Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Heard on 21 April 2016 at the University of Amsterdam:
Burton Hamfelt, Canadian architect, gave a great guest lecture on Toronto in the Cities in Transition Programme at the University of Amsterdam. It was a tale of two Toronto’s: one suburban (the Ford Nation), one urban, one poor, one rich, one neglected, one mediatised. Over the last ten years Toronto has changed in a tremendous way, so did the way people talk about the city. In the sixties and seventies, Toronto was viewed as a boring, social city, nowadays it is a keen investment in real estate, an expensive city ranked high in many global city bench marks. Sure, Toronto is immigrant friendly and booming, every years it grows with another forty thousand inhabitants, the metropolitan region counts 6 million people, the city itself 2,8 million. There are no refugee camps like in the Netherland. Refugees are staying with Toronto families. Downtown is densifying in an unknown pace, high rise is the new normal, housing is getting unaffordable, it seems everybody wants to live on those few square meters, which is strange, because Canada is such a big country. Downtown is a walkable space, which has been turned into a festival playground. Polynuclearity seems to be totally absent. The only thing that counts is the land value in the inner section. Will it continue to rise? Can it hold on?
Hamfelt showed films of Jane Jacobs walking on the sidewalks of Toronto in the sixties, Glenn Gould driving through Toronto suburbs, chief planner Jennifer Keesmaat talking to Richard Florida on sound infrastructure planning. Why is Toronto becoming a cosmopolitan global city, while other Canadian cities like Calgary are becoming provincial and even shrinking? And why are the suburbs neglected? It seems everybody wants to live in the city centre nowadays. Hamfelt tried to explain: it’s either you want a car or not. A car is expensive. If you don’t want one, you prefer to live in the city centre, if you do, your future is in the suburbs. Out of this alchemy came mayor Rob Ford, who died last year at the age of forty-six. Hamfelt showed maps of Toronto, illustrating the political landscape after the last elections: it’s the landscape of obesity, is the landscape of the suburbs, is the political landscape of Ford and his populist party. Nicholas Köhler in The New Yorker of 24 March 2016: “Ford was articulating the grievances of a forgotten, largely suburban constituency, but his strategy also resonated with others, and on election day voters in some of the city’s most progressive neighborhoods cast ballots for him.” Hamfelt opposed the thick, vulgar Ford against the slim, intellectual Keesmaat. He thinks Keesmaat will win.
Gelezen in NRC Handelsblad van 8 januari 2011:
Koud? In Amsterdam? Echt koud is het pas in Montreal, Canada. Elk jaar weer. Groot en guur zijn de lange winters in ‘The Capital of Winter’. De stad, ruim anderhalf miljoen inwoners groot, kent winters met temperaturen onder de -20 tot -25 C. "Eigenlijk is het gekkenwerk: welk redelijk mens ondergaat die koude douche elk jaar vrijwillig, wetend dat er warme alternatieven zijn?" Frank Kuin, correspondent van NRC, vroeg het zich afgelopen winter af. Begin september berichtte hij opnieuw uit Montreal. Ditmaal over de stedelijke infrastructuur. In ‘Schietgebedjes horen bij Montreal’ wees hij op de belabberde staat waarin veel wegen, verkeerspleinen, viaducten en bruggen in de hoofdstad van Quebec verkeren. "Veertig jaar uitzetten en krimpen in snikhete zomers en ijskoude winters, tonnen strooizout, en sijpelend water dat cement openkraakt bij bevriezing heeft een tol geeist." Veertig jaar? Montreal maakte zijn sterkste groei door eind jaren zestig, met de wereldtentoonstelling van 1967 en de Olympische Spelen van 1976. Veel stedelijke infrastructuur is in die jaren gebouwd. Er is toen gehaast gebouwd, zonder adequate kwaliteitscontrole. Sindsdien beukt Koning Winter jaarlijks op het Canadese beton. Kuin: "Schietgebedjes horen bij een rit door de stad."
Niet alleen door het winterse weer moest ik aan Montreal denken. Dat deed ook een oproep van Chris Ward, oud-directeur van de New Yorkse Port Authority, afgelopen woensdag op een open forumbijeenkomst op de New School of Public Engagement, om een ‘civic dialogue’ te starten over de noodzaak om te investeren in publieke werken. Alle infrastructuur van New York is 100 jaar oud, er moet nu snel iets gebeuren. Bezuinigingsrondes dreigen echter alle onderhoudswerken lam te leggen, en nog meer doen voor minder geld houdt een keer op. De poging van burgemeester Bloomberg om rekeningrijden op Manhattan te introduceren, om zo investeringen in het onderhoud van wegen, tunnels en vliegvelden te kunnen bekostigen, strandden een paar jaar geleden door rechtse oppositie in het parlement van de staat New York. Ward noemde een bedrag van 10 tot 14 miljard dollar dat de Port Authority acuut nodig zou hebben om de transportsystemen in de stad te onderhouden en te verbeteren en om zelf niet failliet te gaan. Zijn oproep lijkt te zijn ingegeven door een op handen zijnde politieke afrekening. De gouverneur van de staat wil het blazoen van de populaire oud-directeur van de machtige stedelijke infrastructuurdienst graag bezoedelen. Een ophanden zijnd faillissement van de New Yorkse Port Authority biedt hem die kans. Ward wil hem voor zijn. Hij verdient een schietgebedje. Ook in New York voelt de winter koud, ijskoud.
reacties