Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen in ‘Back to Blood’ (2012) van Tom Wolfe:
Tijdens de feestdagen eindelijk gelezen: ‘Back to Blood’ van Tom Wolfe. Heerlijk boek. De roman gaat over Miami, Florida, een metropool van 5 miljoen inwoners in het verre zuiden van de VS, of zoals de burgemeester van Miami, Dio, het zegt: “Miami is the only city, as far as I can tell – in the world – whose population is more than fifty percent recent immigrants (….) and that’s a hell of a thing, when you think about it’.” Hoofdpersoon Nestor Camacho is een Cubaan, net als zoveel andere inwoners van Miami – allemaal gevlucht voor het regime van Castro. Maar er is ook een grote Haïtiaanse gemeenschap, een Afro-Amerikaanse gemeenschap en zo meer. “We got to make Miami – not a melting-pot, because that’s not gonna happen, not in our lifetimes. We can’t melt’em down…. but we can weld’em down.” Daarmee bedoelde de burgemeester dat iedere bloedgroep, elk ras, elke nationaliteit in de stad zijn eigen wijk krijgt en het gevoel moet hebben op gelijke voet met de anderen te staan. In de roman blijkt dat dit tribale evenwicht lang niet bestaat. De Anglo’s zijn stinkend rijk, terwijl de immigranten straatarm zijn. En wie ècht rijk is, dat zijn de Rusissche oligarchen. Welkom in Miami anno 2012.
Wolfe, inmiddels 81 jaar oud, schreef een soortgelijk plot vijftig jaar geleden, toen gesitueerd in New York. Op zijn zevenenzeventigste was hij vier jaar geleden vanuit Manhattan voor het eerst naar Florida gereisd, waar hij de raciale politiek van Florida van nabij had gadegeslagen. Hij was geschokt teruggekeerd. Hoewel de roman weinig nieuws bevat, is het geval Camacho – een Cubaanse politieagent die een zwarte drugscrimineel aftuigt en beschimpt en vervolgens via een registratie van het gevecht op YouTube wordt aangeklaagd in een waar volksgericht – buitengewoon actueel. In Ferguson – een voorstad van St Louis – zijn weer rellen uitgebroken en zelfs in het New York van Tom Wolfe zijn de agenten boos op hun burgemeester, die hen afviel in een soortgelijk geval. De affaire Camacho staat voor een integratieproblematiek die door de nog steeds groeiende migratie naar de VS vanuit het zuiden en het westen (Azië) op de grenzen van het mogelijke stuit. Ik was amper in ‘Back to Blood’ begonnen of president van Obama zocht toenadering tot het Cubaanse regime. Wat een geluk. Na vijftig jaar worden de betrekkingen eindelijk versoepeld. Mijn gedachten dwaalden onmiddellijk naar Miami. Hoe zou het daar nu zijn?
Gezien in het Stedelijk Museum in Amsterdam op 15 februari 2014:
Marcel Wanders, door The New York Times ooit ‘de Lady Gaga van de designwereld’ genoemd, toont in het Stedelijk Museum zijn werk van de afgelopen vijfentwintig jaar. Iedereen kent Wanders van de ‘knotted chair’. In ‘Pinned Up’ bezochten we de witte en vooral zwarte zone met autonoom werk, waarbij we aan de hand van elk van de tien thema’s het werk van deze Amsterdamse kunstenaar leerden doorgronden. Het was er druk die middag; ook de kinderen vermaakten zich uitstekend. Het werk van Wanders is optimistisch, sociaal, het breekt radicaal met het Modernisme, het streeft naar duurzaamheid en weet kunst, architectuur en vormgeving goed met elkaar te combineren. Vooral het Mondrian South Beach hotel in Miami – werk uit 2008 – vond ik fascinerend. Zeker toen op het eind bleek dat het dure hotel er op dit moment ronduit slecht aan toe is. Bij een recent bezoek was de kunstenaar totaal geflipt en had een hele serie foto’s gemaakt van de rotzooi en de aangerichte schade. In de zwarte zone van de tentoonstelling in het Stedelijk heeft hij als een soort Luther zijn enorme woede op een groot paneel vastgenageld.
Wat een verschil met de grote liefde waarmee Wanders in 2009 over Amsterdam schreef. In ‘Amsterdam Creative Capital’ zingt hij een lofzang op de stad waar hij al jaren woont en werkt en die hem in zijn werk dagelijks inspireert. Ontroerend vond ik de wijze waarop hij daarin de drie architecten van De Amsterdamse School – De Klerk, Kramer en Van der Meij – eer bewijst. Wanders: “Literally everything, from every nook to windowpane, was decorated. This specific type of architecture also aimed to create a complete architectural experience: the building’s shape, the material used, the exterior, the interior, everything was taken into consideration and everything carried a strong social meaning.” Een totaal andere referentie is Duncan Stutterheim’s Sensation in Ajax Arena, maar voor Wanders komt het op hetzelfde neer. “Sensation is a party for everybody. For young and old. They all get to enjoy a magical world where everything is positive and cheerful.” Die typeringen van Amsterdamse fenomenen, ze zeggen ook veel over het werk van Wanders zelf.
Gelezen in ’Rolling Stone’ van 20 juni 2013:
Gisteren overlegd over de overstromingskansen van de Amsterdamse haven bij een dijkdoorbraak bij de Lek. Alarmerend? Jeff Goodell schreef pas een echt alarmerend artikel in Rolling Stone. Over de benarde toekomst van Miami, USA. Zijn voorspelling van de verwoestende kracht van hurricane Milo in 2030 loog er niet om. Achthonderd mensen zouden sterven, door geruchten over calamiteiten bij de atoomcentrale bij Turkey Point, 24 mijl ten zuiden van Miami, zou paniek zijn uitgebroken, de schade aan de hele infrastructuur van de metropool aan de kust beliep enige miljarden. De storm was het begin van het einde, want alle watervoorraden in Florida waren verzilt en de toekomst leek alleen maar guurder: de zeespiegel zou nog veel verder rijzen. Miami ligt niet alleen onder de zeespiegel, maar heeft ook nog eens een poreuze ondergrond die zich uitstrekt onder heel Zuid Florida en die nog het beste te vergelijken is met Zwitserse kaas. Conventionele kustverdediging is hier kansloos en zoet water is steeds moeilijker te verkrijgen. Los daarvan, het conservatieve Florida ontkent eenvoudig dat er sprake zou zijn van enige klimaatverandering. Er gebeurt dus helemaal niets. “It is beyond denial; it is flat-out delusional.”
Er ligt een plan voor een stormvloedkering van CDM Smith, een ingenieursbureau uit Massachusetts. De verantwoordelijke ingenieur weet het zeker: “I trust we will find a solution. I have been to Amsterdam. I have seen what the Dutch have done. If they can figure it out, so can we.” En inderdaad, ook hier, net als in New Orleans en in New York, ruiken de Nederlandse ingenieursbureaus kansen. De firma’s hopen ook in Florida grote orders in de wacht te slepen wanneer de politiek er eenmaal ontwaakt en inziet dat er iets moet gebeuren. Zolang Nederland geen watersnood kent lijkt haar expertise onaantastbaar. Maar een vertegenwoordiger van Arcadis erkent dat Miami niet met Nederland te vergelijken is. “Miami is different. It is also a low-lying city but far more complicated because of issues about water quality, the porousness of the limestone the city sits on, as well as water coming in from the west, through the Everglades.” In Miami hopen ze ondertussen de komende twintig jaar met veertig pompen het water buiten de stad te houden. Daarna zal de metropool van vijf miljoen echter zeker verdrinken. En wat zeggen de inwoners van Miami? “You’ll want to be here until the very end.”
Gezien in ‘Queen of Versailles’ op 22 november 2012:
Misschien was ik wel de enige in Amsterdam die hem nog niet had gezien: de documentaire ‘Queen of Versailles’. Afgelopen week was hij te bewonderen in Holland Doc van de VPRO. Aanvankelijk dacht ik dat de film over Parijs zou gaan, maar dat bleek niet zo te zijn. Het gaat over Jackie en David Siegel en hun nieuwe huis-in-aanbouw in Miami, Florida. Dat woonhuis werd een kopie van Versailles, door het echtpaar bewonderd en nagetekend op een servetje tijdens hun huwelijksreis in Frankrijk. Het zou het grootste woonhuis van de VS zijn geworden als het was afgebouwd. Maar dat gebeurde niet. De crisis sloeg toe, in september 2008. Daarna verloor David al zijn geld, dat helemaal geen echt geld bleek te zijn. Zijn vastgoedimperium – formule: timesharing – bleek gebouwd op bankleningen, verstrekt tegen lage rente. Toen de banken instortten kon David niet meer aan nieuw geld komen. Ook zijn oude geld bleek helemaal niets waard te zijn. Alles was gefinancierd met leningen. Terwijl David probeert zijn vrouw en kinderen te leren het licht uit te doen als ze het huis verlaten, spendeert zijn vrouw – een voormalige Miss Florida – , verslaafd aan haar creditcard, gewoon door.
De film laat mooi zien hoe onze economie de afgelopen decennia vorm kreeg: met een monetair beleid dat ons tot extreem consumeren aanzette. Het blijkt allemaal botox te zijn. VINEX is in dat opzicht niet beter dan Miami of Las Vegas. Weet u nog van die Belle van Zuylentoren die Utrecht wilde bouwen in het midden van Leidsche Rijn? Vlak voor de crisis had David het grootste timesharinghotel van de wereld laten bouwen in Las Vegas. Met zijn 52 verdiepingen en 1200 appartementen torent het blauwe PH Towers Westgatehotel uit boven de andere hotels. David wil het aanvankelijk niet verkopen. Het is zijn grote trots. Echter, op het eind van de film dooft toch het licht, maar op de website staat nog steeds het volgende te lezen: ‘"With the unveiling of the PH Towers Westgate signage on top of the building, the brand name ‘Westgate’ took its place above the Las Vegas Strip illuminated with a newly patented LED lightning system boasting the largest letters of any hotel sign on The Strip. The Westgate brand is now the brightest light in Las Vegas.”
Gelezen op Archi Choong (weblog) op 29 augustus 2010:
Afgelopen weekeinde opende het 154 miljoen dollar kostende The New World Symphony in Miami Beach, Florida. Michael Tilson Thomas is de geestelijke vader, de 81-jarige Frank O. Gehry de architect. Gehry had ooit nog als babysit op de kleine Michael gepast. Hun leven lang waren ze elkaar blijven volgen. Nu stonden ze gebroederlijk naast elkaar, in Miami, om op hun NWS te toasten. Daarmee is het de Amerikaanse dirigent Michael Tilson Thomas gelukt een podium en laboratorium voor klassieke muziek van wereldformaat te bouwen in het doorgaans niet erg experimentele en nauwelijks op klassieke muziek georiënteerde Amerika. Jaarlijks auditeren circa 1000 studenten, waarvan er slechts 30 worden toegelaten tot de driejarige muziekopleiding. In totaal studeren er in Miami 90 jonge musici. Sinds 1987 huisde The New World Symphony in het Art Deco Lincoln Theatre – een zaal met ernstige acoustische gebreken; al snel bleek het complex bovendien te krap. Daarop werd er door velen geld ingezameld, zowel publiek als privaat, voor een nieuw onderkomen. Het nieuwe gebouw – a New Landmark – betreft zowel een concertzaal, een muziekbibliotheek als een academie. Miami wil hiermee een global hub worden op het gebied van de klassieke muziek.
Bij het nieuwe gebouw hoort ook een park van 2,5 acre, ontworpen door het Rotterdamse bureau West 8 (kosten 10 miljoen dollar), evenals een beeldentuin. ”We selected a firm that is the most creative and has a record of coming up with innovative ideas in very challenging environments all over the world,” aldus juryvoorzitter Robert Wennett. Vanuit het park kan naar voorstellingen worden gekeken die op de buitenwand van het gebouw worden geprojecteerd. Het gebouw zelf is volgepakt met elektronica. Zo is er binnenin niet minder dan 17 mijl glasvezelkabel aangelegd om de musici live te laten samenspelen met collega’s over de hele wereld. Richard Florida twitterde daags erna over de paneldiscussie tijdens de Grand Opening. Kennelijk was hij door de stad Miami gecontracteerd als een van de sprekers. Raden wat hij zei? (Deze week duidde hij Miami in The Atlantic nog aan als ‘bubble city’).
reacties