Gehoord in de Tolhuistuin op 8 november 2009:
Aan alles komt een einde. Ook aan de Vrijstaat Amsterdam. Gisteravond verzamelde een gezelschap van zo’n vijftig mensen die alle betrokken waren geweest bij de bouw van de Vrijstaat om afscheid van de maquettes te nemen. Ieder kreeg één minuut om in de microfoon zijn of haar persoonlijke ervaring te vertellen. Hoe was het geweest? Wat is je het meeste bijgebleven? Wat heb je gehoord? De curator vroeg het omdat hij, in navolging van Jane Jacobs, alleen geïnteresseerd was in de realiteit. Die kun je leren kennen door alle persoonlijke ervaringen bij elkaar op te tellen. Eén uur later wisten we het: voor de een was het chaotisch geweest, de ander liet een minuut stilte vallen, weer een ander was het opgevallen hoe sommige mensen hun opvattingen radicaal hadden bijgesteld in de loop van de avond. De curator zelf gebruikte tot driemaal toe het woord ‘overrompelend’. We luisterden naar de aantekeningen van de schoolkinderen. Elke groep had ideeën voor de toekomst genoteerd. Aanvankelijk waren de kinderen huiverig geweest om zomaar iets te bedenken, maar allengs was het makkelijker gegaan en hadden ze elkaar kunnen inspireren. Het resultaat leest als poëzie. Het gaat als volgt:
speeltuin/villa’s/bios/meer fietspaden zebrapaden/grotere kamers/meer recreatiegebieden/meer openbare wc’s/rolstoep/meer ruimte en sportvelden/gekleurde gebouwen/grachten dicht daarop groen/honden uitlaat plekken/automatische stoepen/meer ziekenhuizen/hondenpoep flitspalen/verkrijgen vleugels/flats koepen verbonden/meer auto’s/grond alarm systeem/auto op hout/waterauto’s/gratis openbaar vervoer/meer stranden/geen zwaartekracht/teleportatie machine/stoeldicht regen.
Of deze: Een toren/vliegende auto’s/ondergrondse kamer/robot die het huis schoonmaakt/huis op een eiland/meer speeltuinen/hoge flat met als nooduitgang een glijbaan/communicatiemiddelen/uitschuifbaar huis/uitklapbaar huis.
Of deze: een sportschool buiten/niet naar school maar geld en meer ruimte/meer natuur/pretpark dichtbij/bovengrondse tram/stoeltjeslift/kabelbaan in plaats van pont/vechtarena/plaats voor stress/plaats voor zwervers/geen coffeeshop/speeltuin voor anderen/treintje naar school/glijbaan in school/grachtenzwembad/insecten trainen/groot activiteitengebouw/elk huis geheime ruimte/bij 60 stoppen met werken/legerdistricten/dakspeeltuinen/zwembad/trampoline.
Of deze: een gebouw van 4000 meter/betere treinen, milieu schoner/brug voor centraal station/kunstvelden in plaats van voetbalvelden/Johan Cruyffvelden/bioscopen/activiteiten/kinderactiviteitencentrum/een groot gebouw/virtual reality gebouw/een grote gamehal-speelparadijs/meer ballenbakken/een groot reuzenrad/een monorail/auto’s die kunnen zweven/onderzeehotel, alles gratis/meer groen/grote toren/anti chagrijn hotel/arena voor kleine kinderen waar je kan voetballen/buizen naar centraal station/alles modern.
Veel kinderen hadden meer vrijheid gevraagd, maar wel met cameratoezicht. De bijdrage die mij zeer dierbaar was, was afkomstig van Mila. Ze had een aantal keren gesurveilleerd. Haar was opgevallen dat veel mensen hun eigen verhaal hadden gemaakt bij de maquettes en dit aan elkaar waren gaan vertellen. Echte story telling. Mooier kun je het je niet wensen.
Toen volgde de onvermijdelijke vraag. Wat we met de resultaten gaan doen. Aan ballonnen de lucht in? In de grond begraven onder de bouwput van de Noord/Zuidlijn en hopen dat ooit, wanneer er een Oost/Westlijn wordt gegraven, archeologen de berichten uit de Vrijstaat zullen vinden? Of moeten we een ambtelijke notitie maken voor de gemeenteraad? De curator wist iets beters. Als ieder van de 7000 bezoekers iets met zijn of haar insperende ervaringen gaat doen, dan wordt Amsterdam door al die idealistische interventies een stukje beter. Daarom verklaarde hij op het eind van de avond de Vrijstaat Amsterdam voor geopend. De maquettes konden worden opgeruimd. Er vloeide zowaar champagne!
Geef een reactie