Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gehoord op 10 maart 2012 in Amsterdam:
Afgelopen week een bezoek gebracht aan Tijdmakers, creatief bureau voor social flow. Het Amsterdamse bureau werkt aan de voorbereiding van ‘Springsnow’. Springsnow is “een campagne en route rondom de iep en het magische fenomeen van de lentesneeuw in Amsterdam.” Vanaf voorjaar 2012, tussen 21 april en 21 mei, zal jaarlijks de lentebloesem van de 75.000 Amsterdamse iepen worden gevierd, “als een ode aan de lente, ‘t leven en de iep.” Alle Amsterdammers worden opgeroepen om de wervelstorm van iepenzaadjes in beeld te vangen onder de noemer “Catch the springsnow’. Er komt een tentoonstelling in de palmenkas van de Hortus, een acht kilometer lange iepenroute zal door de stad voeren naar het nieuwe iepenarboretum op de IJ-oever in Noord en nog veel meer. Rond de iep, aldus Lieuwe en Martijn Wijnands van Tijdmakers, zijn zoveel verhalen te vertellen, het seizoen van de bloei van de iepen is zo magisch, dat een festival in Amsterdam op zijn plaats is. Elke organisatie kan meewerken vanuit zijn eigen visie en verhaal. Springsnow wordt een Amsterdams feest, dat jaarlijks kan groeien.
Het Springsnowfeest is geïnspireerd op het ‘Nationale Festival van de Bloesem van de Kers’ dat jaarlijks rond 27 maart in Washington DC wordt gevierd. Op die datum in 1912 plantte de vrouw van de Japanse ambassadeur in de Amerikaanse hoofdstad de eerste twee Japanse kersen in West Potomac Park. Sindsdien wordt dit ritueel jaarlijks herhaald. In 1965 stonden er al 3800 kersen in het park te bloeien. Rond de bloesemende bomen groeide later een festival dat inmiddels jaarlijks 700.000 bezoekers trekt. Elke dag is er een sushi-viering, er zijn schoollessen over kersenbloesems, een fietstocht naar het Getijdenbekken, tentoonstellingen, dansvoorstellingen, Japanse krijgskunstdemonstraties, picknicks en optochten. Het festival, georganiseerd door burgergroepen, wordt telkens afgesloten met een grootse parade. Steden als Washington varen er wel bij. Zo’n festival, maar dan rond de iep, past perfect bij iets als een Amsterdamse Floriade. Het doet ook denken aan Paris Plage. Het bevat alle ingrediënten van de nieuwe open planning. Immers, er is een inspirerend idee dat aansluit bij de identiteit van de stad, er zijn een paar evenementen (tijdstip, route, tentoonstelling, feest), iedereen kan zich met zijn eigen verhalen aansluiten, het inspirerende idee keert jaarlijks terug, waardoor het verder kan groeien. Zo ontstaat een beweging die op termijn de hele stad kan transformeren. Catch the springsnow!
Gelezen in The New York Times van 28 augustus 2011:
‘Burning Man’ is een fenomeen in de USA. Het festival begon ooit op het strand van San Francisco, in 1986, toen met twintig deelnemers. Deze week vindt de vijfentwintigste editie van dit inmiddels roemruchte festival plaats in de woestijn van Nevada, nabij het plaatsje Black Rock City. Elk jaar komen hier in the middle of nowhere 50.000 mensen een week lang samen om deel te nemen aan het grootste festival of self-expression. Vanuit het niets wordt er jaarlijks een complete stad opgebouwd, uitsluitend gewijd aan beeldende kunst, muziek en dans. "Burners, as participants in the festival are known, erect everything from circus tents to lavish nightclubs trucked in, piece by piece, from California." Na een week is alles weer opgeruimd. Rod Garrett was haar stedenbouwkundige, sinds 1997. Vorige week overleed hij.
Garrett, een landschapsarchitect uit de Bay Area, ontwierp de stad in een hoefijzervorm – zeg maar, een soort Randstad; het bebouwde oppervlak is 41 miljoen vierkante voet. In het midden liet hij een parkachtige ruimte voor kunstinstallaties. Daar staat Man, een beeld dat aan het eind van de festivalweek in vlammen opgaat. Alles is erop gericht de juiste dichtheid van mensen op de daarvoor geschikte plekken te bereiken. De cirkelvorm heeft hem daarbij zeer geholpen. Auto’s staan langs de buitenkant, waardoor in de stad vooral wordt gewandeld en gefietst. Aan niet minder dan tweehonderd eisen moest Garrett voldoen toen hij als planoloog in 1997 bij Burning Man betrokken raakte. Garrett over de opdrachtgevers: "I’d had quite a lot of experience with planning and building departments and dealing with cities and counties, at least more than they had. They were in trouble, and I helped." Zelfs hier, nota bene in de Amerikaanse woestijn, voor een tijdelijk kampement van festivalgangers die de vrijheid vieren, is planning noodzakelijk. Vrijheid en planning gaan dus wel degelijk samen. Sterker, planning is vereist als grote groepen mensen in de grootst mogelijke vrijheid met elkaar willen leven.Yves Béhar, hoogleraar industrieel ontwerpen aan de California College of Arts, drukt het in de New York Times zo uit: “I wish all cities had such a spirit of utopia by being built around human interaction, community and participation.”
reacties