We komen uit de richting van Mantgum en lopen via Jorwert door de weilanden naar het nieuwe klooster, bij Hilaard. Nijkleaster Westerhûs ligt op een afgegraven terp in de open ruimte van de Friese Greidhoek. Overal grasland, water. Als we arriveren zijn kloosterlingen bezig witte was aan de lijnen te hangen. De lakens bollen, het waait, de onstuimige dag eindigt toch nog zomers. Initiatiefnemer Hinne Wagenaar loopt ons tegemoet. Hinne is dominee in Jorwert. Hij vertelt hoe hij en zijn vrouw Sietse een plek zochten waar mensen zich konden terugtrekken om op adem te komen en om zich te bezinnen. Alle geloofsgemeenschappen zouden er welkom zijn. Hun oog viel op deze oude boerderij. Architectenbureau J.O.N.G. uit Balk maakte het ontwerp. Het complex oogt verraderlijk eenvoudig. Ik moet denken aan Dom van der Laan. Dezelfde ingetogenheid. Toch moest het plan worden bevochten, tot aan de Raad van State toe. Dorpelingen vreesden overlast. Wagenaar leidt ons rond. Hij wijst op de put. De vervallen boerderij zoals ze die aantroffen, zegt hij, was ernstig vervuild. Grote hoeveelheden mest lagen hier opgeslagen. Zuinig omgaan met energie, water en aarde was een van de doelstellingen. Er liggen nu 143 zonnepanelen op het dak, regenwater wordt opgevangen voor wc’s, wasmachines, alles wat ze op het erf aantroffen is hergebruikt.
In de jaren ’80 woonden Hinne en Sietse in New York, in een piepklein kamertje aan Broadway. Het bezoek van Sietse aan Holden Village, Washington, had hun de ogen geopend. De kopermijn van Holden was in 1957 verlaten. Een vergiftigd landschap van zware metalen bleef achter. De lutherse kerk had het verlaten mijndorp in 1962 gekocht en was bezig met vrijwilligers de huizen, in zestig jaar tijd, weer op te knappen. De natuur in de omgeving zou later met hulp van Rio Tinto worden hersteld. Uit de kreek kan tegenwoordig weer worden gedronken. Er werd een leefgemeenschap gesticht “om mensen weer evenwicht in hun eigen leven te laten krijgen.” Je gaat er terug naar de natuur, vindt spiritualiteit, en alles is duurzaam. Ik lees dat je het dorp alleen per boot of te voet kunt bereiken. De kortste route voert over een pad dwars door de Cascade bergen, een afstand van zo’n 23 kilometer. Wagenaar: “vanaf het moment dat we het mijndorp bezochten is het onze droom om een modern klooster op te zetten. Een plek op het Friese platteland die beschermt tegen alles wat ons overspoelt.” Hij bedoelt de onrust, het lawaai, de uitdagingen. Evenwicht vinden in het leven is het doel. Dat zit niet alleen in de plek en het gebouw. Hier in de omgeving kan een kloosterling ook goed wandelen.
Geef een reactie