Op de bus die me tot Schildwolde, Groningen, brengt, ben ik de enige passagier. Vanaf het groene dorpslint loop ik in noordelijke richting. Als ik de kaarsrechte, boomloze Dannemeerweg insla, zie ik uiteindelijk achter de streepvormige horizon de weg verdwijnen. Na het passeren van twee kleine landarbeiderswoningen betreed ik de immense leegte van Midden-Groningen. Wat een machtige, fantastische ruimte! Geen boom, geen boerderij, geen niks te zien. Zulke open landschappen ervaar je in Nederland zelden meer. Dit is het Duurswold, het Groningse laagland waar verderop in de 19e eeuw het Eemskanaal doorheen werd getrokken. Ooit was dit een uitgestrekt veengebied: metersdikke hoogveenpakketten langs de Fivel die vanaf de zestiende eeuw door kolonisten werden ontgonnen. Daarna werd het een povere landbouwstreek, twee meter onder zeeniveau, bijkans een ruïne. Het oude lint van Schildwolde laat ik achter me, op een hogere keileemrug. Ik voel inderdaad dat ik heel langzaam naar beneden ga. Voor me is het land nog niet zo lang geleden onder water gezet. Dat heet nu Roegwold, een 1.700 hectare groot natuurgebied waar Staatsbosbeheer pogingen doet het veen te herstellen. Op twee boeren na is iedereen hier uitgekocht. Langs de Dannemeerweg wordt druk gewerkt. Machines graven er geulen. Eerst denk ik nog dat ze de weg gaan verbreden, maar die loopt dood op de nieuwe natuur. Dan krijg ik in de gaten dat hier woningen zullen worden gebouwd. Twee riante villa’s staan er al.
In opdracht van de toenmalige gemeente Slochteren schreef ingenieursbureau Oranjewoud in 2001 een landschapsvisie. Dat was nog ver voordat het Roegwold werd aangelegd. Men onderscheidde een natuuras en een cultuuras. De cultuuras, dat was het lint van dorpen, de natuuras het gedroomde natuurontwikkelingsgebied in Midden-Groningen. “Naast versterken van het groene, besloten karakter van het lint zelf met groenstroken en randen, legt de landschapsvisie vooral nadruk op verbindingen en overgangen.” Buiten de overgangen wilde men plaatselijk ‘grootschalige openheid’ behouden. In zo’n geprojecteerde overgang loop ik nu. Langs de Dannemeerweg, maak ik op uit documenten die ik na mijn tocht lees, verrijzen straks 12 villa’s op zeer ruime kavels – één woning op 2.500 m2. Erachter zal een langgerekte bosstrook worden aangeplant. Het bestemmingsplan dateert van maart 2003. De Milieufederatie vocht het aan bij de Raad van State. Ze meende dat hiermee grote cultuurhistorische en landschappelijke waarden – lees: openheid – werden aangetast. Op 24 november 2004 stelde de Raad de federatie in het gelijk. De provincie Groningen moest de proceskosten betalen. Nu, ruim twintig jaar later, worden de woningen toch nog gebouwd. Wie is de eigenaar van deze winstgevende landbouwkavel?
Geef een reactie