Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen in ‘White City, Black City’ (2015) van Sharon Rotbard:
Tel Aviv is booming. Haar groeicijfers zijn indrukwekkend. Niet alleen langs de kust, maar ook landinwaarts worden in hoog tempo nieuwe torens gebouwd. De stad werkt als een magneet op hippe techies, de benaming van Israël als een ‘Start-Up Nation’ heeft ook alles met de geavanceerde economie van Tel Aviv te maken, na Jeruzalem de grootste stad van het land. En geef toe, de condities zijn er gunstig: een metropool van drie miljoen inwoners in een laagvlakte aan zee, in een warm en droog klimaat, op het grensvlak tussen Europa, Afrika en Azië, met de beste technische universiteiten en een hoogopgeleide bevolking die goed Engels spreekt, culinair van hoogstaand niveau, waar in het algemeen een kosmopolitische leefstijl domineert, en alles is op de wereldeconomie georiënteerd. Tegelijk ligt de stad in een geïsoleerde positie. Rond Israël zijn overal muren gebouwd, grensposten moeten voortdurend worden gepasseerd. Op vliegveld Ben Gurion is de bewaking zelfs extreem. Boven het gebied beschermt een ‘Iron Dome’ defensiesysteem de stedelijke regio tegen aanvallen van buiten. De rest van het land kijkt met argusogen naar Tel Aviv, dat het zowel benijdt als decadentie verwijt. Het draagt allemaal bij aan het idee dat de bewoners van Tel Aviv in een soort ‘bubbel’ leven. Symbool van deze artificiële toestand is de Witte Stad, een conglomeraat van 4000 modernistische villa’s die in de jaren ‘30 door Israelische architecten in de duinen (nu ja) ten noorden van Jaffa werden gebouwd en die onlangs werden ‘herontdekt’ en gerestaureerd.
Mooi vond ik de beschrijving van de situatie in Tel Aviv in een recent boek van de Israelische architect Sharon Rotbard. Ik kocht het in het Bauhaus Center aan de Dizengoff Street. In ‘White City, Black City’ (2015) verlegt Rotbard de aandacht van de succesvolle techies in hun witte villa’s, inmiddels door UNESCO op de Werelderfgoedlijst geplaatst, naar de vergeten ‘Zwarte Stad’ in het zuiden van Tel Aviv, op de grens met het Arabische Jaffa: ook daar vindt men witte villa’s, maar deze worden niet tot het monument gerekend, want hier leven heel andere mensen. Arabieren en ‘zwarte joden’ hebben hier plaats gemaakt voor gevluchte Afrikanen van niet-Joodse afkomst, die te voet door de Sinaï woestijn getrokken, hun leven gewaagd, op zoek zijn naar werk en een beter bestaan. Ik trof ze op een avond tijdens een lange wandeling in de buurt van het centrale busstation. Ineens liep ik door een slecht verlichte buurt waar de stad zijn handen van leek te hebben afgetrokken; stadsvernieuwingsprojecten waren hier op de klippen gelopen. Terwijl Tel Aviv onder de voet wordt gelopen door de vastgoedindustrie en de woningprijzen almaar blijven stijgen, trekt hier de arme bevolking zonder status samen. Niemand lijkt in hen geïnteresseerd. In de zomer van 2011 gingen de inwoners van Tel Aviv de straat op om te protesteren tegen de hoge woonlasten. Het heeft niet geholpen. Unieke conditie? Rotbard denkt van niet: “Those struggles over territories and narratives and over geographies and histories have been shaping every city. Any city in the world could be a predator city or a prey city.” Lezen dat boek.
Heard in Brooklyn, NYC, on 19 October 2015:
His name: Eddie Summers. Mr. Summers is the executive director of Brooklyn Education Innovation Network, NYC (BE.IN). He showed us around in Brooklyn. His walk was more than twenty kilometers long, the weather was beautiful, although a bit cold. We crossed downtown Brooklyn, headed for DUMBO, visited a co-working space at the seventh floor, enjoyed the view, met some young people, walked on to Brooklyn Navy Yard, ended up at the campus of the Pratt Institute. All in all it took us two hours to make the tour. The excursion was part of the masterclass NYC, an initiative of the city of Amsterdam, on cities and its universities. Why Brooklyn? With more than 60,000 college students hailing from 11 higher education institutions, Downtown Brooklyn is truly New York City’s College Town. Mr. Summers’ task is to foster cooperation among member institutions to broaden and enrich academic programs, encourage fiscal economies through shared services, facilitate interactions with industry, and expand and encourage student programming and community service activities. His work reminded me of the Amsterdam Economic Board, whose task is to foster collaboration between higher education, industry and public authorities in the Amsterdam region. Mr. Summers did it all on his own.
Eddie Summers told us about his organizing a lot of Meet-up’s: of bringing some thirty people together around a certain theme or subject, starting at four PM, ending at six, doing business. It really worked. He gave some great examples of local colleges starting to collaborate, industry helping colleges, public authorities making use of the knowledge of colleges, with the result of new startup’s as a spin-off. The startup ecosystem of Brooklyn, he explained, is a highly interwoven complex of colleges, institutions and buildings with a lot of startups in a relatively small area of old buildings, not too far from Manhattan. The ecosystem works because it is a dense tissue of highly interrelated activities, it has critical mass, with a high-tech component, it works, he added, through close proximity. You can experience it by walking around. That’s why we walked, walked, walked around untill late afternoon that Monday in October.
Read in The Economist of 25 July 2015:
>
It’s called a ‘briefing’. Subject: Silicon Valley. In The Economist of 25 July the message was: “the tech boom may get bumpy, but it will not end in a repeat of the dotcom crash.” It was a description of how the Greater San Francisco region is doing, a metropolitan ensemble of more than 5 million inhabitants on America’s Westcoast. It’s doing just great. One of the entrepreneurs in the valley confessed: “Living in San Francisco today, with its bustle and big ideas, feels like living in Florence during the Renaissance.” Florence must have been a great place, for sure, but also an expensive city at the time. The journalist admitted: “In every coffee shop from downtown San Francisco to Palo Alto you hear complaints about eye-watering property prices and unbearable traffic.” The bay area on the map – ‘valley of the kings’ – looked more like the Egyptian Nile valley during the reign of the pharaos than the valley of the Italian Arno, at the time of the Medici family. The map shows the biggest companies are located south, near San Jose: Apple, Google, Facebook. But north, in the city center of San Francisco itself, there are the new headquarters of Uber, Dropbox, Pinterest, Airbnb, all young and private companies.
Even techies prefer to live in the city now, in an urban environment. Property prices in San Francisco are soaring as a result. “Districts that were once affordable, like Soma and the Mission, are being overrun by engineers and entrepreneurs, pricing out people who have long called them home.” Even venture-capitalist firms have left the suburban neigborhoods and highway-locations near Stanford University or Palo Alto; they all moved north, “to be near the young, urban entrepreneurs who find the Valley distant and boring.” What’s happening in the valley, is what you also see glimmering in the Dutch delta. If the Netherlands want to become a ‘Startup Delta’, which the Dutch government seems to be after, then the spatial configuration that fits this ambition is an urban one, highly concentrated, in Amsterdam. Property prices are steeply rising there, so that means the government should build more houses as concentrated as possible, in the city where the technies and entrepreneurs want to live. And stop facilitating spatial dispersion.
reacties