Baumgartner droomt dat hij de telefoon opneemt en zijn overleden vrouw aan de lijn krijgt en dat hij met haar spreekt. Maar als hij zich later realiseert dat hij dit alles gedroomd heeft, zijn er alweer zes dagen voorbij. Wel bevindt hij zich nu ergens boven de grond in een kamer, zij het eentje met tralievenster hoog in de buitenmuur. Hij is door de droom veranderd en denkt dat het mogelijk is dat eens een dag aanbreekt waarop de tralies zullen zijn verdwenen en hij eindelijk weer de frisse lucht in kan kruipen. Ik lees het in Baumgartner, de laatste roman van Paul Auster. Typisch Auster. Baumgartner is al zeventig jaar, maar kan zijn overleden vrouw maar niet vergeten. Ze verdronk in zee, terwijl hij aan het strand lag en haar vroeg niet meer te gaan zwemmen. Dat was tien jaar geleden. Maar dan, weer zes dagen later, verdwijnen de tralies voor het raam. Ook de muren van de kamer zijn verdwenen. “Hij staat in een weiland in de vrije natuur, waar nergens huizen, telefoonpalen of andere tekenen van menselijke aanwezigheid zijn te bekennen. Overal om hem heen gras dat tot zijn knieën reikt, en de grijze lucht boven zijn hoofd is gevuld met dreigend samengepakte donkere wolken. Er kan elk moment een bui losbarsten.”
Wat doet hij? Hij begint te lopen. “En zo ontdekt Baumgartner opnieuw het verkwikkende, proprioceptieve genoegen van het bewegen, van zich door domweg de ene voet voor de andere te zetten door de ruimte verplaatsen, heel zijn lichaam in de pas met de corresponderende ritmes van zijn bonkende hart, zijn uitzettende en weer samentrekkende longen, en de gelijkmatig links-rechts-links-rechts-beweging van zijn benen.” Proprioceptief? Ik zocht het op. Het is het vermogen om de positie van het eigen lichaam en lichaamsdelen waar te nemen. Zulk vermogen danken we aan alle sensoren die in ons lichaam voorkomen, in spieren, pezen, gewrichtskapsels, zintuigcellen, zelfs in de zenuwuiteinden. Al die signalen worden in het ruggenmerg verwerkt en teruggekoppeld naar de verschillende betrokken spieren. Naast proprioceptie is de gewaarwording afhankelijk van het evenwicht en het zicht. Dat alles geeft ons zoveel genoegen, tenminste als we maar bewegen. En zie, na dagen wandelen neemt Baumgartners zelfvertrouwen weer toe, voelt hij een nieuw geestelijk elan, een bemoedigend besef van de eigen toekomst waarop meteen moet worden ingespeeld. Hij wandelt door een immense innerlijke weide. Lang te leven heeft hij echter niet.
Geef een reactie