Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Read in ‘Capital. The Eruption of Delhi’ (2015) of Rana Dasgupta:
What is happening in Haryana, India, at this very moment, is quite alarming. You should read the last chapter of Dasgupta’s great book on Delhi. I’ll explain. The farmers in this Indian state are revolting, the riots of the Jat community are political and very dangerous indeed. Cause: extreme drought, thirst, hunger, like in Syria, where the farmers also were forced to leave the countryside and moved to Dasmascus and Aleppo. And you know what came out of that! So their actions are against the capital city, Delhi, their mighty neighbour. And maybe you know that Delhi is growing very fast. It has more than 20 million inhabitants and soon it will be the biggest city in the world. Due to the protests, at least 10 million people in Delhi suffer because the farmers in Haryana are sabotaging the canal that transports the water to the metropolis. They want jobs and opportunities for studying at public universities, in short, they claim their rights. They are desperate. In the end they might migrate to the megacity. Dasgupta gives valuable background information.
Dasgupta writes about Anumpam Mishra who is one of the citizens of Delhi who transcends the general self-involvement and sees the planetary extension in the adjacent and particular. His walk with him through the city leads both men to the river. Anumpam tells him how the continuous and sophisticated water system of Delhi, built on a rich underground supply, evolved through the ages and how everything changed when the British came. The old philosophy was: if you take, you must put back. They stored the water and every monsoon they gave back. But the colonial power broke this 1.000 years of water knowledge. The British were only interested in the river. They even started damming the Yamuna river and ran pipelines into the city. They made people dependent on the system they introduced. Worse even, Delhi people no longer had to think about their water. Anumpam: “It is the prestige of a system that directs you to conserve it and honour it; if that prestige disappears people cease to care.” Of the seventeen rivers and 800 water bodies, hardly any are left. According to Anumpam it is a complete disaster. Add to that the boycott of the Haryani farmers and you understand the seriousness of what is happening. Delhi should revitalize its old system and prepare itself for new waves of poor migrants.
Read in ‘Capital. The Eruption of Delhi’ (2014) of Rana Dasgupta:
Great portrait of Delhi, India, that I’m reading. The writer is Rana Dasgupta, originally from New York, but now living in the Indian capital. It’s his first nonfiction book, but sometimes I’m not sure. At least it’s a personal quest for the soul of a city. Dasgupta immediately loved Delhi, he writes, and after he arrived he met so many people, so by writing down all their stories he learned about the real life in the fast growing metropolitan region. At that very moment the vast country had gone through a decade of the changes resulting from the liberalisation of the economy after 1991. Then the urban fabric still looked the old. But one year later the tearing-down began. “I had fallen, by pure chance, into one of the great churns of the age and, without ever planning to do so, I stayed.” So he writes about the removal of hundreds of thousands of homes of the poor, the building of shopping malls and apartment blocks, “this enormous transfer of wealth and resources from the city’s poorest to its richest citizens,” the destroying of so many businesses in the name of aesthetic order, the maximizing of floor area and sale prices, the coming of restaurants and bars, coffee shops even. It left him and many others with the feeling that what was happening here, would change the entire world.
Dasgupta resolved to start with the torrent of Delhi’s inner life, “and to seek there the rhythm, the history, the mesh, from which a city’s lineaments might emerge.” While most people around him were convinced the city is losing its soul, he started to think there was a city to be made. I could not stop reading. I’m still in the middle of it. Modern Delhi, Dasgupta writes, was born out of the catastrophe of india’s partition. The city is the pioneer of India’s private townships. Gurgaon is the largest such township in Asia, and has imitators now all over the country. On the rush of Indian business process outsourcing to the enormous brushland zone of high-tech real estate in this new suburb of Gurgaon, close to the airport in the neighboring state of Haryana, triggered by the coming of General Electric in 1996, he discovered a new Delhi. And then all those young Indians coming to the capital, working hard, earning money, possessed with great energy and talent, taking over the old city of bureaucrats, turning it into twenty-first century India’s cultural centre. The new generation looks up to them with respect and adoration. It’s a revolution. When did I visit Delhi the last time? That was 1988. I should go back and see it. But first read the whole book.
Read in The Economist of 23 May 2015:
Last week’s Special Report of the London based business weekly The Economist was on India. How is the new president Modi doing? The man from Gujarat who won the elections in this 1,3 billion people’s republic in 2014 promised to turn his vast country into a modern society. "Ten years is all that is needed." So how will his ‘Indian Century’ look like? Among the first things Modi did was abolishing Delhi’s Planning Commission. It produced "rigid national schemes in fields such as education, rural jobs and urban renewal which required the states that implemented them to put up significant funds." The Economist agrees on that: "The states felt disempowered." Instead there is now a thinktank, Niti Aayog, that will do. The Aayog has been mandated to serve as a policy think-tank for the central as well as state governments and has Prime Minister as its Chairperson. The process has been dubbed ‘competitive federalism’. State governments have now 42% of central tax receipts.
The other new thing in the domain of planning is Mr. Modi starts building new cities. The Economist: "Apart from a few pampered places such as New Delhi, (Indian) politicians were mostly indifferent to cities." Half of the population of India is now living in cities, but politicians still think villages and small towns are better living environments for people. So Mr. Modi said he wants to build 100 smart cities. The first, GIFT City, is now rising on 358 hectares of semi-desert near Ahmedabad. "By 2024 there should be 110 towers, a metro, 25.000 appartments, hospitals, hotels and an artificial lake." States are bidding for central funds (this year 945 million dollar). Andhra Pradesh claims it will build the biggest smart city in Hyderabad. Vijayawada will house no less than 22 million people. The Economist thinks the prospects would be better if municipal corporations were stronger and if existing cities would profit. They do not. All this ‘100 smart cities’ ambition might be only political. In The Guardian (7 May 2015) it was even suggested that we are dealing with ‘hypertrophic castles in the sky’, neoliberal Special Economic Zones that might turn into ‘social apartheid cities’. Indian government, the newspaper wrote, would do better to foster democracy and rule of law. Why not combine both?
Gehoord in Den Haag op 19 juni 2014:
We bevonden ons in Den Haag, waar op datzelfde moment de politiek de Noordvleugelprovincie afschoot. Eerst was er Amsterdam, toen Eindhoven. De presentatie van J.B. Kshirsagar, chief planner van de Town & Country Planning Organization van het Ministerie van Stedelijke Ontwikkeling van India, ging vervolgens over NCR, de National Capital Region van New Delhi. Het loog er allemaal niet om. Het plangebied van de NCR betreft de regio rond de Indiase hoofdstad, bestaande uit vijftien districten van drie lidstaten: Haryana, Rajastan en Uttar Pradesh. Vergeleken bij de presentaties van Eindhoven en Amsterdam bevonden we ons ineens in de overtreffende trap: een gebied van liefst 33.500 vierkante kilometer – dat is even groot als heel Nederland. Overigens, slechts vier procent daarvan is gemeente New Delhi. In de stad zelf wonen ruim 17 miljoen mensen; in de hele regio zijn dit meer dan 22 miljoen – 7,6 procent van de Indiase stedelijke bevolking. De NCR werd onlangs uitgebreid en telt nu 45 miljoen inwoners. De groei is onstuimig, al vlakt deze de laatste jaren enigszins af. In 1951 woonden nog slechts 1,7 miljoen mensen in Delhi; nu is dit het tienvoudige; in 2025 verwacht men een bevolkingsomvang van ruim 28 miljoen. NCR, opgericht in 1985, is bedoeld om deze enorme groei in goede banen te leiden. Planner Kshirsagar deed voorkomen dat dit ook lukte. Vooral de aanleg van infrastructuur in de regio achtte hij daarvoor essentieel: nieuwe autosnelwegen, metrolijnen en spoorwegen, alle gericht op nieuwe subcentra.
Buiten New Delhi willen de planologen vijf metropolitane centra bouwen, elf regionale subcentra, diverse service centra, centrale dorpen en basisdorpen: elk metropolitaan centrum moet uiteindelijk een miljoen inwoners gaan tellen. Het geheel moet ‘globale excellence’ uitstralen. Vandaar de reis naar Nederland, naar Rotterdam, Den Haag en Amsterdam, om te leren van de Nederlandse ruimtelijke ordening. Piece de resistance in India worden de zogenaamde ‘counter magnet areas’ in de aanpalende staten; ze zijn bedoeld om de migratie af te leiden en te voorkomen dat de enorme mensenmassa naar het ene centrum van New Delhi trekt. Dat centrum zou in dat geval bezwijken. Vijf counter magnet areas zijn er tot nu toe aangewezen. Het kunnen er meer worden. In een straal van 120 kilometer worden de nieuwe steden gepland. Wat schreef onlangs The Indian Express? Op 20 juni kopte ze: “NCR expands, planning lags”. Men heeft het gevoel dat de planologen de groei niet kunnen bijbenen. De nieuwe regering van premier Narendra Modi wil slagvaardigheid tonen. Wat gaat dit voor Groot-Delhi betekenen? Komt de nieuwe infrastructuur op tijd gereed? In Forbes (14 september 2011) las ik een interview met diezelfde Kshirsagar, ruim drie jaar geleden, waarin hij niet erg optimistisch was: “City planning experts say the administrative set-up needs radical changes if the situation is to be rectified. Some even go as far as to recommend doing away with the NCRPB. “It is time for the government to do away with the plan body and consider establishing a megapolis government that will have the necessary powers to plan for the holistic development of the region.”
Gehoord in CREA Amsterdam op 3 februari 2014:
In haar Amsterdam Lezing richtte Isa Baud, hoogleraar Internationale ontwikkelingsstudies aan de Universiteit van Amsterdam, haar pijlen op een aantal Indiase steden: New Delhi, Mumbai en een reeks van kleinere Indiase steden. Die vormen haar wetenschappelijke onderzoeksterrein. Zeker dertig procent van de bevolking van het immense land woont in steden – de helft in steden die groter zijn dan een miljoen. India telt op dit moment zes megasteden met meer dan vijf miljoen inwoners. Effectief lokaal bestuur is hier buitengewoon belangrijk. Dat begint met goede informatie over het ophalen van vuilnis, maar ook over het repareren van stoepen, gezondheid, belasting, drinkwater- en voedselvoorziening. Door digitalisering van de informatiestromen probeert Baud met haar team het bestuur met al dit soort zaken te confronteren, waarbij burgers – de Indiase middenklasse – soms actief worden ingeschakeld. Het gaat overigens om processen van jaren waarbij geleidelijk vertrouwensrelaties met vele partijen worden opgebouwd. Ook de lokale belastinginning kan met betrouwbare informatie flink aan doeltreffendheid winnen; de winst daarvan schatte ze op liefst dertig tot vijftig procent.
De digitale informatie is overwegend ruimtelijk. Baud toonde kaarten, maar soms, zei ze, werkt ze ook met nauwkeurige satellietbeelden. Die over armoede in New Delhi waren veelbetekenend. Anders dan verwacht, vielen de grootste concentraties hier niet vast te stellen in de slums, wel in de resettlement areas. De mensen daar zouden het beter moeten hebben gekregen, maar dat bleek niet het geval. Trouwens, het bestuur ruimt de slums doorgaans het liefste op, waarbij de arme mensen naar de randen van de stedelijke agglomeraties worden verdreven. In slum clearance programma’s gaan dan ook enorme bedragen om. Baud grijnsde. Veel van dat geld, voegde ze er veelbetekenend aan toe, zie je nooit meer terug. Digitale informatiesystemen kunnen helpen de transparantie te vergroten. Is hier sprake van een grote inhaalslag? Dat ging Baud veel te ver. Het beeld is divers, verbrokkeld. Lang niet overal wordt vooruitgang geboekt. Zeker, de Indiase middenklasse wordt mondiger en de Indiase kranten zijn opvallend open, maar nog steeds kunnen de allerarmsten alleen als collectief een vuist maken. Optimistisch was ze met mate. Ze vond het vooral interessant.
Gelezen in ‘03/09’ van het CBS van herfst 2009:
Maandag 3 februari 2014 spreekt Isa Baud, hoogleraar Internationale Ontwikkelingsstudies aan de Universiteit van Amsterdam, de eerste Amsterdam Lezing van dit jaar. Opnieuw is het thema ‘Amsterdam Kennisstad’. Baud zal spreken over haar wetenschappelijke onderzoek naar sociale ongelijkheidsstructuren in steden in India, Afrika, Brazilië en Peru. Ze is op zoek naar nieuwe verantwoordingsmethoden – soms digitale – van uitgaven en inkomsten van lokale overheden en hun beleid ten aanzien van burgers, waarvan het merendeel dikwijls in grote armoede in sloppenwijken leeft. Hoe om te gaan met corruptie? Kan deze worden tegengegaan door op nieuwe manieren het lokale beleid transparanter te maken? Een groeiende middenklasse vormt zich in de steden en stelt haar eisen, waarbij de onderklasse dreigt te worden gemarginaliseerd. In Indiase steden ontstaat zo een steeds duidelijker scheiding tussen rijken, middenklasse en onderklasse. Baud verkent de hordes die moeten worden genomen om het bestuur in de miljoenenmetropolen van de Derde Wereld democratischer en rechtvaardiger te maken.
In een interview met Baud in het relatiemagazine van het CBS een paar jaar geleden vroeg de redactie naar haar mening over een groeiende tweedeling in de samenleving. In Indiase steden is dit min of meer een feit. Ook in Nederlandse steden dreigen verschillen pregnanter te worden. Maar horen contrasten er niet gewoon bij? Baud: “Een wereld zonder achterstand is een ideaal dat waarschijnlijk onbereikbaar is. Maar je kunt wel aangeven wat het minimumniveau moet zijn in termen van huisvesting, inkomen en kwaliteit van leven. Als overheid moet je ervoor zorgen dat mensen niet per definitie worden uitgesloten.” De toestand in de Indiase steden achtte ze nog niet zo gesegregeerd als in Amerikaanse steden. Daar is de segregatie praktisch totaal. Arme landarbeiders die naar Mumbai trekken zien daar veel kansen om werk te vinden. De mix is er veel groter en er is zeker sprake van sociale mobiliteit. In Nederland denkt Baud dat de concentraties allochtonen toenemen. “Er zit een gevaar in. Als het zich ontwikkelt richting meer segregatie dan hebben we echt een probleem.”
Dat was vijf jaar geleden. Maandagavond 3 februari spreekt ze weer. U kunt zich aanmelden op www.uva.nl.
Gelezen in The White Tiger (2008) van Aravind Adiga:
Ergens tegen het eind van de roman ‘The White Tiger’ onthult hoofdpersoon Balwan het geheim van poëzie en de ware betekenis ervan. Het was een Moslim-verkoper van tweedehandsboeken die hem het geheim verklapte. "He read me another poem, and another one – and he explained the true history of poetry, which is a kind of secret, a magic known only to wise men." En, zoals in al zijn brieven zich richtend tot de premier van China: "Mr. Premier, I won’t be saying anything new if I say that the history of the world is the history of a ten-thousand-year war of brains between the rich and the poor. Each side is eternally trying to hookwind the other side: and it has been this way since the start of time. The poor win a few battles (the peeing in the potted plants, the kicking of the pet dogs, etc.) but of course the rich have won the war for ten thousand years. That’s why, one day, some wise men, out of compassion for the poor, left them signs and symbols in poems, which appear to be about roses and pretty girls and things like that, but when understood correctly spill out secrets that allow the poorest man on earth to conclude the ten-thousand-year-old-brain-war on terms favourable to himself."
Welke dichtregels helpen Balwan zich te bevrijden? Ze komen uit het Urdu. "You were looking for the key for years/but the door was always open." Hierbij een portret van een groot dichter-filosoof-politicus, een van de heldendichters van Balwan: Mohammad Iqbal.
Gelezen in The White Tiger (2008) van Aravind Adiga:
Schitterende debuut roman van Aravid Adiga gelezen. Het is een indrukwekkend brievenboek. De brieven van de hoofdpersoon, Balram Halwai, zijn gericht aan niemand minder dan Wen Jaibao, de premier van China. Jaiboa bezoekt Bangalore en wil ‘het geheim van B.’ weten. Het geheim gaat natuurlijk over Indiaas ondernemerschap. Balram wil het hem wel vertellen. Met zijn lange brieven verklaart hij – een van de succesvolste maar tevens onbekendste ondernemers van Bangalore – de Chinese premier het stormachtige economische succes van India. Echter niet op de wijze waarop Jaibao het ter ore zal komen via de officiële Indiase kanalen, maar vanuit de realiteit – vanuit de mens Balram Halwai en hoe hij uiteindelijk tot zijn economische doorbraak is gekomen.
Zo leren we via de brieven India van binnenuit kennen. Stormachtig, inderdaad. Maar zeker niet fraai. Het gaat via moord, corruptie enzovoort. Los van alle dramatiek verloopt het succes overigens geheel volgens het boekje: de trek naar de stad, het verwerven van vrijheid, het ‘krijgen’ van een startkapitaal en het naäpen van anderen – import-vervanging -, want het bedrijf van Balram is niet veel meer dan de bekende dienstverlening: zijn bedrijfje vervoert vrouwelijke werknemers van hun woningen naar de bedrijven van Bangalore en vice versa. Dat deden anderen ook al, maar Balram weet via omkoping van de plaatselijk politie een marktaandeel te veroveren. De waarheid over Bangalore is daarmee universeel. Alleen, het verwerven van vrijheid in India is allerminst eenvoudig. Daarvoor is de stad nodig. En Balram begaat daarvoor niet minder dan een moord. "I’ve broken out of the coop!’ Hij weet niet hoe lang zijn vrijheid zal duren, want ieder moment kan hij opgepakt worden; alleen door voortdurend steekpenningen aan politieambtenaren en politici te geven kan hij, net als iedereen, overeind blijven. "All this dreaming I’m doing – it may well turn out to be nothing." Daarmee gaat deze bijzondere roman over vrijheid, alweer. En over de waarde van poëzie.
reacties