Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gehoord van Hyeri Park op de Universiteit van Amsterdam op 20 februari 2017:
Source: Albert Han, University of Calgary
Met een eenvoudig vergelijkend schema gaf de Koreaanse stedenbouwkundige Hyeri Park in haar gastcollege op de Universiteit van Amsterdam het verschil aan tussen de Randstad en Seoul, de hoofdstad van Zuid-Korea. De eerste stelde ze voor als een regionale stad met een groen midden, de tweede als een metropool met een grootstedelijk centrum en een heuse groengordel. Beide groene ruimtes moeten de verstedelijking intomen. In Seoul werd de groengordel in 1971 door de militaire dictatuur ingesteld, op 15 kilometer afstand van het stadhuis, om vijand Noord-Korea op een veilige afstand te houden en een ruim schootsveld rond de stad te creëren. Buiten de groengordel is Seoul echter al die tijd gewoon door blijven groeien. In de jaren zeventig en tachtig haalde de hoofdstad groeicijfers van liefst 100 procent. Seoul, kortom, is een echte metropool die zich weinig aantrekt van welke planologische limitering dan ook. Zelfs dictators lukte het niet de stedelijke groei te bedwingen. De problemen die de rigide planologische maatregel hebben opgewekt zijn echter aanzienlijk. In Seoul heerst een enorme woningnood. Inwoners van Seoul leven opeengepakt, in een enorme dichtheid. Woningen tegen betaalbare prijzen zijn er niet. Alle goedkope buurten zijn geherstructureerd en inmiddels schreeuwend duur geworden. Hyeri Park liet in haar presentatie zien hoe arme mensen in Seoul doorgaans wonen: weggedrukt, in cabines zonder ramen, achterin werkplaatsen en winkels, verstoken van licht en zuurstof, de meesten echter ver buiten de groengordel in de bergen.
In de jaren ‘90 werd 1424 km2 van de groengordel door de regering prijsgegeven, waarvan 153 km2 voor de uitbreiding van Seoul. Dat was echter slechts 1,3 procent van het totale oppervlak van de hoofdstad, dus een druppel op de gloeiende plaat. Deze bescheiden ingreep leidde onmiddellijk tot scheve ogen onder de grondbezitters in de groengordel die niet mochten uitbreiden. Sindsdien zijn er conflicten tussen de regering en de lagere overheden. Yehyuan An, een promovenda in planning, schreef er in 2015 een proefschrift over. Haar conclusie: “Taken as a whole, Seoul’s greenbelt policy is fundamentally inequitable. The policy was an authoritarian government’s top-down planning and an inoperable system from its birth.” Planners, schreef ze, zouden minder stringent moeten vasthouden aan de groengordel en moeten inzien dat er ook nog andere perspectieven zijn. Ook de Candese promovendus Albert Han schrijft op zijn blog over de grote maatschappelijke kosten van de Koreaanse groengordelpolitiek (Han, Albert T. 2016. “Evaluating the Urban Growth Management Policy: Greenbelt Relaxation Policy of Seoul Metropolitan Area of South Korea.”Journal of Planning Education and Research, submitted February 5th, 2016.) Zeker, voor een groene ruimte in de randen van de megapolis valt iets te zeggen, maar niet tegen elke prijs. De sociale kosten als gevolg van de stijgende grondprijzen en woningschaarste zijn aanzienlijk. Ook de reisafstanden als gevolg van de beschermende groenpolitiek zijn een grote last voor velen. Wat heet, het zeer dichtbebouwde Seoul is op dit moment niet alleen een van de grootste, maar ook een van de duurste steden op aarde. Hoe zit dat eigenlijk met dat Groene Hart en die stijgende grondprijzen in Amsterdam?
Gelezen in China City Planning Review nr 4 2016:
Mao Qizhi, Long Ying en Wu Kang onderzochten de recente veranderingen die optraden in de dichtheid van de bevolking in China aan de hand van twee bevolkingstellingen, die van 2000 en 2010. Ze publiceerden er onlangs over in China City Planning Review. In ‘Spatio-Temporal Changes of Population Density and Urbanization Pattern in China 2000-2010’ beschrijven ze een dynamiek van snel toenemende verdichting, zeg maar eentje van super-urbanisatie. Townships met meer dan 4.000 mensen per vierkante kilometer telden in China in 2000 op tot in totaal 158,7 miljoen mensen; tien jaar later was hun aantal al gegroeid tot 230,9 miljoen. Townships met meer dan 1000 inwoners per kilometer telden in 2010 nog op tot 375,8 miljoen mensen; tien jaar later waren dat er al 516,2 miljoen. Vrijwel alle groei deed zich voor in en direct rond de allergrootste steden, en dan ook nog eens in de allerhoogste dichtheden. Townships met dichtheden van 1000 tot 2000 personen bleven daarentegen stabiel. In sommige delen van het land nam de bevolkingsdichtheid juist af. De belangrijkste drie stedenclusters liggen in het oosten: de Pearl River Delta, de Yangtze River Delta en de Beijing-Tianjin-Hebei Region. De eerste twee hebben sterk de neiging om aaneen te groeien in een uniforme hoge dichtheid, dat geldt nog niet voor de derde.
In totaal onderscheidt het National New Urbanization Plan 2014-2020 van de Chinese centrale overheid, vastgesteld op 16 maart 2014, niet meer dan 21 stedenclusters. Hier moet de urbanisatie overwegend plaatsvinden. Dus naast de drie genoemde megasteden aan de oostkust gaat het om 18 ‘ontwikkelingsgebieden’. Met hun onderzoek stellen de auteurs vast dat Shandong schiereiland en Liaodong schiereiland in het oosten en Central Plains Economic Region en Chengdu-Chongqing region in het Midden-Westen inmiddels verdichte zones kennen die gunstig zijn voor metropoolvorming. De overige 14 ontwikkelingsgebieden zijn nog niet zover. Dichtheden blijven hier nog achter. “As for the other 10-20 key urbanization areas which are currently under discussions, the cultivation of market forces and the guidance of national planning are more necessary for orderly development to be important growth poles facilitating balanced spatial development in the future.” Hoe moeten we deze ontwikkeling begrijpen? Het totale oppervlak waarop 516,2 miljoen Chinezen leven beslaat niet meer dan 186.976 km2. Nederland, met zijn 17 miljoen inwoners, telt 41.500 km2. In China leven dus 516 miljoen mensen op een oppervlak dat niet groter is dan vier keer Nederland. Had men het Nederlandse verstedelijkingsmodel gevolgd, dan waren dat er niet meer dan 68 miljoen geweest. Nee, het Chinese model is veel stedelijker en ook veel duurzamer.
Gelezen in ‘Tokyo. The Changing Profile of an Urban Giant’ (1993) van Roman Cybriwsky:
Tokio is niet alleen de allergrootste, maar ook de meest dynamische, ja zelfs de duurzaamste stad van het hele noordelijke én zuidelijke halfrond. In de Japanse hoofdstad is de gemiddelde levensduur van een gebouw amper 26 jaar. Na een kwart eeuw wordt de constructie gewoon weer afgebroken. Ervoor in de plaats verrijst dikwijls een groter, doorgaans hoger gebouw. Reden? De grond onder de Japanse hoofdstad is extreem duur en zonder opstallen is ze veel meer waard dan met gebouwen erop. Overlijdt de eigenaar, dan verkopen de erfgenamen de grond doorgaans door eerst het bouwwerk af te breken om het daarna op de oververhitte grondmarkt aan te bieden. Personen die men jiageya noemt bemiddelen tussen grondeigenaren en projectontwikkelaars; deels zakelijk, desnoods crimineel zetten ze traditionele grondeigenaren onder druk om hun geliefde bezit ten behoeve van nieuwbouw over te dragen. Wie door de straten van Tokio loopt, ziet elke dag nieuwe bouwactiviteiten, vooral in het centrum en langs de stations van de metro en de spoorlijnen. Kleine kavels – gevolg van datzelfde erfrecht – maken de binnenstedelijke dynamiek nog groter. Tokio verdicht voortdurend, terwijl de randen juist verschrompelen. Steeds meer mensen leven er op een kluitje in en rond het grootstedelijke hart. En alles is daar nieuw. Monumentenzorg speelt er hoegenaamd geen rol.
De Nederlandse praktijk is heel anders. Monumentenzorg is bij ons oppermachtig. Grondwaardestijgingen resulteren hier nauwelijks in grotere dynamiek. Hier blijft de fysieke ruimte bijkans totaal bevroren. Liever bouwen wij nieuwe rijtjeswoningen in de maagdelijke polder, op flinke afstand van de gewilde stedelijke kern. Mensen die een woning zoeken moeten daardoor uitwijken naar elders, waardoor de reisafstanden maar blijven groeien. Desondanks krimpen ook bij ons de randen van de stadsgewesten. Mensen schuiven steeds meer op richting grootstedelijke centrum, ook al zit het centrum zelf op slot. Verdichten is een kunst die wij heel slecht verstaan. Liever zingen wij de loftrompet op polynucleaire structuren. De Amerikaanse geograaf Roman Cybriwsky schreef over Tokio dat de druk in en rond het centrum zo hoog is dat mensen bereid zijn hier in minuscule ruimtes te wonen. Een woning kopen is hier ook extreem duur. Voor de meesten zit er niets anders op dan te huren. Hoogbouw rukt nu in de Japanse hoofdstad op. Parken en plantsoenen maken slechts vijf procent uit van het oppervlak van de megastad, autowegen ontbreken bijkans, alles is volgebouwd. Toch voelt het niet als druk. Dat houdt verband met het meer dan uitstekende openbaar vervoer. Vergeleken met Nederland is Tokio duizend keer duurzamer.
Read on Bloomberg.com of 24 May 2016:
In ‘Urban Living Becomes a Luxury Good’ of 24 May, Justin Fox of Bloomberg described how after the financial crisis Americans are flooding the city centres of the biggest cities. The suburbs are still there, but something fundamental has changed. Increase in employment in downtown areas of US metropolitan areas is as big as jobs growth in the urban periphery, but on the housing market downtown is the real winner. True, the share of Americans living in suburbs has continued to grow, but at the same time the real estate prices in the city centres have flipped. Both phenomena are linked to each other. The farther from downtown, housing prices steeply drop. Rich Americans now chose to live in downtown areas, which means a fundamental shift in living preferences. Fox: “The shift toward urban living was also most pronounced among whites, the highly educated and the 34 to 49 cohort.” Which means, Fox adds, that urban living is becoming a luxury good, a thing many Americans can no longer afford.
Fox’ conclusion is the cities must put up a lot more buildings in or near the city centres. Let me add that the same holds for European cities like Amsterdam. It reminded me of the contribution of MVRDV for the ‘Grand Paris’ competition of the French president Sarkozy in 2009 (picture). In ‘Paris Plus Petit’, the Dutch architects advocated more ambition, more optimism, more density, more efficiency, more ecology and more compactness. “Greater Paris needs a strong combination of responsibility and ambition to continue its development, to ensure its consistency and to develop a cohesion that can build a base for a collective enterprise to solve its problems, to enlarge its presence and attractiveness, to create an even more remarkable, exemplary city.” In Paris, after the competition the city chose for densifying the periphery by extending the regional metro-system, not for densification per se. In Amsterdam we should though.
Heard on 21 April 2016 at the University of Amsterdam:
Burton Hamfelt, Canadian architect, gave a great guest lecture on Toronto in the Cities in Transition Programme at the University of Amsterdam. It was a tale of two Toronto’s: one suburban (the Ford Nation), one urban, one poor, one rich, one neglected, one mediatised. Over the last ten years Toronto has changed in a tremendous way, so did the way people talk about the city. In the sixties and seventies, Toronto was viewed as a boring, social city, nowadays it is a keen investment in real estate, an expensive city ranked high in many global city bench marks. Sure, Toronto is immigrant friendly and booming, every years it grows with another forty thousand inhabitants, the metropolitan region counts 6 million people, the city itself 2,8 million. There are no refugee camps like in the Netherland. Refugees are staying with Toronto families. Downtown is densifying in an unknown pace, high rise is the new normal, housing is getting unaffordable, it seems everybody wants to live on those few square meters, which is strange, because Canada is such a big country. Downtown is a walkable space, which has been turned into a festival playground. Polynuclearity seems to be totally absent. The only thing that counts is the land value in the inner section. Will it continue to rise? Can it hold on?
Hamfelt showed films of Jane Jacobs walking on the sidewalks of Toronto in the sixties, Glenn Gould driving through Toronto suburbs, chief planner Jennifer Keesmaat talking to Richard Florida on sound infrastructure planning. Why is Toronto becoming a cosmopolitan global city, while other Canadian cities like Calgary are becoming provincial and even shrinking? And why are the suburbs neglected? It seems everybody wants to live in the city centre nowadays. Hamfelt tried to explain: it’s either you want a car or not. A car is expensive. If you don’t want one, you prefer to live in the city centre, if you do, your future is in the suburbs. Out of this alchemy came mayor Rob Ford, who died last year at the age of forty-six. Hamfelt showed maps of Toronto, illustrating the political landscape after the last elections: it’s the landscape of obesity, is the landscape of the suburbs, is the political landscape of Ford and his populist party. Nicholas Köhler in The New Yorker of 24 March 2016: “Ford was articulating the grievances of a forgotten, largely suburban constituency, but his strategy also resonated with others, and on election day voters in some of the city’s most progressive neighborhoods cast ballots for him.” Hamfelt opposed the thick, vulgar Ford against the slim, intellectual Keesmaat. He thinks Keesmaat will win.
Read in Het Parool of 3 October 2015:
He was the last speaker at the conference last week, in the House of Lords (Eerste Kamer) in The Hague, just after me. The journalist who interviewed him was in the audience. Jonathan Holslag (1981) is professor at the Free University of Brussels, he’s an expert in China. Like all the speakers that day he focused on the future of the Netherlands. His theme: geopolitics. He was very pessimistic, I remember. Two days later I read the interview with him in Het Parool, a Dutch newspaper. Pessimistic too. What I didn’t know is that he had just published a book on the future of Flanders, Belgium. In ‘Vlaanderen 2055’ he presented his dream of future Flanders. When I met him in The Hague we discussed his view on cities. According to him, megacities are horrible inventions, inhuman, not sustainable. He had read my blog, he told me. He wanted to discuss with me why the hell I wanted to double the size of Amsterdam. He simply could not understand. But interesting though it was. What did he say in the interview? “The only possibility is to return to a society where we can improve ourselves en live together on a human scale.”
Is his view utopian, romantic? Holslag: “I think we feel better in communities that are small, where buildings are not too big. There is a big risk that cosmopolitan people project their wishes and ideas on the rest of the population.” So yes, Holslag is romantic, anti-urban, like most European thinkers through history. But what he stands for is also unrealistic, simply not true. Holslag: “Innovation and scientific breakthroughs mostly come from university-cities that have no more than een few hundred thousand inhabitants. Campusses of Google and others look like villages, not megacities.” Nonsense of course. That holds only if your focus is narrow. Holslag is a European romantic, living in one of the most unsustainable economies of the world. Why? Because Belgium is one of the least densily built, one of the most suburbanised, oil-consuming countries, the country is a horrible scenario come true. Like the Netherlands, Belgium would better build a megacity now.
reacties