Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen in Future Cape Town van 10 augustus 2012:
Een recent verblijf in Kaapstad deed bij mij de vraag rijzen of een Olympische Spelen in deze stad zou helpen om de vele structurele sociaal-ruimtelijke problemen inclusief de erfenis van de Apartheid te overwinnen: een soort van shock-therapie, weliswaar erg kostbaar maar noodzakelijk om deze bijzondere Afrikaanse megastad weer in balans te brengen. Toen zag ik dat Kaapstad in 1997 een bid heeft uitgebracht voor de Spelen van 2004 dat eigenlijk precies dit tot doel had. Daar is echter niets van terecht gekomen. In een artikel uit 2012 in Future Cape Town wordt, vijftien jaar later, door Rashiq Fataar dezelfde vraag gesteld. Het antwoord: aarzelend positief. “What immediately comes to mind would be the strategic land parcels, like Wingfield, Culemborg and others, which would have been developed for the Olympic Games. Today, 15 years later, both sites remain unused and in a appalling state, while the relevant national government departments and parastatals like Transnet drag their feet.” Niet veel gebeurd dus. Maar sommige sportfaciliteiten en infrastructurele onderdelen van het plan zijn wèl uitgevoerd, ook zonder winnend bod. Dat is winst.
Probleem is alleen dat het bidbood van destijds vooral de opwaardering van de relatief goede (want blanke) gebieden: Wingfield en Culemborg, betrof. Desalniettemin zou anderhalf miljard Rand zijn geïnvesteerd in openbaar vervoer, ook naar het achtergestelde zuidoosten van de metropoolregio als de spelen waren doorgegaan. Dus werd er in 2011 in Kaapstad opnieuw overwogen om een bid uit te brengen, nu voor de Olympische Spelen van 2020. Ik weet niet hoe serieus dit voorstel was, maar ditmaal werd in navolging van Londen voorgesteld om het Olympisch Park in het arme en achtergestelde zuidoosten van de metropool te situeren. Het zou voor een regelrechte omwenteling hebben gezorgd als het was geïmplementeerd. Fataar: “Mega-events are clearly never a solution to all our social and economic challenges, but can we use them as part of a solution and are we willing to learn how?” Studies als de genoemde kunnen helpen om agenda’s te maken en voorstellen te doen omtrent hoe een stad als Kaapstad betere infrastructuur te geven. Maar dan moeten de projecten wel meer zijn dan, zoals de World Cup in 2010, alleen een nieuw stadion in het veilige Greenpoint en een opgeknapt internationaal vliegveld te midden van de townships.
Gelezen in Daily Maverick van 21 mei 2017:
Er kwam nog net water uit de kraan, maar we werden al bij aankomst gewezen op het dagelijkse rantsoen van 135 liter per dag per volwassene. Meer mochten we niet gebruiken. Welkom in Kaapstad, de aanstormende toeristenstad op het zuidelijke halfrond. Er is hier nog voor 70 dagen drinkwater voorradig. Daarna is alle water op. De hoofdstad van Zuid-Afrika kampt met een ernstig drinkwaterprobleem. Al twee jaar heeft het hier nauwelijks geregend. De machtige waterbekkens in de bergen – ook die op de Tafelbergketen – staan vrijwel droog. Al het kostbare drinkwater put de Afrikaanse metropool en wijde omgeving uit deze bekkens in de natuurrijke gebieden. Nu dreigt een acuut watertekort. Er is een politieke discussie uitgebroken over wie hieraan schuld heeft. Al in 2009 is er voor watergebrek gewaarschuwd, maar het gemeentebestuur zou niet adequaat hebben gereageerd. Er is geen grijswatercircuit aangelegd, gebruikt water wordt onvoldoende opgevangen en opnieuw gebruikt, er is geen waterbesparingsprogramma ontwikkeld, het leidingennet lekt onverminderd en verliest overal water. Had niemand een droogteperiode voorzien? Klimaatverandering is toch al jaren bekend?
Toen de eerste waarschuwingen binnenkwamen verzekerde de lokale overheid nog dat de pas gereedgekomen Berg Rivier Dam zeker tot 2020 voldoende water zou bergen voor de snel groeiende metropool. Maar het nationale Departement van Water en Milieu waarschuwde toen al dat er rond 2012 tekorten zouden ontstaan. Waarom is er niet naar deze experts geluisterd? Dat was, aldus de Daily Maverick, omdat de nationale politieke discussie zich toen vooral richtte op het arme, noordelijk gelegen Limpopo, dat door droogte werd geteisterd en waar het leidende ANC zich het lot van zijn eigen achterban onvoldoende zou hebben aangetrokken. Men vergat de hoofdstad. Nu mogen de zwembaden van de rijke blanken rond de Tafelberg niet meer worden gevuld. Gelukkig is het nog winter. Ondertussen groeit de stad richting megastatus: Kaapstad kende de afgelopen jaren een spectaculaire bevolkingsgroei van liefst 55 procent: van 2,4 miljoen inwoners in 1995 – het einde van de Apartheid – naar 4,3 miljoen. Tel daar de snel groeiende toeristenstroom bij op. Landbouw en industrie verbruiken het meeste water, maar blijven voorlopig buiten schot. Toen we weer in het vliegtuig stapten regende het eindelijk pijpenstelen. Iedereen in de stad slaakte een zucht van verlichting. Maar echt helpen doet het natuurlijk niet.
reacties