Afgelopen week opende in het Utrechtse Centraal Museum ‘De ommuurde stad’. In de fraaie publiekstentoonstelling wordt de geschiedenis van de stad – in dit geval Utrecht – verteld vanuit het perspectief van veiligheid door de eeuwen heen. Door muren en vestingwerken te bouwen werd aan de burgers bescherming geboden tegen boeven, rovers, vijandelijke legioenen. Tegelijk werden veel mensen buitengesloten, zij leefden zonder stadsrechten, onveilig, op het platteland. Met het afbreken van de vestingwerken eind negentiende eeuw vervaagde de grens tussen stad en platteland. Sindsdien expanderen de steden. In Nederland gebeurt dat maximaal gespreid. Dit proces verloopt steeds sneller, want overal zijn steden aan de winnende hand. Het betekent het definitieve einde van het platteland zoals we dat ooit kenden. Mijn bijdrage aan de tentoonstelling gaat over jonge vrouwen die op dit moment in overgrote meerderheid het platteland verlaten. Steden worden hierdoor snel feminien. Op elke 100 vrouwen telt een stad als Utrecht nog maar 73 mannen; in Amsterdam is de verhouding 100:81, in Rotterdam 100:98. Hoe meer vrouwen in een stad wonen en werken, hoe succesvoller zo’n stad blijkt te zijn. Vrouwen zorgen voor veiligheid, maar ook voor vergroening en verduurzaming. Door hun inbreng worden steden leefbaar gemaakt.
Een tijdje geleden schreef Caroline de Gruyter in NRC Handelsblad over het Oostenrijks platteland. De helft van de Oostenrijkers tussen 25 en 64 jaar woont nog op het platteland. Echter, ook in Oostenrijk verliezen landelijke gemeenten nu snel bevolking. Vooral jonge vrouwen trekken naar Wenen, Graz en Innsbruck. Mannen blijven achter. Vervolgens citeert De Gruyter een Oostenrijkse boer, die klaagt dat de stad teveel domineert en dat de regering wetten uitvaardigt die de steden eenzijdig bevoordelen. Zo moet het voedsel steeds meer biologisch. Die boer, die wil dat niet. De Gruyter ziet in dat merkwaardige standpunt van die boer de geboortegrond van allerlei extreemrechtse, populistische protestpartijen. Het is inderdaad een groot en groeiend probleem: oude boze mannen in de provincie die niet meer mee kunnen komen en die het gevoel krijgen in de steek te worden gelaten. Daar staat tegenover dat steeds meer succesvolle vrouwen in de grote steden leven. Vroeger stuurden ze de vrouwen terug naar het aanrecht. Straks sturen ze al die succesvolle, hardwerkende vrouwen nog terug naar het platteland. Sommige mannen zien de periferie emanciperen, anderen zien Covid-19 als een kans. De vrouwen komen terug, want de steden zijn nu onveilig. Zou het werkelijk? Gaat dat zien in Utrecht!
Geef een reactie