Pelgrimeren

Al driemaal werd ik meegevoerd naar Nijkleaster Westerhûs. De eerste keer was met Klaas Sietse Spoelstra; toen leidde initiatiefnemer Hinne Wagenaar me rond. De tweede keer gebruikten Jan-Jaap Stegeman en ik het nieuwe klooster als uitvalsbasis voor onze voettocht naar Leeuwarden. De derde keer eindigde ik er mijn wandeling, nam deel aan een avondviering en at mee met de kloosterlingen. ‘s Avonds bracht Bert Hummelen me weer naar Leeuwarden terug. Trouwens, nog voordat ik me voor het eerst in Westerhûs had gemeld vertelde Henk Kroes me tijdens een wandeling al over de achtergronden van het bijzondere initiatief. Kroes was indertijd bouwpastor. Is dat niet sterk? Wat heb ik met stilte, bezinnen en verbinden? De kloosterlingen leven in een vast ritme. Tot 10 uur ‘s ochtends is men stil. “Een bijzondere plek, midden op het Friese platteland, waar je in alle rust op adem kunt komen.” Bijzonder zeker. Maar vergis je niet. Vier uur wandelen en je bent in Leeuwarden, en als je met de trein komt kun je uitstappen in Mantgum of in Deinum. Vandaaruit loop je in amper twee uur naar het klooster. De moderne pelgrim komt echter met de auto. De N359 ligt vlakbij. Vandaag loop ik in de mist. Motorgeruis is overal hinderlijk aanwezig.

Afgelopen november won Nijkleaster de Gulden Fenix, de nationale prijs voor renovatie en transformatie van de gebouwde omgeving. De oude kop-hals-rompboerderij is een rijksmonument dat door architect Wytze Bouma en opdrachtgever knap en met respect werd verbouwd. Interessante observatie van de jury: “Dit project bewijst dat het activeren van een plek veel meer is dan het renoveren of transformeren van gebouwen.” Gedoeld wordt op de nieuwe manier van samenleven die hier wordt beproefd en die het gebouw in zijn nieuwe gestalte mogelijk moet maken. Maar het betreft ook, wat de jury noemt, ‘de cohesie met het landschap’. Inderdaad, het voetpad dat vanaf het klooster naar Jorwert leidt is prachtig, zoals ook nu in de mist. Na het hekje wachten de bruine schapen. Het open land, de wijde verte, het water dat je begeleidt, de verstilde natuur, ze leiden je steeds verder van de snelweg af. Dit is het Sint Odulfuspad, om precies te zijn Campanarium 13. Van maart tot juni is het vanwege het broedseizoen echter afgesloten. Maar volgens Wagenaar zijn er meer paden die naar de kerk in Jorwert leiden. Vergeet de auto. Rol op dat asfalt. Trek goede schoenen aan. Ga te voet.