Gehoord in Groningen op 27 oktober 2016:
Afgelopen week in Groningen een meer dan interessante bijeenkomst bijgewoond die was georganiseerd door het Centre for East Asian Studies van de rijksuniversiteit aldaar. Hij ging over de toekomst van de Afrikaanse steden. Of preciezer, de bijeenkomst, die was gesponsord door de Ford Foundation, ging over de vraag wat de Afrikaanse steden kunnen leren van de recente Chinese urbanisatie. Het gezelschap was beperkt, een open gedachtewisseling stond voorop,we spraken óók over de urbanisatie in India en over de geopolitieke consequenties van de Nieuwe Zijderoute, en daarmee ging het die donderdag in feite over hoe de wereldwijde urbanisatie zich zal voltrekken en wat we moeten doen. Welke grondpolitiek is nodig? Welke governance past het beste? Hoe moeten we onze steden beter plannen? En welke lessen zijn er op al deze terreinen voor Afrika te leren? Er waren vertegenwoordigers van Afrikaanse en Chinese steden en verder een aantal vooraanstaande wetenschappers – geografen, planologen, internationale studies – uit Groningen, Leuven, Londen en Amsterdam. Oude koloniale machten ontmoetten hun voormalige koloniën in een geheel nieuwe setting, alles gesponsord door de VS. Ik was een van de sprekers. Wat ik zeg, een meer dan interessante bijeenkomst.
Wie het brede veld probeert te overzien en alle bijdragen bij elkaar optelt slaat de schrik om het hart. De hele wereld lijkt op de vlucht geslagen. Ons staat een toekomst te wachten van massieve urbanisatie. De vraag die iedereen op de lippen brandde was of deze beweging richting de megastad nog te stoppen is. Nee dus. We moeten er het beste van maken. Maar hoe dan? Indrukwekkend waren de verhalen van de Afrikanen zelf. Kwamen de Chinezen nu hun steden helpen ontwikkelen of komen ze alleen voor hun grondstoffen? Het accent van de Chinese investeringen ligt eenzijdig op traditionele infrastructuur en de woningen die de Chinezen de Afrikanen helpen bouwen lijken erg op de Chinese massa-woningbouw die slecht aansluit op de Afrikaanse cultuur. Trouwens, ook in China liggen al die hoogbouweilanden nu onder vuur. Wrange voorbeelden passeerden de revue. Opvallend in al die voorbeelden was de dominantie van de staat, die kennelijk beslist over al die publieke investeringen. Langzaam groeide het besef dat de mensen zelf in beweging moeten komen, zowel in Azië als in Afrika. Burgers moeten hun eigen steden bouwen. De planning moet organisch, meer van onderop, liefst zonder centrale regie. ‘s Avonds laat en eenmaal weer thuis sloeg ik de krant open: “WNF slaat alarm. Planeet aarde wordt een mensenplaneet.” Als we de planeet willen redden, moeten we met z’n allen hele goede, ja ook hele grote steden gaan bouwen.
Geef een reactie