Eerder schreef ik over de onmogelijke inpassing van de nieuwe 380 Kv-hoogspanningsleiding tussen Groningen-Vierverlaten en Eemshaven. Vervolgens ging ik op zoek naar motieven voor deze zware ingreep in het Groningse landschap. Nieuwe windparken op de Noordzee lijken hierin beslissend, maar ook de opwekking van stroom door nieuwe centrales in de Eemshaven: sinds 2008 is de elektriciteitsproductie daar bijna verdubbeld, een mix van kolen, gas en wind, met drie centrales. Sinds 2008 ligt er een zeekabelverbinding tussen Noorwegen en Eemshaven, sinds 2019 ook eentje naar Denemarken. Drie grote parken, samen goed voor 21 gigawatt, worden aan Nederlandse zijde op dit moment op zee gebouwd: een verdubbeling van de capaciteit, alle ten noorden en noordwesten van de Nederlandse kust. Via ondergrondse kabels moet de elektriciteit die deze windparken gaan opwekken straks aan land worden gebracht. Eemshaven is aangewezen als het gaat om windpark Net op zee Ten noorden van de Waddeneilanden (NOZ TNW), goed voor 700 MW. Reden: de aanwezigheid van energiebehoeftige industrie, de ambitie van Groningse bestuurders om op grote schaal waterstof op te wekken, de mogelijkheid van nieuwe werkgelegenheid plus gemakkelijke aansluiting op het landelijke elektriciteitsnet. Op de kaarten van de rijksoverheid ziet het er allemaal heel logisch en overzichtelijk uit. En omdat het hoort bij de zogenoemde energietransitie is de taal ook positief: we moeten af van fossiele brandstoffen, we gaan voor windenergie op zee. Alles verwijst naar het Klimaatprogramma van het rijk. Eemshaven heet nu ‘het duurzame stopcontact’ van het Noorden.
Echter, tussen de windparken op zee en de Eemshaven ligt de Waddenzee, een uniek getijdengebied, sinds 2009 officieel beschermd vanwege UNESCO. Het trekken van de kabels door dit bijzondere Europese wetland is onvermijdelijk, er is eenvoudig geen weg meer terug. De aanslag op het Groningse landschap door de 380 Kv-verbinding is al gepleegd, de windparken op zee worden gebouwd, Google in de Eemshaven wil groene stroom, waterstof heeft de toekomst, uitbreiding van de Eemshaven met 600 hectare ten koste van vruchtbare landbouwgrond wordt voorbereid, dus schreven de Groningse bestuurders op 2 oktober 2020 hun advies aan de minister. Naast het Waddengebied en het Groningse landschap is er de hoogwaardige landbouwgrond van Noord-Groningen met zijn verziltingsproblemen die alle tegen de komst van de kabels pleiten, bovendien is er het besef dat in de toekomst, na 2031, meer kabels door Groningen getrokken zullen moeten worden “omdat windparken op de Noordzee een belangrijke rol spelen in de nationale opgave Energietransitie.” En dan is er nog het probleem van laagfrequent geluid en de mogelijke gezondheidseffecten. Toch gingen de provinciale bestuurders met het door het rijk voorgestelde tracé voorwaardelijk akkoord. Later dit jaar komt het Ontwerp-programma/planMER naar buiten, begin 2024 volgt de vaststelling van het programma. Wat zal Parijs hiervan vinden? Kan de Waddenzee werelderfgoed blijven? Is ons landschap ons nog iets waard? Welkom in ‘2050 – An Energetic Odyssey’!
Geef een reactie