Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen in Progrss van 29 december 2016:
Dubai aan de Perzische Golf ontwikkelt op dit moment een compleet nieuw vliegveld ten zuiden van de stad. Kosten: 36 miljard dollar. Dubai South – ook wel Al Maktoum International airport genoemd – wordt het grootste vliegveld op aarde. Haar ligging loopt vooruit op het ontstaan van een reusachtige mega-conurbatie, ook wel aangeduid als Abu-Dubai: een samentrekking van Dubai en het 100 kilometer verderop gelegen Abu Dhabi. Dubai South kan beide steden namelijk heel gemakkelijk ontsluiten, want ligt op slechts 70 kilometer afstand van de laatste. Nu al is Dubai International met 70 miljoen passagiers een van de grootste en drukste luchthavens ter wereld (Schiphol: 63 miljoen passagiers). Jaarlijks groeit het aantal passagiers met 13 procent. Van hieruit kan twee derde van de wereldbevolking binnen 8 uur vliegen worden bereikt. Voor de stad schuilen hierin grote mogelijkheden, waarover zo dadelijk meer. Op de website Progrss las ik een artikel over de potentie van de corridor Abu-Dubai na gereedkomen van de nieuwe luchthaven. Die is ongekend mits beide emiraten straks goed weten samen te werken.
Nu al maakt de vliegtuigindustrie 27 procent uit van het bruto nationaal product van Dubai. Met Emirates Airlines beschikt de stadstaat zelfs over een van de snelst expanderende wereldspelers; liefst 40 procent van de totale vloot A-380’s komt voor rekening van deze vliegtuigmaatschappij. Met de nieuwe luchthaven zal in 2025 een capaciteit ontstaan van liefst 220 miljoen passagiers. Dan ook zal Emirates naar de nieuwe luchthaven verhuizen. Zo’n capaciteit is voor vliegvelden ongekend, dat is niet minder dan ruim drie keer de omvang van het huidige Schiphol. En de stad? Die bouwt dicht bij de nieuwe luchthaven een Expo die in 2020 zijn deuren zal openen. Deze World Expo, die 25 miljoen bezoekers uit de hele wereld moet trekken, zal gaan over duurzaamheid en over nieuwe vormen van mobiliteit: drones, zelfsturende auto’s, vliegtuigen, schepen. Totale kosten: 8 miljard dollar inclusief nieuwe metrolijnen. Hiermee wil Dubai nog meer geld en talent aantrekken. Oman, Saoedi Arabië en zelfs Pakistan proberen haar voorbeeld te volgen. Opletten dus.
Gelezen in Dubai. The Story of the World’s Fastest City (2009) van Jim Krane:
Afgelopen week een investeerder uit Abu Dhabi ontmoet. Ik stond met hem bovenaan het terras van Nemo. We keken uit over Amsterdam, ze lag aan onze voeten. De winterzon scheen, het was nog koud en de lucht was met vocht verzadigd. Het zeventiende eeuwse silhouet van de oude stad leek hierdoor bijna onaangetast, het was magisch. Mijn gast leek het nauwelijks op te merken en sprak opgetogen over zijn missie: hij moest voor het stadstaatje (1 miljoen inwoners) aan de Perzische Golf in zeven jaar tijd een duurzaam transportsysteem ontwikkelen en had daartoe de beschikking over een kapitaal van enige miljarden dollars. Daartoe wilde hij, als oud-venture capitalist uit Silicon Valley, precies weten waarin hij moest investeren. Hij was in Atlanta, New York en Londen geweest. Nu was hij in Amsterdam. De stad leek hem ideaal, de schaal, de levendigheid, de sfeer, de technologie, de projecten, maar bovenal de praktische inslag van de Nederlanders. Hoe maak je zoiets? We vertelden hem over elektrisch vervoer in de stad, de benzinehaven, de rioolwaterzuiveringsinstallatie, de structuurvisie 2040. Om ons verhaal over Amsterdamse stadsverwarming moest hij hartelijk lachen. Dat hadden ze in Abu Dabi niet nodig. Ik was onder de indruk van zijn nieuwsgierigheid en zijn zakelijke houding. Een echte investeerder, maar dan in duurzame steden. Stel je voor dat Nederlandse pensioenfondsen, net als deze Golfstaatbewoner, bereid zouden zijn in Amsterdam te investeren. Dat zou wat zijn.
De nauwelijks verholen bewondering die ik voor de man koesterde herinnerde me opeens aan Jim Krane. Op het eind van zijn boek over Dubai plaatst hij Dubai, Doha en Abu Dhabi in de context van een groeiend Arabisch zelfbewustzijn. De trots van de Arabieren, aldus Krane, ontlenen ze in niet geringe mate aan de bijzondere stedenbouwkundige prestaties van hun vrienden aan de Perzische Golf. “There is excitement, incredulity: Look at what those Bedouin have done!” Ik moest er ook aan denken nu het Midden-Oosten zo onrustig is en ik in toenemende mate het gevoel krijg dat het allemaal gaat om Arabische trots en geschonden eergevoel. “The Arab world has seen leaders aspire to greatness before, especially Egypt’s Gamal Abdel Nasser. Each one saw his project collapse in humiliation. Lebanon, Egypt, Syria and Iraq found free-flowing ideas cut short by strife and security men. Dubai is the next Arab hope.” En Abu Dabi dus ook. Ze hebben daar zelfs een dependance van het Louvre gebouwd, evenals een Formule 1-circuit. Hoe staat het eigenlijk met de trots van de gemiddelde Nederlander? Is hij ook zo trots op onze stedenbouwkundige prestaties?
Gelezen in The Economist van 6 november 2010:
Boeiende bijlage van The Economist over de wereld van de ICT. In ‘It’s a smart world’ komen ook steden aan bod. Wat betekent de toenemende intelligentie via de nieuwste elektronica voor de ontwikkeling van steden en hoe gaan steden met al die nieuwe mogelijkheden om? Het eerste voorbeeld dat genoemd wordt is – hoe kan het ook anders – Singapore. De stadstaat op het zuidelijke puntje van Maleisië, bewoond door de rijkste mensen ter wereld, kampt met een enorm ruimtegebrek. Dat lost ze op met behulp van elektronische regelsystemen. “Singapore proves that necessity is the mother of invention,” aldus de directeur van Accenture Singapore. De stad wil een ‘levend laboratorium’ worden voor intelligente elektronica op allerlei gebied: watermanagement, verkeersregulering, groene gebouwen, groene energiesystemen en beheer van de stad. Nieuwe systemen worden in de stad getest, waarna de bedrijven ze kunnen exporteren. “There is a strong demand for making cities smarter, not just in China and other rapidly urbanizing countries but throughout the Western world. Resources like water, space, energy and clean air are scarce in urban areas, which makes them the natural place to start saving.” Mooi toch? Naast Singapore noemt The Economist ook Masdar, in Abu Dhabi, een stad van 40.000 inwoners die op dit moment wordt gebouwd op een kunstmatig platform waaronder alle electronica kan worden weggestopt. De stad – een soort van printplaat – moet een etalage van groene technologieën worden (zie afbeelding). Vervolgens komt Songdo aan de beurt, de nieuwe stad bij Seoul, Zuid-Korea. Gebouwd op aanplempingen in de baai wordt ze straks het duurste stukje stad ter wereld. Kosten: 35 miljard dollar. Er komen 65.000 mensen te wonen. Deze smart new town wordt binnenkort helemaal volgestopt met elektronica.
Uiteindelijk komt in het artikel ook de bestaande stad aan de orde. Dan wordt Amsterdam, “Netherlands biggest city”, ten tonele gevoerd. Zonder masterplan ontwikkelt de stad publiek-privaat allerlei toepassingen in het stedelijk gebied, waaronder een zogenaamde ‘’Climate Street’. Of is het Happy Street? Nee, dit keer is het serieus, want in deze Amsterdamse Climate Street willen de winkeliers hun energieverbruik fors reduceren. Bedoeld wordt waarschijnlijk de Utrechtse Straat. Binnenkort is ze een wereldberoemde straat.
reacties