Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen in ‘Woorden zonder muziek’ (2015) van Philip Glass:
Heerlijk leesvoer tijdens de vakantie: de autobiografie van de Amerikaanse componist Philip Glass. Opgegroeid in Baltimore als zoon van een eigenaar van een platenzaak, besluit de jonge Philip tot een studie in Chicago. Daar ontdekt hij de grote stad. Al snel kiest hij voor het conservatorium en laat hij zijn studie in de sociale wetenschappen ver achter zich. Zijn keus valt op het roemruchte Juilliard in New York. Zo betrekt hij, net als veel andere jonge kunstenaars, eind jaren zestig een eenvoudige loft op Manhattan. Daar ontmoet hij alle grote kunstenaars op aarde. Alles, schrijft hij, heeft hij daarna te danken aan die ene stad. En aan Parijs, waar hij een korte tijd zijn studie vervolgt. New York echter zit in zijn muziek. “De grootste invloed op mijn muziek was, achteraf gezien, het energiesysteem dat New York heet.” Veel van zijn mooiste muziekstukken komen regelrecht uit de onderbuik van die stad. Maar dan heeft hij het wel over het New York van de jaren zeventig, kort voordat AIDS toesloeg en de hele kunstenaars-scene in één veeg wegmaaide. Volgens Glass is het artistieke New York die klap nooit meer te boven gekomen.
Glass beschrijft New York als een echte 24/7-stad. Parijs, schrijft hij, gaat ‘s nachts slapen, maar New York slaapt nooit. Daarom is hij er naartoe gegaan. Om zich onder te dompelen in de experimentele muziek die daar in het nachtleven floreerde. Dus toen hij zijn eigen muziek voor het eerst in Europa speelde, werd dat met stomme verbazing aangehoord en als volstrekt nieuw ontvangen. Europese steden kenden zoiets niet. “De muziek die ik in die vroege jaren speelde en schreef en die ik in Europa introduceerde, was typisch New Yorkse muziek zoals ik die altijd voor ogen had gehad. Ik wilde dat mijn klassieke muziek net zo karakteristiek zou zijn als die van Zappa in het Fillmore East, en ik denk dat mij dat ook is gelukt.” Volgens hem was hij in de Big Apple in die jaren getuige van een ‘enorme explosie’ in de werelden van de kunst, het theater, de dans en de muziek, die allemaal uitgerekend dáár samenkwamen. Hij beschrijft het als een feest waar geen einde aan kwam. Maar door toedoen van AIDS kwam er uiteindelijk dus wel degelijk een einde aan. Zijn autobiografie leest als een regelrechte lofzang op New York. Het boek verraadt de academische achtergrond van Glass. Alleen een sociale wetenschapper kan zoiets zo helder noteren.
Heard in the Amsterdam Stadsschouwburg on 20 August 2016:
There he was, Philip Glass (1937), the great American composer and pianist, speaking about his autobiography, ‘’Words without Music’, and also playing a piece of his work (‘Choosing Life’ from ‘’The Hours’) on the piano, in the Stadsschouwburg in Amsterdam. Harpist Lavinia Meijer and pianist Feico Deutekom played three more pieces. Melchior Huurdeman did the interviewing. Both speakers were introduced by Tracy Metz, director of the John Adams Institute and initiator of this unique event. Glass talked about New York. How he moved from Baltimore, where his father owned a recordshop, to the Big Apple, in order to study music. That was 1969. New York, he stressed, was still an affordable place at that time. Thousands of young artists moved to the big city every year. In order to earn a living young Glass needed a job for three days a week, not more. A hundred dollars a month was sufficient to survive. He became taxidriver, construction worker, you name it; he even helped Richard Serra build his large sculpture for the Stedelijk Museum in Amsterdam. The rest of the time he studied music at Juilliard.
While studying he started composing and playing for small audiences. A great time to experiment. No responsibilities. Lots of talented people, lots of opportunities. Though his minimal music was a new sound not well understood by many, he became a successful composer in short time. Only ten years later, in 1976, his opera ‘Einstein on the Beach’ was performed in the Metropolitan Opera House. Glass seemed still to be overwhelmed, after all those years, by his unexpected stardom. Just read ‘Outliers’ (2008) of Malcolm Gladwell and you’ll understand: 10.000 hours of hard work and training plus a lot of luck is needed to become an outlier. Glass worked hard and New York is a lucky place. Not that the city is a garantee for success, but sure it helps. Plus: If I can make it in New York, I can make it anywhere. But then in the interview Glass raised the point that what New York lacked, at least at that time, was expert technical knowledge for composers. So he moved to Paris, where Nadia Boulanger (1887-1979) was teaching at the conservatory. In Paris he also met the Indian sitarist Ravi Shankar. That means these two cities were very important in his life: Paris and New York. And if you listen to his music, you’ll hear New York, and a bit of Paris.
reacties