Hij toont me zijn flexibel energiecontract. We zijn vlakbij Holwierde, onder de rook van de Eemshaven. Het gaat over zijn elektrische auto. Op zijn smartphone zie ik een staatje met uurprijzen. Opladen doet hij wanneer de tarieven het laagst zijn. Moeiteloos legt hij de verbinding met de windparken DDW en TNW op de Noordzee en kabelgoten door de Waddenzee naar het vasteland. Ook als we die avond met zijn elektrische auto via Loppersum terugrijden naar Groningen weet hij een rechtstreeks verband te leggen tussen zijn auto en de 380 kV-hoogspanningsmasten die ons de hele weg begeleiden. Het is allemaal voor de goede zaak: de energietransitie. Thuis lees ik dat het gaat om corridors op zee met een breedte van drie kilometer waarin verschillende elektriciteitskabels komen te liggen. Maar als er ook waterstofleidingen getrokken moeten worden zullen de corridors dubbel zo breed zijn: zes kilometer. Bij de Meeuwenstaart – een ondiepe plaat in de Waddenzee – gaat het mis. Dat is Natura 2000-gebied. Ruiende eidereenden, heet het, kunnen niet zomaar uitwijken. “De staat van instandhouding van de eider(-eend) is bovendien zeer ongunstig en het doelaantal wordt bij lange na niet gehaald.” Compensatie is daar niet mogelijk. Niet vergunbaar dus.
Kabels en leidingen moeten in principe naar de Eemshaven. Gaan ze door het Eemsestuarium, dan voert de route tussen Borkum en Schiermonnikoog door. Om ze te kunnen leggen zal er daar stevig gebaggerd moeten worden. In deze zone gaat de breedte van de corridor terug naar vijfhonderd meter. Blijkt niet uitvoerbaar. Gelukkig is er nog de Geul Rottums Route. Die voert via droogvallende wadplaten richting de geul tussen Rottumeroog en Rottumerplaat. We bevinden ons dan even boven Uithuizen. Ook daarvoor zal stevig gebaggerd moeten worden. Evenmin uitvoerbaar. Gelukkig zijn er meer routes onderzocht, maar allemaal hebben ze negatieve natuureffecten. Dan is er tenslotte nog de mogelijkheid van een kaarsrechte tunnel van Eemshaven naar Ballonplaat, 27 kilometer lang, te boren op een diepte van 35 meter beneden NAP (Ballonplaat ligt twaalf kilometer ten westen van Borkum). Alles in één tunnel stoppen blijkt te gevaarlijk. Waterstofleidingen en elektriciteitskabels zullen daarom in verschillende tunnelbuizen binnen één schacht moeten worden getrokken. Diameter: zeven meter. Wat gaat deze tunnelvariant kosten? In een deelrapport (7 februari 2025) lees ik het bedrag: 12 miljard euro. Even duur als de Lelylijn.
Geef een reactie