Het Reestdal dus. Je wandelt er en je kijkt om je heen, maar sommige dingen weet je niet omdat je ze niet ziet. Zoals het feit dat parallel aan de Reest een leiding loopt die het water uit het stroomdal versneld afvoert: de Reestvervangende Leiding. Wat daarmee verband houdt: tegenwoordig is het stroomgebied van het riviertje op de grens van Drenthe en Overijssel slechts 6.000 hectare, maar oorspronkelijk ging het om 30.000 hectare. Door het graven van het hoogveen kromp het stroomgebied tot 10.000 hectare en toen in de jaren zeventig de Reestvervangende Leiding werd aangelegd kromp het nog verder. Dat laatste gebeurde op verzoek van de boeren. Die hadden last van het water. Benedenloops overstromen kon daarna niet meer. Sterker, er trad ernstige verdroging op. En toch dreigde het water in 1998 opnieuw voor overlast te zorgen. Meppel liep bijna onder. Waterschap en provincies grepen in en namen maatregelen, …..om het water langer vast te houden. De afgelopen jaren werd er een berging aangelegd van 1,2 miljoen kubieke meter water. Delen van de beek werden op vijf plaatsen verondiept en er kwam een nieuwe drempel. Twee hoogwaterdeuren die gesloten kunnen worden bij hoog water doen de rest. Die heten knijpstuwen. Meppel lijkt voortaan veilig.
Toch had het niet veel gescheeld of de Reest was gekanaliseerd geweest. Sinds 1839 lagen daarvoor al plannen, maar de twee provincies moesten het eens worden, en dat lukte niet. Dat is ook niet vreemd als je weet dat het slingerende riviertje samenvalt met de provinciegrens. Uiteindelijk gingen het Drentse Landschap en Landschap Overijssel naar de Raad van State, waarna het laatste kanalisatieplan (1984) eind jaren ’80 van tafel ging. Plan B behelsde verhuizing van boerderijen naar drogere gronden; het dal zelf kreeg de bestemming van natuur. Daar gingen de natuurbeschermingsorganisaties gronden kopen. De landinrichting die dit allemaal regelde maakte het bovendien mogelijk dat het stroomdal werd vernat. Kwelwater werd de belangrijkste voeding van de Reest. En toen Meppel eind jaren ’90 met wateroverlast kampte – er viel 100 mm in 24 uur -, werd het vasthouden van water in het dal zelfs de belangrijkste opgave. Dit is vooral in de middenloop van de Reest gelukt. Daar, precies in de middenloop, liepen wij dus zonder dit allemaal te weten.
Geef een reactie