‘It’s the countryside, stupid!’ heet onze summer school, en vandaag doen we Hou’Ancun aan. Rond dit Chinese bergdorp werd tot voor kort mijnbouw gepleegd. Maar de mijnen zijn gesloten en de bewoners moesten omzien naar een andere bestaansbasis. We spreken af met een in het zwart geklede man die sinds een jaar leiding geeft aan een bureau dat stageplaatsen aanbiedt aan studenten. Ze moeten meehelpen het dorp te revitaliseren. Hij leidt ons rond. Dorpsbewoners kunnen ideeën aandragen, zegt hij. Ieder krijgt de kans zijn of haar idee uit te voeren. Daarvoor staan vier weken, acht weken of een jaar. De studenten van het bureau verlenen bijstand. Zelf woont hij gedeeltelijk in Hangzhou, handelt in thee vanuit Songyang en werkt enkele dagen per week in Hou’Ancun. Daar ondersteunt hij trouwens een zaakje van een designer die gerecyclede tasjes importeert vanuit Mexico. De verf van zijn winkel is nog niet droog. Volgende week is de opening.
Waarom gerecyclede tasjes verkopen in Hou’Ancun? Voordat ik de vraag kan stellen zijn we de winkel al weer uit. Aan de overkant in het dal bij de rivier staat een sporthal. Die zal volgens onze dorpsgids in omvang worden verdubbeld. De speeltuin ernaast is illegaal en zal binnenkort worden vervangen door een gemeenschapscentrum. Ook de vijver met lotusbloemen gaat eraan. Alles in het dal gaat feitelijk op de schop. Langs het water staan stalletjes. Mensen uit het dorp, vertelt hij, worden aangemoedigd hun waren van het land hier te verkopen. Aan de andere kant van het water ligt de onvermijdelijke koffiezaak, verderop zie ik diverse homestays. We beklimmen een houten dakterras. Vorige week was het er nog niet. Binnenkort zal ook hier koffie worden geserveerd. Onderweg spreken we de studenten van het bureau, waarvan sommigen op de kunstacademie zitten en anderen bosbouw studeren. Ook zij verkopen hun spulletjes. Overal in Hou’Ancun wordt driftig gehandeld, zaken gedaan, plannen gemaakt, en iedereen vindt het enig. Binnen enkele jaren zal dit dorp totaal zijn getransformeerd. Met man en macht werkt men aan een geweldige makeover. Ach die zwoegende steenhouwers, die zijn allang vergeten.
Geef een reactie