ook veertig jaar na dato had hij hun wensenlijstje nog paraat: ramen die zicht gaven op de straat, een keuken waar je kon eten, een ruime wc, een zolder waar de kinderen konden spelen, een eigen opgang en, niet onbelangrijk, een straatbeeld dat geen huisnummers nodig had voor het bezoek om zich te oriënteren. Rijntjes probeerde met al hun wensen rekening te houden. Op een paar woningen na staan ze er nog allemaal. Op straat sprak ik een jonge vrouw die net in de buurt was komen wonen. Ze vertelde me hoe ontzettend blij ze was met haar kleine woning. Een opbouwwerkster van destijds drukte me op het hart: de protesten van de buurtbewoners waren vooral gericht geweest tegen gedwongen verhuizing; door de stadsvernieuwing werden sociale verbanden uit elkaar geslagen, maar bewoners bleven het liefste bij elkaar. En de projectleider zei me dat hij spijt had dat er alleen maar aan woningen was gedacht, niet aan bedrijfsruimten. Door zijn opmerking schoot het me te binnen dat mijn bakker in de plint zit van het pand dat later op de plek van de Blaaskop werd gebouwd. De slag om de Blaaskop heeft uiteindelijk toch tot goede dingen geleid. De dag na de opening vond het grote Woonprotest plaats op de Dam in Amsterdam.
Geef een reactie