Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen op CNN Travel op 29 augustus 2019:
Bron: Statista
U wilt gaan reizen? Naast uw favoriete top-drie van topattracties die u altijd al wilde bezoeken en de kwaliteit van de lokale keuken, speelt voor u vooral één ding: is het er wel veilig? Zo begon CNN Travel onlangs haar introductie van de nieuwste benchmark van wereldsteden, gerangschikt op mate van veiligheid. Sinds drie jaar wordt deze specifieke benchmark opgemaakt door The Economist Intelligence Unit te Londen. Zestig steden wordt doorgelicht op digitale veiligheid, gezondheidszorg en hygiëne, veiligheid van transport en persoonlijke veiligheid. Ook de veerkracht van steden wordt gemeten, dat wil zeggen hoe een stad weer opveert na een aanslag of ernstige tegenslag. In totaal worden 57 indicatoren betrokken. Veel vormen van veiligheid, schrijven de samenstellers, hangen sterk met elkaar samen. Eigenlijk gaat de index over hoe goed een stad wordt bestuurd. Al drie jaar staat megastad Tokio solide op plaats een. Japan in het algemeen doet het steevast goed. Dat verbaast niemand. De Japanse samenleving is in hoge mate geordend. Ze wordt op de voet gevolgd door Singapore. Ook dat is alleszins begrijpelijk, want iedereen weet hoe goed deze stad ruimtelijk wordt gepland. (En ja, zelfs op het weggooien van kauwgom staat daar een flinke boete). Nummer drie is Osaka, opnieuw Japan. Tot dusver is de lijst niet verbazingwekkend. Nee, de grote verrassing deze zomer betrof, naast de val van Hongkong, de nieuwkomer op plaats vier: Amsterdam. Niemand had dit ooit verwacht. Amsterdam?? Het grote nieuws ging afgelopen week als een lopend vuurtje de hele wereld over.
Amsterdam scoort beter dan Parijs of Londen, het keurige Wenen of het aangeharkte Kopenhagen. Hoe kan dat nou? Ik spitte het rapport er eens op na. Volgens de onderzoekers wordt Amsterdam inderdaad uitstekend gerund, alle instanties werken er goed samen, het gemeentebestuur doet het voortreffelijk, iedereen is alert en sterk toekomstgericht. Opmerkelijk is steeds de nadruk die in het rapport wordt gelegd op onderlinge samenwerking. Want veiligheid en veerkracht hangen sterk af van de wijze waarop instanties en bevolking met elkaar communiceren, elkaar willen begrijpen. Veiligheid organiseren noemt men een sociale activiteit, gevoed door een geëngageerde bevolking en een transparant bestuur, uitmondend in geïntegreerde gezamenlijke planning (integrated joint planning). Juist in planning munt Amsterdam uit. Amsterdam als het Europese Singapore. Een mooier compliment kan een wereldstad zich nauwelijks wensen. Is het Amsterdamse gemeentebestuur nu niet ongelooflijk trots en blij? Niets van gemerkt. Ergens las ik een reactie van een Amsterdamse burger: zo’n hoge score zal wel weer leiden tot een sterke toename van expats, migranten en, o jee, toeristen.
Gelezen in XXL Magazine van 22 januari 2014:
Vertelde ik trots dat ik eindelijk de recensie van ‘Planning Chicago’ (2013) van Bradford Hunt en DeVries af had, vroeg de Canadese planner Mitchell Reardon, bij me op bezoek, of ik ook over ‘Chiraq’ had geschreven. Pardon? Chiraq? Het blijkt te gaan om meest recente bijnaam van de ‘Windy City’. Chiraq, bedacht door rappers, staat over het hoge aantal moorden dat gepleegd wordt in Chicago – bijna even veel als in heel Irak: 4.265 moorden in Chicago tussen 2003 en 2011, 4.442 doden in Irak in dezelfde periode. De stad in het Middenwesten van de Verenigde Staten, voegde Mitchell eraan toe, heeft de allures van Bagdad, met zones waar het veilig is en grote delen waar het uiterst gevaarlijk en luguber kan zijn. Nee, daarvan hadden de twee wetenschappers van Roosevelt University in hun boek niet gerept. In XXL Magazine lees ik dat er sinds 7 januari twee documentaires rouleren over het fenomeen ‘Chiraq’. ‘Chiraq’ gaat over de achttienjarige Lil Jojo, een rapper die op straat werd vermoord nadat hij een video had geüpload. Een tweede documentaire, ‘’The Field’, gaat over ‘voilence, hip-hop and hope in Chicago’ . Beide moet ik zien.
Nu begrijp ik pas waarom Chicago bevolking verliest en waarom ook de Afrikaans-Amerikaanse bevolking de stad massaal de rug toekeert (achttien procent maar liefst vertrok). Terwijl het gerevitaliseerde centrum van het gesegregeerde Chicago (blanke) inwoners wint en de gebieden eromheen een proces van gentrification doormaken, lopen sommige (zwarte) buitenwijken domweg leeg. De stad telt 12.000 daklozen, en ook dat aantal groeit. Door de financiële crisis staat 40 procent van de zwarte huiseigenaren ‘onder water’. Wat concluderen Bradford Hunt en DeVries? “The gloomy data from the past decade imply that Chicago’s renaissance is incomplete and that the city’s population and job bases will continue to shift dramatically, as they have for the past 30 years. Was the global city built on sand? No, but the likelyhood remains high that a strong central area will eventually be surrounded by declining neighborhoods on the city’s fringes, creating a new set of planning problems.” De gemeente mist een ‘planning department’, dat nota bene in 2011 is wegbezuinigd.
Gelezen in de Volkskrant van 9 maart 2010:
Het nieuwe Internationaal Stafhof in Den Haag wordt een van de zwaarst beveiligde gebouwen van Nederland. Dat lees ik in de Volkskrant. Zelfs de zitbanken in het omringende duinlandschap zijn door de Deense architecten ontworpen op veiligheid; ze verhinderen een aanval op het gebouw met vrachtwagens. De zes torens van het ICC komen op de plaats van de Alexanderkazerne en zullen worden omringd door een slotgracht. De entreetrappen, neerwaarts lopend, zijn pas bereikbaar na passage van de beveiliging aan de overzijde van het water. Er komen 1200 mensen te werken. De Haagse wethouder Norder vergeleek het complex met het Vredespaleis. Ook al zo’n Haags gebouw dat zijn naam eer aan doet. Het ligt verscholen achter hoog hekwerk.
Het ICC maakt deel uit van de zogenaamde Internationale Zone. Die Zone beslaat een groot deel van Den Haag aan Scheveningse zijde. Het Vredespaleis valt erbuiten. Je rijdt het gebied binnen na het passeren van de nieuwe Hubertustunnel. Ik reed er vorige week toevallig doorheen. Ineens doemt een gebied op dat wordt gedomineerd door hekwerk en camera’s op masten. Op de daken van de gebouwen rond het Haags Congrescentrum staan grote witte schotels. Overal zie je witte cabines met politiepersoneel. Ambassades en andere zwaar bewaakte gebouwen maken deel uit van de Internationale Zone. Elk wordt omgeven door hoog hekwerk en, alweer, beveiligingscamera’s. Ook het zwaar bewaakte Catshuis valt binnen de zone. De zogenaamde Internationale Zone van Den Haag deed me sterk denken aan Bagdad’s Green Zone. Hoe die werkt, kunnen we lezen in ‘The Shock Doctrine’ van Naomi Klein: extreem beveiligd want permanent bedreigd. Het voelt alsof Den Haag met behulp van buitenlandse contractors in een oorlogssituatie moet worden verdedigd tegen internationaal gevaar. Niet iets om je prettig bij te voelen.
Gelezen in ‘Twenty minutes in Manhattan’ (2009) van Michael Sorkin:
Sorkin’s studio lag aan Hudson Street. In 1989 was hij erin getrokken. Het betrof een loftachtige ruimte in een voormalige fabriek. Vier jaar geleden verliet hij het pand. Reden: gentrificatie. De huren stegen naar astronomische hoogten. Maar niet alleen dat. Nauwgezet beschrijft hij hoe de huisbaas geld rook en hoe hij een deel van zijn pand opknapte, tot appartementen verbouwde, vervolgens leeg liet staan in afwachting van steenrijke kopers, terwijl hij het oude deel met de kantoren eenvoudig aan zijn lot overliet. Maar er is meer dat hem dwars zit. Sorkin ergert zich bijvoorbeeld aan de vlag die de huisbaas aan de gevel hangt wanneer de Amerikaanse troepen door Manhattan marcheren na terugkomst uit de Golfoorlog. Hij bedenkt wat die troepen zouden kunnen betekenen wanneer ze doormarcheerden naar Queens of de Bronx, om daar de stad op de knappen. Of, nog beter, wanneer ze op hun bases elders in Amerika nieuwe steden zouden bouwen. Dat zou wat zijn. "As should also be clear by now, I am a firm believer in the project of building new cities, the only reasonable antidote to the Scylla and Charybdis of sprawl and mega-cities, the dysfunctional twin morphologies of contemporary urbanism." Die steden zouden zelfvoorzienend moeten kunnen zijn, denkt hij. In een politieke situatie van fragiele natiestaten en machtige multinationals zouden dergelijke steden betekenisvol kunnen zijn en in het streven naar globale duurzaamheid de beste schaal van werken. "By this calculus, cities, increasingly important frameworks for the excercise of democracy, become the logical increment for taking environmental responsibility."
Pas nu, op het eind van het boek, beschrijft Sorkin de gevolgen van 9/11. Rond Hudson Street waren die direct merkbaar. Zijn nieuwe buurt, acht blokken noordelijker, ondergaat eveneens de invloed ervan. Ze ontwikkelt zich in zijn ogen tot een "a museum of the architectures of constraint." Vooral het reusachtige Federal Building schijnt volgestouwd te zijn met geheime diensten. Overal staan camera’s en witte auto’s van de Homeland Security Police. Algemener, een korte wandeling door de buurt doet je versteld staan van het aantal camera’s die je begluren. En dan gaat het niet alleen om de straten en de pleinen, maar ook de lobbies, de liften en de corridors. Niet alleen in New York, maar ook in Chicago en Londen begint dit verschijnsel normaal te worden. De Chinese miljoenenstad Shenzen, waar iedere burger verplicht is een identiteitskaart te dragen die GPS-gevoelig is, wijst de weg naar totale controle over de bewegingen van ieder individu. "This question, at the core of every free citizen’s anxiety about the new ‘homeland security’ regime, is exactly how big Big Brother actually is."
Ook de nieuwe architectuur begint angst uit te stralen. Gepantserd glad is bijvoorbeeld populair geworden. Vreemd hoe mensen zich veilig wanen achter glas en tegelijk hun hele hebben en houden en zichzelf willen tonen, terwijl er geen raam meer open kan. "If safety is identified with panoptic transparancy, self-exposure is a medium for reducing risk. More and more of daily life is governed by the management and manipulation of fear." Het maakt Sorkin zenuwachtig. Maar erger nog vindt hij het dat alleen de rijken het zich kunnen veroorloven. Dat bleek bij Hurricane Katrina, waar Sorkin met studenten aan het werk toog om te helpen bij de wederopbouw. Als de nieuwe veiligheidseisen daar aan de Golfkust worden doorgevoerd, zullen de armen uit de kuststreken worden verdreven. Dan wordt de kust van Louisiana een stukje lower Manhattan, "defined by a lavish, overscaled, architecture of self-protection and marked by unassailable exclusivity, by habitable, hurricane-proof, high-rise work of art."
reacties