Gehoord tijdens finale presentatie van de ontwerpteams voor de biënnale in ‘Vista’ op 15 mei 2009:
Mooie presentaties waren het van de bureaus. Vooral MUST was deze keer verrassend. MUST verbaast zich over het feit dat in Amsterdam sinds kort het begrip ‘metropool’ een positieve lading heeft. Ze is vooral verbaasd omdat de term in haar ogen ambivalent zou zijn. Een metropool biedt een hoge mate van burgerlijke vrijheid, akkoord, maar diezelfde metropool eet nietsontziend het omliggende landschap op. MUST wil deze ontwikkeling een halt toeroepen. Sterker, het landschap moet volgens haar keihard terugvechten. De Amstelscheg aan de zuidkant van de metropool moet wat haar betreft ruimte terugwinnen op de stad, maar zal er tegelijkertijd ook een bijdrage aan moeten leveren in de vorm van een metropolitaan landschapspark. Villa’s, sportterreinen, politiemaneges en volkstuinencomplexen ruimen in haar ontwerp het veld; immers, die hebben het unieke landschap letterlijk aangevreten en moeten weer in de stad zelf worden geaccommodeerd. In hun plaats zullen weer echte koeien grazen, die melk, kaas, boter en vlees toeleveren aan de stad. Door radicaal herstel van het authentieke zeventiende eeuwse veenpolderlandschap vormt zich hier een productief park dat tot diep in de stad zal doordringen.
In de droogmakerijen ten westen en ten oosten van de veengebieden wordt in het ontwerp van MUST jaarlijks de grond geëgaliseerd en vrijgegeven voor gebruik door de stedelijke bevolking. Maar dan echt vrij. Dat houdt in dat ‘s winters dit diepgelegen land onder water zal lopen, maar in het voorjaar geveild zal worden in royale kavels voor de verbouw van gewassen door de stadsbewoners zelf, elk jaar opnieuw. In een te bouwen Paleis voor Volksvlijt aan de oevers van de Amstel kunnen zij en de boeren in de veenpolders aan het eind van het seizoen hun oogst ter verkoop aanbieden aan wie maar wil.
Dat laatste trof me. Vorige week bezocht ik het bezoekerscentrum van de Kennemerduinen, bij Castricum. Daar draait een historisch filmpje uit de jaren twintig van de vorige eeuw over de camping Bakkum. Stukjes bosgrond werden daar jaarlijks in het vroege voorjaar geveild. Je zag de in dikke jassen gehulde Amsterdammers van driehoog achter vanuit het registratiekantoortje hard rennen naar hun veroverde plotje in het bos, snel hun nummertje plaatsen en hun tentje opbouwen, om deze tijdelijke verovering vervolgens in familieverband vrolijk te vieren. Wat een vrijheid! Wat een geluk! Zo’n Amstelscheg wordt het dus.
Geef een reactie