Gelezen in The Economist van 9 augustus 2014:
Londen is een hele dure stad, wat heet. Londen is bizar duur. Volgens het kapitalisme zou dan flink bijgebouwd moeten worden, want nieuwbouw is profijtelijk en prijzen zullen dan weer dalen. Die nieuwbouw vindt ook wel plaats, maar het is bij lange na niet genoeg. Sterker, ook dat bijbouwen in Londen blijkt heel duur te zijn, vele malen duurder dan in Manchester, Birmingham of zelfs New York. Hierover publiceerde het Londense tijdschrift The Economist afgelopen zomer een verhelderend artikel. In ‘Bodies, bombs and bureaucracy’ werd uitgelegd waarom bouwen in Londen zo schrikbarend duur is: alleen al bij het graven in de Britse metropool wordt van alles aangetroffen: lijken, archeologisch materiaal, bommen uit de tweede wereldoorlog. Dat bijbouwen gebeurt in een middeleeuws patroon van grillige, nauwe straten, op kavels met scheve, vreemde hoeken. Kranen en vrachtwagens kunnen er bijna niet hun werk doen (foto: Londonsnap http://londonsnap.co.uk). Bijna heel centraal Londen is belegd met monumenten en historische stadsgezichten die moeten worden gespaard. Bewoners protesteren bij het minste of geringste. Eigenlijk is bouwen in centraal Londen verschrikkelijk onhandig en, inderdaad, daardoor ook peperduur.
Er wordt veel geklaagd over de Londense bureaucratie en hoe duur het is om bouwvergunningen te krijgen. "Getting approved requires more than mugging up on planning regulations: plenty of rules are unwritten, while political objections can be unpredictable." De ambtenaren doen er juist alles aan om het bouwen in deze krankzinnige omstandigheden mogelijk te maken. Maar hun bemiddeling werkt wel weer kostenverhogend. Hoogbouw in Londen is een vijfde duurder dan in Hongkong of New York, berekende Turner and Townsend. Waarom verlaten de bedrijven niet het centrum van de overkokende metropool als de stad zo krankzinnig duur is en gaan ze bijvoorbeeld niet naar Croydon of verder weg, naar Birmingham? "Office rents and land values are high enough to support even some outrageously complicated projects." Het huren van kantoorruimte in de West End is nu twee keer zo duur als in Madison Avenue in New York. Londen is extreem en dat blijft zo. Het gevolg is dat steeds meer jonge hoogopgeleide Britten emigreren. Nu al wonen er meer dan vijf miljoen Britten in het buitenland. Het afgelopen jaar groeide de jonge uitstroom uit Londen met liefst 8 procent.
Gelezen in NRC Handelsblad van 22 september 2010:
Amsterdam kreunt onder de grote ‘prestigeprojecten’, het Stedelijk Museum, de Noord-Zuidlijn en het Rijksmuseum. Vertragingen, kostenoverschrijdingen, dat soort werk. Komende week ben ik in Hamburg. Daar kennen ze ook zo’n prestigeproject. Het is nog in aanbouw: de Elbphilarmonie, op de kop van HafenCity. Begroot op 95 miljoen euro, inmiddels gestegen tot 323 miljoen; men verwacht uiteindelijk uit te komen op zo’n 400 miljoen euro. Jaren vertraging in de oplevering, want het had al geopend moeten zijn. “Pas over ruim twee jaar – aanzienlijk later dan gepland – kunnen hier concerten worden gegeven,” meldde NRC afgelopen maand. Architecten: de Zwitserse Herzog & De Meuron, dezelfde architecten die ook het Vogelnest voor de Olympische Spelen in Beijing tekenden (naar een idee van de Chinese kunstenaar Ai Wei Wei). De journalist van NRC, Joost van der Vaart, oordeelt overigens opvallend mild. “Los daarvan (de financiële problemen, ZH) staat vast dat Hamburg een bijzonder concertgebouw krijgt. Het is met zijn 110 meter een van de hoogste panden van de stad. Door het golvende dak en de gevel van gewelfde blauw-glazen panelen, die herinneren aan de zeilen van een zeilschip, wekt het een maritieme en elegante indruk.” Een miljoenenvretend icoon, zeggen de Hamburgers. De architecten willen er niets van weten. “Symbolen bouw je niet. Die ontstaan in de hoofden van mensen.” Maar de gemeenteraad oordeelt anders: “"Den Architekten war egal, was alles kostet. Sie wollten Weltarchitektur. Und das Bauunternehmen stellte für alle Abweichungen Mehrkostenforderungen." (Frankfurter Rundschau)
De Elbphilarmonie was een ideetje van de Hamburgse projectontwikkelaar Alexander Gerard. Het werd bovenal het project van de inmiddels vertrokken CDU-burgemeester, Ole von Beust. “Die Elbphilharmonie, ein Kunstwerk aus Glas, elegant und trotzig, es sollte das Krönchen werden auf von Beusts Regierungszeit.” Critici noemen de Elbphilarmonie dan ook “Ole’s Mausoleum”. Zijn opvolger, Christoph Ahlhaus, zal het uiteindelijk openen, maar moet eerst de zaak tot een goed politiek einde zien te brengen. Von Beust zal er niet worden begraven. Gelukkig gaat het met de Duitse economie weer goed. Vooral met die van Hamburg. Ik ga het komende week zien.
reacties