Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen in The Atlantic van 9 september 2019:
Bron: BloombergQuint
In The Atlantic verscheen vorig najaar een bericht over bevolkingsverlies in de drie grootste Amerikaanse steden. In ‘Why Are America’s Three Biggest Metros Shrinking?’ ging Derek Thompson op zoek naar de achtergronden van de opmerkelijke recente bevolkingskrimp in New York, Los Angeles en Chicago. In 2018 verloor New York 277 inwoners per dag. In Chicago was dat 161 per dag, in Los Angeles 201 per dag. En dat terwijl deze metropolen als de grote winnaars na de financiële crisis van 2008 uit de bus kwamen en er sprake leek van een stedelijke renaissance. Hun aantrekkingskracht op hoogopgeleide kenniswerkers is onmiskenbaar. Maar hun evidente succes – door de groei en aanwezigheid van veelbelovende techfirma’s en andere zakelijke bedrijven – heeft wel tot gevolg gehad dat hun centra in korte tijd overkookten. Zelfs hoogopgeleiden worden nu de grote steden uit gedreven. Waar gaan zij naar toe? Thompson: naar de tech-steden in het zuiden zoals Houston, Dallas, San Antonio, Austin. Die steden groeien razendsnel. Tot voor kort werd dit vertrekoverschot gecompenseerd door internationale immigratie – zowel hoog- als laagopgeleid –, maar daaraan komt nu een einde. De grote vraag is waarom?
Thompson houdt het simpel: die kleinere techsteden in het zuiden hebben domweg goedkopere woningen in de aanbieding. En ook hun centra bieden nu hipstercafé’s en goede muziek. Waarom nog in zo’n grote metropool proberen te blijven? Voor Chicago is het duidelijk: achteraf blijkt daar sprake van een korte opleving in een trend van aanhoudende krimp. Vooral de Afro-Amerikaanse middenklasse ontvlucht daar de slechte buurten, pakt zijn biezen en trekt naar het zuiden. Iets soortgelijks doet zich voor in Los Angeles: de middenklasse kan de dure stad niet meer betalen en trekt weg. Zowel in Chicago, Los Angeles als New York is het vooral de zwarte middenklasse die de grote steden verlaat en die naar het zuiden migreert. Thompson spreekt van een ‘Reverse Great Migration’. Hij vraagt zich af wat dit voor het politieke landschap in de zuidelijke staten zal betekenen. “In the 2020s, as in the 1960s, it may be said that movements begin with movers.” Bovenal begrijpt hij niet waarom de drie grote steden niet veel meer woningen bouwen. Hun belastingen gaan omhoog, terwijl die in Florida omlaag gaan, maar gebouwd wordt er niet, althans niet voor de middenklasse. Inderdaad, als ook Amsterdam te duur wordt en niet voldoende middeldure woningen bouwt, zal ook hier de middenklasse wegtrekken. In feite is dat al aan de gang. De grote vraag is waar deze naartoe gaat. In ieder geval blijft het werk achter. Ik voorspel u een mobiliteitscrisis.
Gelezen in ‘Greater Greater Washington.org’ van 22 januari 2018:
Bron: Bidbook Detroit voor Amazon HQ2
Is het grote besluit dan eindelijk gevallen? Waar komt het tweede hoofdkantoor van Amazon, goed voor 50.000 nieuwe banen en een investering van zeker 5 miljard US dollar? Deze week maakte het Amerikaanse e-commerce bedrijf bekend dat het nieuwe hoofdkantoor zal worden gesplitst. Naast hoofdzetel Seattle komen er nu twee hoofdkantoren aan de Oostkust van elk 25.000 banen: een in New York en een in Washington DC, al blijft Atlanta nog in de race. Wie Richard Florida op Twitter volgt, moet wel concluderen dat Amazon het spel uiterst geraffineerd speelt. In januari stelde het bedrijf een top 20 samen uit een veelheid van aanbiedingen van steden. Daarna moesten de twintig aan de slag. Ze kregen een jaar de tijd om een bidbook te maken. Florida wist al vroeg te melden dat eigenaar Jeff Bezos in zowel New York als Washington een huis bezit, dus zette hij zijn kaarten op deze twee steden. Daarna beschreef hij de gevolgde strategie in zijn tweets, hij volgde het proces van dag tot dag. Het miljardenbedrijf, maakte hij duidelijk, jaagt op de laagste lokale belastingen en de grootst mogelijke fysieke voordelen. Het laat steden genadeloos tegen elkaar opbieden. Tot op het laatst laat het onduidelijk welke stad nu precies gaat winnen. Door uiteindelijk voor twee steden te kiezen en een derde stad in de race te houden worden de favoriete twee helemaal uitgemolken en wordt bovendien de dubbele winst gepakt. Trouwens, de twee staten betalen het meest. Verliezer Chicago is ongelooflijk boos. Ondertussen gaan de onderhandelingen verder.
Op dit moment vinden er gesprekken plaats tussen het bedrijf en de steden van keuze èn hun buurgemeenten. Favorieten zijn Long Island (New York) respectievelijk Crystal City (Washington DC). Dus stel u voor, Amsterdam wint uiteindelijk een moordende race om een hoofdkantoor ergens in Noord-West Europa. Echter, het krijgt maar de helft, want een deel gaat naar Londen, maar Amsterdam moet wel alles betalen en regelen. Verliezer Parijs is furieus. Vervolgens start het bedrijf onderhandelingen met Almere, Amstelveen, Zaanstad en Haarlem over de exacte locatie. Kantoorpanden worden in de aanbieding gedaan, via de buurgemeenten lopen aanbiedingen op stationslocaties met extra perrons en langere treinen, langs snelwegen worden extra afslagen gemaakt, grond wordt gratis aangeboden, alles wordt gedaan om het hoofdkantoor binnen de gemeentegrenzen te krijgen. Bij NBC zei Florida dat er niets mis is met de onderhandelingstactiek van Amazon. Wel vond hij dat de steden zich veel te gemakkelijk tegen elkaar lieten uitspelen. Ze hadden één front naar Amazon moeten maken. Nu ging elke stad tot op de bodem. Het deed me denken aan Benjamin Barber’s ‘If Mayors Ruled The World’ (2013). Alleen een volwaardig parlement van burgemeesters had tegen Amazon weerstand kunnen bieden. En iets als een MRA is bittere noodzaak. Toch niet zo’n slecht idee van Barber.
Gelezen op Investorplace.com van 19 oktober 2018:
:max_bytes(150000):strip_icc()/3301020-busiest-airports-in-the-usa-v41-5b8552c9c9e77c002533344f.png)
‘Amazon zij met ons’ van VPRO’s Tegenlicht gezien? In januari 2018 blogde ik over het tweede nieuwe hoofdkantoor van Amazon. In 1994 begon oprichter Jeff Bezos vanuit zijn garage in Seattle boeken te verkopen. Inmiddels bezit zijn imperium daar de grootste campus van alle Amerikaanse bedrijven. Vorig jaar gaf het e-commercebedrijf aan een tweede hoofdkantoor te willen vestigen in een andere Amerikaanse stad, goed voor 50.000 arbeidsplaatsen. Het gaat om een investering van 5 miljard US dollar. Daarop brak een ware wedloop uit tussen Amerikaanse en Canadese steden. Eind september 2017 sloot de inzending. In totaal boden steden 7 miljard dollar in de vorm van belastingvoordelen. Wat nou dividendbelasting. Nooit eerder hebben steden zo tegen elkaar opgeboden. De hoofprijs is dan ook niet normaal. Tussen 2010 en 2016 zou Seattle dankzij de aanwezigheid van Amazon liefst 38 miljard dollar hebben verdiend. Amazon zegt bereid te zijn om in de lokale gemeenschappen te investeren, om milieuprojecten te ondersteunen en onderwijsfaciliteiten te sponsoren. Op 18 januari 2018 maakte het bedrijf zijn top twintig van favoriete steden bekend. Om in aanmerking te komen, liet het toen weten, moet een stad tenminste een miljoen inwoners tellen. Niet zo vreemd. Kleinere steden zullen door de gigant onder de voet worden gelopen.
Op Investorplace.com las ik een inschatting van de steden die het vermoedelijk niet zullen halen. Het blad noemde er zeven: Toronto (te duur), Newark (minder aantrekkelijk dan New York), Denver (te dicht bij Seattle), Columbus (haalt het niet bij Chicago), Nashville (haalt het niet bij Atlanta), Austin (mist een groot vliegveld), Raleigh (mist de bevolking en de infrastructuur). Volgens het zakenblad maken de grote steden aan de oost- en zuidoostkust de meeste kans: Boston, New York, Chicago, Washington DC, Atlanta. Want welke stad kan in korte tijd zoveel nieuwe gezinnen huisvesten? En wie beschikt over een groot vliegveld met uitmuntende verbindingen? Forbes kwam afgelopen week met een top vijf van steden die volgens haar de grootste kans maken: Atlanta, Austin, Toronto, Pittsburgh, Boston. De winnaar is in ieder geval groot, zal economisch divers zijn, beschikt over een grote luchthaven en ligt geografisch gunstig vanuit Seattle gemeten. Trouwens, elke stad van de overgebleven dertien in het lijstje van Investorplace biedt veel geld en enorme belastingvoordelen aan Amazon. Voor het einde van het jaar laat Bezos weten in welke stad het zich zal vestigen. Mijn gok: Atlanta, Washington DC of New York. Boston is te klein. Hartsfield-Jacson airport in Atlanta is lekker groot. Washington DC is …..
Gelezen in NRC Handelsblad van 1 februari 2018:
Courtesy: tahoereno.com
Sandra Smallenburg interviewde architect Rem Koolhaas (73), die vindt dat we te lang al onze aandacht hebben gericht op de grote steden. Koolhaas bereidt een grote tentoonstelling in New York voor over het landelijk gebied. De krant denkt daarom dat we ons in 2018 massaal op het platteland zullen storten. Op de website had men bij het bericht een luchtfoto geplaatst van de nieuwe Teslafabriek in Nevada. Het blijkt te gaan om het grootste industrieterrein ter wereld. Zonder stedenbouwkundige planning verrijzen hier in de woestijn gigantische gebouwen waar geen mens meer aan te pas komt. Koolhaas: “Ze worden vooral ingenomen door machines en robots. Bepaalde elementen zijn helemaal verdwenen uit deze architectuur, zoals felle kleuren. Men leeft er in een beige wereld. En de enige menselijke achterblijvers zijn de beveiligers.” Welkom in Tahoe-Reno Industrial Center: een bedrijventerrein ten oosten van Reno, een stad van 250.000 inwoners. Ik las dat Reno ook wel ‘the biggest little city in the world’ wordt genoemd. Vooral hotels en casino’s vindt men er. Hier dus, op het platteland van Nevada, is kennelijk sprake van grote dynamiek, op een enorme schaal. Door het dunbevolkte gebied, regelmatig geteisterd door droogte en branden, draven vooral paarden. Sinds kort vind je er robots.
Tahou Reno Industrial Center (TRIC) is een privaat bedrijventerrein van 107.000 acres, dat is 432 km2, dus groter dan de stad Moskou. TRIC is gelegen aan de Interstate 80 tussen San Francisco aan de Amerikaanse westkust en New Jersey aan de oostkust. In 1995 begon eigenaar Roger Norman het pas verworven bezit uit te geven. Met privaat kapitaal ontsloot hij de omgeving, die bekend staat om zijn spaarzame bebouwing en afwezigheid van bewoners. Geen buren en dus geen NIMBY. Binnen zeven dagen krijgt de aanvrager een bouwvergunning, zo belooft de website; de belastingen in Nevada zijn beduidend lager dan in buurstaat Californië en er is elektriciteit in overvloed aanwezig. De eerste klant was PetSmart, een distributiecentrum voor honden- en kattenvoer. Toen kwam een aluminiumsmelterij. In 2017 opende Switch er het grootste datacenter ter wereld, ook vestigden zich er hotels als Courtyard van Mariott. Maar de belangrijkste bedrijven zijn distributiecentra zoals Wal-Mart, Amazon, Zulily, Thrive Market, James Hardie en Tesla. Die laatste bouwt hier zijn Gigafactory 1, die in 2020 gereed moet zijn. Afgelopen jaar kocht Google er 1200 acres om er een datacenter te bouwen. Andere datacenters zijn van Rackspace en Apple. In 2015 werkten er 5.000 mensen in meer dan honderd fabrieken. Het zullen er uiteindelijk 15.000 worden. Tot 1995 was toerisme het enige dat de economie van Nevada de wereld bood. Toen kwam Roger Norman. “When he bought, he said, ‘I never really thought about how big it would be. It just turned into its own monster.” Binnenkort is TRIC dankzij Koolhaas een legende.
Gelezen in The Washington Post van 17 maart 2017:
Bron: Enrico Moretti, The New Geography of Jobs, 2012
Waarom maakt Donald Trump de succesvolle grote Amerikaanse steden zwart? Die vraag stelde zich Will Wilkinson in The Washington Post afgelopen voorjaar. President Trump twittert regelmatig dat de binnensteden van Amerikaanse grote steden ‘een regelrechte ramp’ zijn, je kunt er op een straathoek worden doodgeschoten, mensen hebben er geen opleiding, er zijn geen banen. Dat beeld is volkomen bezijden de waarheid; het gaat juist erg goed met de Amerikaanse binnensteden en de criminaliteitscijfers laten daar een langjarige daling zien. Ook beweert hij dat de ‘stedelijke elites van de Oost- en Westkust’ de banen zouden hebben verkocht aan de Chinezen en daarmee de Amerikaanse binnensteden hebben veranderd in oorlogszones, dystopische Babels vol zwart gevaar en Mexicaanse aanranders. Ook dat is pure onzin. Toch gaat hij er stug mee door. Wilkinson stelt vast dat het precies omgekeerd is: juist de multiculturele Amerikaanse steden doen het in economisch opzicht goed, terwijl de witte provinciesteden, buitenwijken en dorpen steeds slechter presteren. Het sterke antistedelijke sentiment van Trump probeert de kwijnende en verliezende ‘blanke’ provincie op te zetten tegen de groeiende metropool en heeft een sterk racistische lading. Hij zou juist het succes van de grote multiculturele steden moeten kopiëren.
Wat is bepalend voor dat grootstedelijke succes? Dat zijn onderwijs, kennis, innovatie en mensen afkomstig uit de hele wereld die geconcentreerd zijn in de allergrootste steden. Wilkinson: “Packing people close together creates efficiencies of proximity and clusters of expertise that spur the innovation that drives growth. Automation has killed off many low- and medium-skill manufacturing jobs, but technology has increased the productivity, and thus the pay, of highly eductated workers, and the education premium is highest in dense, populous cities.” Hij haalt de econoom Moretti in, die heeft gewezen op de groeiende kloof tussen compacte, grote steden enerzijds en kleine provinciesteden op het platteland anderzijds. Dat verschil wordt alleen maar groter. “The loss of manufacturing jobs, and the increasing concentration of the best-paying jobs in big cities, has been largely due to the innovation big cities disproportionally produce. Immigrants are a central part of that story.” Grote steden passen zich goed aan en regelen hun eigen vangnetten voor degenen die als gevolg van disruptieve innovatie buiten de boot dreigen te vallen. Op federale schaal gebeurt dat niet. Dat wekt jaloezie. Als Trump doorgaat de grote steden zwart te maken en openheid, tolerantie en handel te frustreren, dan kan het met de Verenigde Staten alleen maar slecht aflopen.
Gelezen in ‘The New Geography of Jobs’ (2013) van Enrico Moretti:
In hoofdstuk 6 van ‘The New Geography of Jobs’ schetst econoom Moretti een beeld van groeiende ongelijkheid en verdeeldheid in de Verenigde Staten. Oorzaak: de economie heeft sterk de neiging om ruimtelijk te clusteren. Zo ontstaat een landelijk beeld van groei en krimp. En krimp, dat is al snel een armoedeval voor velen. Het enige wat erop zit is om weerbare zelfvoorzienende lokale ecosystemen te bouwen, en wel zoveel mogelijk van onderop. Zeker, tien jaar geleden had Richard Florida een punt, toen hij stelde dat de lokale kwaliteit van leven belangrijk is en dat een rijk uitgaansleven mensen vasthoudt, dus dat een stad vooral ‘cool’ en ‘sexy’ moet zijn, maar het is niet genoeg. Berlijn bewijst het. Berlijn is sexy, maar arm. Ook het aantrekken van een dure universiteit helpt slechts een beetje, het is zeker niet de oplossing. Wat werkt dan wel? Het enige wat werkelijk helpt is een stevige ingreep in het lokale ecosysteem en de enige die dit kan doen is de lokale overheid. Aan welke stevige ingreep denkt Moretti?
Moretti wijst er terecht op dat geen van de succesvolle steden in Amerika zijn succes heeft te danken aan een ‘big push’. Daarvoor moet men naar Azië, waar bijvoorbeeld Taiwan geweldige overheidsprogramma’s heeft gelanceerd die tot grote successen hebben geleid. Het gevaar is ook groot dat lokale overheden elkaar gaan overbieden. Dan werkt het niet. Wat werkt dan wel? Hierop introduceert Moretti het Empowerment Zone Program van 1993. Dat overheidsprogramma van de regering Clinton richtte zich op achterstandswijken. Het ging in de eerste plaats om sociale investeringen, in trainingsprogramma’s voor werklozen. In 2010 werd dit federale programma geëvalueerd. Wat bleek? Een groei van 15 procent van de lokale werkgelegenheid binnen vijf jaar. Het leidde bovendien tot revitalisering van vele achterstandsbuurten. Overal was sprake van gentrificatie, zonder dat de zittende bevolking werd verdreven (met uitzondering van Harlem). Het totaal aan loonstijgingen bedroeg 900 miljoen dollar. Volgens Moretti was het de best denkbare besteding van overheidsmiddelen.
Gelezen in The Economist van 24 december 2016:
Bij de laatste Amerikaanse presidentsverkiezingen stemden de 10.000 inwoners van Celebration, Florida, in grote meerderheid op Donald Trump. Dat was, zacht gezegd, opmerkelijk. Celebration, onder de rook van Orlando, werd immers nog maar twintig jaar geleden ontwikkeld door het Disney concern als het menselijke antwoord op de slaapverwekkend en energievretende suburbs van Florida. De nieuwe stad, gegrondvest op de principes van New Urbanism, zou helemaal toekomstgericht zijn, met alle comfort en glasvezelkavels tot in ieder huis, maar zou tegelijk ouderwetse zekerheden bieden van groetende mensen op straat, een hond voor de deur, een veilig huis met een veranda, smalle straatjes, een binnenstad vol kleine winkels en een openbare school met kwaliteitsonderwijs, alles op loopafstand, kortom, een nieuwe traditionele hechte Amerikaanse gemeenschap in het hart van suburbaan Florida. Van die ambitie is niet veel van terecht gekomen. Het winkelcentrum staat deels leeg, de school is mislukt, de glasvezel is er nooit gekomen. Dat verklaart het boze stemgedrag.
In het kerstnummer van The Economist las ik over wat er is gebeurd met de openbare school van Celebration. Die werd ontwikkeld door onderwijsexperts van Harvard en John Hopkins University. Ze beloofden niet minder dan een revolutie in het openbaar onderwijs. Voor Amerikanen is schoolkeuze ongelooflijk belangrijk en de toegang afhankelijk van de postcode, dus wat Disney aan schoolvernieuwing beloofde trok vanaf het begin vele kopers van woningen in Celebration over de streep. De onderwijsexperts ontwikkelden een curriculum zonder examens, de klassen zouden worden gemengd, met kinderen van verschillende leeftijden die elkaar zouden helpen. Het was een mooi programma, maar het liep uit op een groot drama. Leerlingen presteerden slecht, er was geen controle, de ouders voelden zich buitengesloten. Ouders gingen zelfs met elkaar op de vuist. Sommigen verhuisden, anderen stuurden hun kinderen voortaan naar private scholen elders in Orlando. Hun plaats werd ingenomen door arme kinderen uit de omgeving. Rond Celebration ontwikkelden zich ondertussen de shopping malls, in een zee van uitgestrekte suburbs. Zo moeilijk is dus nieuwe steden bouwen. Ook Disney lukte het niet. Overheden doen het wat dat betreft nog helemaal niet zo slecht.
Gelezen in ‘The Unwinding’ (2013) van George Packer:
George Packer, journalist bij The New Yorker, schreef drie jaar geleden een boek over dertig jaar Amerikaans verval. Ik las het in één adem uit. Drie Amerikaanse burgers volgde hij op de voet vanaf 1978 tot 2012: de ondernemer Dean Price in Rockingham County, North Carolina; de zwarte ongehuwde moeder Tammy Thomas in Youngstown, Ohio; en de Democratische politicus Jeff Connaughton in Washington DC. Tussendoor maakt hij uitstapjes naar zonnig Tampa, Florida, verlicht Silicon Valley, California, en verdorven Wall Street, New York. Zo ontvouwt zich in meer dan vierhonderd bladzijden een drama van wereldformaat: de keiharde de-industrialisatie, de opmars van het grootbedrijf, de leegloop van het platteland, de financialisering van de economie, de ondergang van de middenklasse, de verarming van de suburbs, de groeiende economische ongelijkheid, het verval van politieke normen, alles uitmondend in de financiële crisis van 2008. Ze noemen het globalisering. Treurigmakend boek. Ik begrijp de woede en frustratie, die zit op het platteland en in de buitenwijken. De mensen daar hielpen Trump en Poetin aan de macht. Het is een regelrechte contrarevolutie.
Het boek deed sterk denken aan ‘Expulsions’ (2014) van de Amerikaanse sociologe Saskia Sassen. Ook dat recente boek schetst een omvattend beeld van verarming, verlies en verdrijving, samenvallend met processen van verrijking onder slechts twintig procent van de westerse bevolking. In Azië komt weliswaar een middenklasse op, maar volgens Sassen zal deze qua omvang uiteindelijk toch relatief beperkt blijven. Ook daar ziet ze vormen van onderdrukking en verlies. Ze wijst op de verwoestende werking die groeiende complexiteit heeft op de planeet aarde en wijst op de militarisering van de staat als dominante reactie. Volgens haar heeft niemand hier meer greep op. Achter ons ligt een periode van maatschappelijk opbouw en groeiende samenhang, voor ons ligt een periode van afbraak, uitstoting en oorlog. Weet u waar me haar boek aan deed denken? Aan ‘Het einde van de rode mens’ (2013) van Svetlana Alexijevitsj. Net als de Sovjet-Unie in 1989 stort het Westen nu in. Zoiets. Toch zien Sassen en ook Packer nog lichtpuntjes. De emancipatie van minderheden in de grote steden zet door, mensen daar komen in verweer, Occupy was een begin, in de steden broeit iets.
Read on Bloomberg.com of 24 May 2016:
In ‘Urban Living Becomes a Luxury Good’ of 24 May, Justin Fox of Bloomberg described how after the financial crisis Americans are flooding the city centres of the biggest cities. The suburbs are still there, but something fundamental has changed. Increase in employment in downtown areas of US metropolitan areas is as big as jobs growth in the urban periphery, but on the housing market downtown is the real winner. True, the share of Americans living in suburbs has continued to grow, but at the same time the real estate prices in the city centres have flipped. Both phenomena are linked to each other. The farther from downtown, housing prices steeply drop. Rich Americans now chose to live in downtown areas, which means a fundamental shift in living preferences. Fox: “The shift toward urban living was also most pronounced among whites, the highly educated and the 34 to 49 cohort.” Which means, Fox adds, that urban living is becoming a luxury good, a thing many Americans can no longer afford.
Fox’ conclusion is the cities must put up a lot more buildings in or near the city centres. Let me add that the same holds for European cities like Amsterdam. It reminded me of the contribution of MVRDV for the ‘Grand Paris’ competition of the French president Sarkozy in 2009 (picture). In ‘Paris Plus Petit’, the Dutch architects advocated more ambition, more optimism, more density, more efficiency, more ecology and more compactness. “Greater Paris needs a strong combination of responsibility and ambition to continue its development, to ensure its consistency and to develop a cohesion that can build a base for a collective enterprise to solve its problems, to enlarge its presence and attractiveness, to create an even more remarkable, exemplary city.” In Paris, after the competition the city chose for densifying the periphery by extending the regional metro-system, not for densification per se. In Amsterdam we should though.
Read in ‘Our kids’ (2015) of Robert Putnam:
Robert Putnam’s latest book is on American kids, their lives, their future. The social landscape in the land of opportunity is changing rapidly, that’s for sure. The sociologist teaching at Harvard University compares it with his own youth in hometown Port Clinton, Ohio, in the fifties. In half a century time it got a lot worse in terms of social mobility. He thinks it is now “a split-screen American nightmare, a community in which kids from the wrong side of the tracks that bisect the town can barely imagine the future that awaits the kids from the right side of the tracks.” The chapters are on families, parenting, schooling, community. The chapter on families is situated in Bend, Oregon; the one on parenting in Atlanta; the one on schooling in Orange County, California; the last one, on community, in Philadelphia. Then he focuses on what is to be done. Let’s study Atlanta.
Putnam describes Atlanta as an affluent, sophisticated, and global metropolitan area, the ninth largest in the USA. The city has a strong, diversified economy, with headquarters of CNN, Delta Airlines, UPS and Coke. Its history is one of racial division. In black residents, Atlanta is second to New York City. The city is being confronted now with a rapidly growing gap between rich and poor. Over the last ten years some half million new black residents entered the city. They all came from the North. Many of them have college degrees. But Putnam adds that the blacks in Atlanta itself are desperately poor. “Large swaths of southern and western Atlanta itself are over 95 percent black, with child poverty rates ranging from 50 percent to 80 percent.” So the black community is segregated along economic lines. He concludes that Greater Atlanta has the second-lowest rate of intergenerational social mobility of all major American cities – a great contrast with his own youth in Port Clinton, where poor kids and rich kids lived near one another. Wealth is accumulating in Atlanta, but many kids have no opportunities to do better. He thinks America is moving towards two countries: one rich, one poor.
reacties