Assepoester

Helemaal achterin, bijna tegen het Slochterdiep aan, na het passeren van een golvend park en een sacrale supermarkt in een maagdelijk suburbaan landschap, stuiten we op wat er nog resteert van het starthuisje van John Körmeling. Er staat een hek omheen. De stalen trap blijkt gestolen. Alleen het frame van het huisje, hangend aan de betonnen plaat, is nog over van het object dat de Eindhovense beeldend kunstenaar hier in 1992 opende. Een klok hangt als een misplaatste grap in een hoek tegen het beton. Het is half drie. Verder dan hier kunnen we niet. Vanaf het station hebben we inmiddels bijna acht kilometer gelopen. Dit is de nieuwe stadsrand van Groningen, ons doel van vandaag. Lang voordat deze nieuwe woonwijk op de tekentafel verscheen, lag hier al een roeibaan. In the middle of nowhere. Hij zou de Bosbaan vervangen. Daar, in het verre Amsterdam, woedde op dat moment een hevige strijd tussen voor- en tegenstanders over de eventuele verbreding van de roeibaan in het Amsterdamse Bos. Die moest van 92 naar 118 meter. Niet alleen de noordoever van het geliefde Bos, maar ook de schitterende zittribune die dateerde van 1937 moest ervoor wijken. Groningen greep zijn kans. In de weilanden bij Harkstede ontwierp Grontmij haastig een Olympische roeibaan. De PTT betaalde. De baan kwam in 1991 gereed. Körmeling tekende zijn starthuisje.

Inmiddels is het starthuisje zieltogend. Maar ook de roeibaan blijkt alweer verdwenen. In de Olympische droom werd letterlijk zand gestort. Er verrijzen nu villa’s, op kunstmatige eilanden. Wat is er gebeurd? U moet weten dat in dit deel van Groningen het vaak verschrikkelijk hard waait. Er is geen beschutting. De studenten uit heel Nederland vonden de reis naar Groningen en dan de acht kilometer fietsen door open land naar Harkstede al geen pretje. Vervolgens moesten ze ook nog tegen de wind in roeien. Er werden zelfs windmolens langs de baan gebouwd. Ook die zijn alweer afgebroken. Ondertussen vernielde Amsterdam alsnog zijn Bosplan, brak de oude tribune af en verbreedde de roeibaan. Olympische wedstrijden zouden gewoon in de hoofdstad blijven. Wat kon Groningen nog doen? De sponsor liep weg, onderhoud van de roeibaan was te duur voor de studenten. De politiek nam zich voor met Meerstad 10.000 nieuwe woningen te bouwen. In het masterplan van West 8 sneuvelde de roeibaan. Er kwam een plas voor in de plaats. Toen volgde de financiele crisis. Het starthuisje van Körmeling heeft alles overleefd, maar de startmeester is verdwenen en de meeste onderdelen zijn gestolen. Zelfs de vermaledijde klok staat stil. Ik besluit John te bellen voor een tweede wandelafspraak. Over de dijk langs wat er over is van de roeibaan wandelen we naar de stad terug.