Vier jaar geleden lanceerde de Chinese provincie Zhejiang een strategie voor cultureel-toeristische ontwikkeling gekoppeld aan een viertal wandelpaden. Ze verwijzen alle naar Chinese dichters uit de Tang dynastie. Zhejiang is overwegend bergachtig, bosrijk, een echte landelijke streek, gelegen ten zuiden van Shanghai aan de Oost-Chinese Zee. Een van de vier poetry roads volgt de rivier van Hangzhou naar Taizhou over een afstand van liefst 190 kilometer. Dit is de Road of Tang Poetry in Eastern Zhejiang. De andere drie zijn de Grand Canal Poetry Road, de Landscape Poetry Road en de Poetry Road along Qiantang River. Het is de bedoeling de historische wandelpaden te herstellen en te gebruiken om belangrijke poëtische culturele symbolen met elkaar te verbinden. We hebben het dan over landschappelijke symbolen uit meer dan 1500 klassieke gedichten die dateren van zo’n 1300 jaar geleden. Veel van deze gedichten hebben het unieke Chinese landschap tot onderwerp en vaak verwijzen ze naar het werk van de dichter Xie Lingyun (385-433). Bedenk daarbij dat de regio ook geboortegrond is van Chinese opera, kalligrafie, het Chinese boeddhisme, Taoïsme en de theeceremonie. “The culture of the Poetry Road gathers the wisdom of ancient sages, displays the ecological picture of Zhejiang’s poetry, reflects the unique regional style of the south of Yangtze River, and highlights the significant historical, cultural, social, and contemporary values.” Cultureel toerisme wordt beoogd, ja van de strategie wordt veel economisch voordeel verwacht. “Emphasis is now being put on creating a regional brand and turning it into driving force for regional development.”
Mijn oog viel op een recent onderzoek naar de ruimtelijke karakteristieken van de Road of Tang Poetry in Eastern Zhejiang, gepubliceerd in Heritage Science (2022, 10). Het artikel bevat analyses van de honderden gedichten en hun verwijzingen naar het lokale landschap, maar ook reconstructies van de zeventig voetpaden die de vele dichters 1300 jaar geleden hebben gelopen. Liefst 1593 gedichten werden geanalyseerd. Beschrijvingen van 79 plekken werden teruggevonden, maar ook van 47 natuurlijke landschappen, waarvan 36 bergen en 11 waterpartijen, voorts 72 boeddhistische tempels, 1 Taoïstische tempel, 14 grotten, vier woonplaatsen van historische beroemdheden, negen plekken waar legendes hebben gespeeld, zeven plekken van folkloristische specialiteiten. Me dunkt, dat is veel. Maar werkt het ook als toeristisch concept? Onlangs verscheen een artikel van Wei Xia in Education Reform and Development (maart 2023) die met name de werking van de Road of Tang Poetry in Eastern Zhejiang tussentijds evalueert. Diverse reizen maakte de auteur tussen 2020 en 2021 om landschap, architectuur en toeristische infrastructuur te bekijken. Het resultaat stelde teleur. De toeristische ontwikkelaars zijn volgens haar vooralsnog blijven steken in slogans, er heeft (nog) geen werkelijke integratie plaatsgevonden tussen dichtkunst, spirituele achtergrond en toeristische ontwikkeling. Op het eind doet ze aanbevelingen, maar ik betwijfel of men ze moet opvolgen. Een terughoudende, landschappelijke aanpak zou mijns inziens te prefereren zijn. Maar jongens, wat een uniek gegeven!
Geef een reactie