Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen op Ensia.com op 7 februari 2020:
Bron: Inhabitat
Eerder al deed ik op deze website melding van de veranderingen in Mexico-City sinds het aantreden van de nieuwe burgemeester eind 2018. Burgemeester Claudia Sheinbaum is ecologe, ze is van dezelfde sociaal-democratische partij als Andrés Manuel Lopez Obrador, de huidige president van Mexico en haar voorganger. Obrador laatste haalde na het winnen van de verkiezingen een streep door de plannen voor een nieuwe grote luchthaven. Gezamenlijk grepen daarop staat en stad dit omstreden besluit aan om de omgeving van de toekomstige luchthaven tot toekomstig waterpark uit te roepen. Op Ensia.com verscheen een artikel van de hand van Paul Bascio over het ontwerp van de Mexicaanse architect Inaki Echeverría voor dit Parque Ecológico Lago de Texcoco. Aan de relatief arme noordoostkant van de metropool wil Echeverría een gebied van 12.300 hectare over een lengte van 16 kilometer weer onder water zetten en daarmee de ernstig verstoorde waterhuishouding van de megastad van 22 miljoen inwoners herstellen. Zijn plan is al tien jaar oud, maar verdween in een lade na het besluit van de vorige regering tot de bouw van het vliegveld. Na het afblazen werd hij door de National Water Commission benoemd tot uitvoerend directeur van het aan te leggen landschapspark. Samen met ecologen, waterbouwkundigen, planologen en stedenbouwkundigen werkt hij het nu uit in een aantal deelplannen. Geschatte kosten: 12 miljoen dollar.
Gebruikmakend van de gunstige politieke situatie wil Echeverría als eerste het merengebied van Nabor Carillo in oude staat herstellen. Sportvoorzieningen en een looproute rond het toekomstige meer moeten aan de bevolking duidelijk maken dat het park op slechts 16 kilometer van het historische centrum van Mexico City zal bijdragen aan de leefbaarheid, waterhuishouding en ecologie van de hele geürbaniseerde hoogvlakte. Vervolgens wil hij de landingsbanen van de nooit afgebouwde luchthaven onder water zetten. Maar voorlopig worden daar nog felle juridische gevechten over gevoerd, die gaan over planschade en zelfs eventuele hervatting van de werkzaamheden. Hij zegt dat hij het hoofd koel houdt, maar zodra het wettelijk mogelijk is, zal hij ook aan dit deel van het reusachtige parkproject beginnen. Uiteindelijk moet hier een regionaal park komen dat ruim veertig keer zo groot wordt als Central Park in New York. Hij noemt Parque Ecológico Lago de Texcoco een hoopgevend voorbeeld van ecologisch herstel, waarmee Mexico City zich voegt in het rijtje van megasteden zoals Seoul, Moskou en Singapore, die belangrijke ecologische parken dicht bij hun centra creëren. En Nederland? Ben benieuwd wanneer in de Randstad iemand het initiatief neemt voor de aanleg van een groot ecologisch park in het laaggelegen Groene Hart, net zuidelijk van de nationale luchthaven, of in de Flevopolder rond de omstreden luchthaven. Krijgen we een verdrieverdubbeling van de Oostvaardersplassen, nu nog 5600 hectare groot.
Gelezen op CNN World van 15 november 2019:
Bron: Onweer-online.nl
Terwijl Venetië de allerhoogste waterstanden bereikt sinds de overstroming van 1966, wordt Sydney geteisterd door de ergste bosbranden sinds mensenheugenis. In de Nederlandse kranten verschenen alleen maar een paar foto’s. Schromelijke onderschatting. Deze stedelijke crises – Venetië, Hong Kong, Sydney – zijn het gevolg van de versnelde klimaatverandering en een economisch model dat tegen zijn grenzen aanloopt. In Sydney worden op dit moment vijf miljoen inwoners ingesloten door het vuur, de buitenwijken lopen gevaar, 1300 brandweermannen proberen uit alle macht het vuur te bedwingen, op 61 plaatsen slaat het vuur uit. Zelfs een van de burgemeesters van een verre voorstad moest haar huis verlaten, dat inmiddels door de branden is verwoest. Niet alleen het vuur en de hitte bedreigen de metropool en de hele regio – in heel New South Wales wonen 8 miljoen mensen -, ook het tekort aan water loopt snel op. De dammen die de watervoorziening van de miljoenenstad regelen noteren de laagste stand ooit – nog maar 46 procent van de watercapaciteit is beschikbaar. Als het zo doorgaat, komt Sydney in 2022 zonder water te zitten.
Lokale bestuurders zijn nu eindelijk wakker geworden. Sommige hebben aangekondigd om na de zomerhitte met plannen te komen die klimaatverandering eindelijk serieus nemen. Onder aanvoering van het bestuur van New South Wales wordt nu druk uitgeoefend op de conservatieven in Canberra om iets te gaan doen. Echter, net als de Nederlandse regering is de Australische nog lang niet zo ver. Vijf burgemeesters uit het westelijke deel van New South Wales proberen de regering nu zover te krijgen dat ze tenminste de waterreserves die zijn toegewezen aan boeren aan banden leggen. De komende drie maanden wordt namelijk nog geen regen verwacht. Dit ligt echter gevoelig. Zonder irrigatie is de huidige landbouw niet mogelijk. Boerenprotesten worden gevreesd. Rivieren staan nu droog. Het getouwtrek om het water neemt een politieke wending. Het land spreekt nu officieel van een watercrisis. Dat is vreemd, want Australië kwam nooit echt water tekort en iedereen geloofde in economische groei. Het noemen van ‘Day Zero’ wordt in conservatieve kring opgevat als oorlogsdreiging. De Australische premier weigerde afgelopen september naar New York te komen voor de VN-vergadering over klimaatverandering. Maar nu waarschuwt zelfs de Australische centrale bank dat de economie tot stilstand komt. Het worden drie spannende maanden.
Gelezen op NPR van 14 september 2018:
Bron: Geo-Mexico
Het obesitasprobleem in Mexico City is gigantisch. Vooral dat viel me op tijdens mijn recente bezoek. Mensen zijn hier dik. Mijn indruk is dat dit komt doordat de inwoners van deze megastad van 22 miljoen voornamelijk cola drinken. Drinkwater uit de kraan is namelijk te gevaarlijk en cola is extreem goedkoop. Waarom is de watervoorziening zo gebrekkig? Dat heeft met de ligging van de stad te maken. Mexico City ligt op een hoogte van 2400 meter in een brede vallei in het binnenland, het is een natuurlijk bassin dat wordt omgeven door piekende vulkanen. Ooit lag de Inca-stad op eilanden in kunstmatige meren, maar sinds de komst van de Spanjaarden zijn deze een voor een drooggelegd. Zeventig procent van het drinkwater komt nu uit de ondergrond, dertig procent wordt via pijpleidingen aangevoerd uit de omringende bergen en rivieren. Dit heeft tot gevolg dat de bodem zakt. Herstel van het grondwaterpeil zal honderden jaren kosten. De meeste van de regenpijpen zijn inmiddels zestig jaar oud. Ze lekken en de deugen niet, naar schatting verdwijnt veertig procent van het drinkwater in de bodem. Tien jaar geleden begon de overheid aan de bouw van tunnel waardoor water dwars door de stad zou worden getransporteerd, maar de bouw liep ernstige vertraging op en de kosten (2 miljard dollar) liepen uit de hand. Het huidige systeem voert in het regenseizoen het regenwater pijlsnel af, terwijl in de rest van het jaar geen druppel regenwater achterblijft. Een rampzalige situatie.
Eind 2018 trad in Mexico City een nieuwe burgemeester aan. Claudia Sheinbaum is milieukundige, afgestudeerd aan Berkeley University, San Francisco, ze beloofde direct na aantreden een extra injectie van 370 miljoen US dollar in het gebrekkige waterleidingsysteem, wat neerkomt op een 50 procent groei van het stedelijke waterbudget. De vraag is natuurlijk of dit voldoende zal zijn. Nog in november 2018 liepen reparatiewerkzaamheden uit in de tijd, hetgeen betekende dat vier miljoen inwoners gedurende vele dagen verstoken bleven van drinkwater. Scholen moesten zelfs hun deuren sluiten. Vooral de arme oostkant van de metropool had het zwaar te verduren. De watertanks liggen op 76 kilometer afstand aan de westkant van de stad en doordat de werkzaamheden uitliepen, hadden pompen 156 uur nodig om vers water aan te voeren. Het was de langste onderbreking in de watertoevoer in de geschiedenis van de stad. Begin dit jaar kondigde de nieuwe burgemeester aan dat huiseigenaren voortaan zelf regenwater moeten opvangen. Er komen 10.000 bergingssystemen die eigenaren zelf moeten installeren en bedienen. In zes jaar tijd zal dit aantal worden vertienvoudigd. Alles op kosten van de stad. Huiseigenaren moeten alleen een training volgen. Mij leek het het beste bericht over Mexico Stad in jaren, althans ik als planoloog uit het waterrijke Nederland. Lang leve de waterschappen!
Gelezen in ‘The Water Will Come’ (2017) van Jeff Goodell:
In het Amerika van Trump is de tijd rijp voor echte dystopieën. Jeff Goodell schreef er eentje. In ‘The Water Will Come’ (2017) schetst deze redacteur van de Rolling Stone op lugubere wijze de uitzichtloze situatie in veel steden langs de Amerikaanse kust en ook elders. Voor veel steden komt CO2-reductie zoals afgesproken in Parijs te laat. Er zit niets anders op dan de kustzone te verlaten, de bebouwing af te breken en opnieuw te beginnen op hogere gronden verderop. Veel aandacht besteedt hij aan Venetië en Miami. Maar ook New York en Boston komen voorbij. De gevolgen van Sandy zijn daar nog voelbaar. Realistisch zijn betekent in de situatie waarin deze kuststeden verkeren de ervaringen die zijn opgedaan met de orkaan Sandy serieus te nemen en er ook naar te handelen. Beslissingen over het uitkopen van vastgoed met publiek geld dan wel het verlaten van gronden en het verlies nemen zijn voor veel mensen allerminst eenvoudig. Sowieso is het accepteren van de terugtocht weinig aantrekkelijk. Veel interessanter vinden burgers en autoriteiten civieltechnische waterwerken die de illusie van veiligheid op termijn bieden en die tot gevolg hebben dat steden ‘ommuurd’ zullen raken op een reusachtige schaal: buitengewoon kostbare werken, dus alleen voor wie het betalen kan. Hier komt het Nederlandse Deltares voorbij.
In het hoofdstuk ‘Climate apartheid’ schetst Goodell de situatie in Lagos, Nigeria. Daar bezoekt hij Eko Atlantic, een laaggelegen nieuw stadsdeel voor 300.000 inwoners in de Golf van Guinea bij de riviermonding. Rond de nieuwe stad wordt een muur opgetrokken. Deze ‘Great Wall of Lagos’ wordt acht mijl lang, bestaande uit granieten blokken, voldoende om de nieuwe ontwikkeling bescherming te bieden tegen het wassende water. De prijzen van het vastgoed zijn hoog. Hier bouwt de elite van Afrika zijn toevluchtsoord, terwijl de miljoenen elders in de sloppenwijken toekijken. En dan te bedenken, schrijft Goodell, dat Lagos niet eens in de top tien van meest bedreigde steden in de wereld staat. Daar prijken Guangzhou, Shanghai, Kolkata, Mumbai en andere laaggelegen Aziatische steden. Dat is omdat zich daar de dure constructies als haveninstallaties en zakenwijken bevinden, die voor de kust van Afrika grotendeels ontbreken. Toch is de West-Afrikaanse kust wel de plek waar de verstedelijking, nu en in de toekomst, is geconcentreerd. Economisch is Afrika sterk van deze kwetsbare zone afhankelijk. Goodell probeert nog de prijswinnende drijvende school van architect Adeyemi te bezoeken, maar die blijkt bij de laatste storm weggespoeld. Let op Florence en lees dit moedeloos makende boek.
Gelezen in ‘Triumph of the City’ (2011) van Edward Glaeser:
De opbloei van Singapore was niet mogelijk geweest zonder de airco. De stichter van de stadstaat Lee Kwan Yew schreef in 1965 airconditioning zelfs voor in alle overheidskantoren om zo een efficiënte overheidsbureaucratie te kweken. Lees hierover Katy Lee in Vox van 23 maart 2015 (‘Singapore’s founding father thought air conditioning was the secret to his country’s success’). In Dubai ervoer ik onlangs hetzelfde. Inwoners van deze moderne woestijnstad verkeren uitsluitend in gekoelde ruimtes zonder ook maar één moment de hitte buiten te hoeven verduren. Zelfs auto’s fungeren hier als gekoelde cellen, meer nog dan als transportmiddel. Zonder airco zouden zulke megasteden nooit van de grond zijn gekomen, hun economieën niet zo succesvol zijn geweest. Dit is ook wat de econoom Edward Glaeser schreef over de Amerikaanse steden in de zuidelijke staten in zijn ‘Triumph of the City’. Glaeser: “The rise of the American Sunbelt in the postwar period owes much to the availability of cheap, cool air.” Airco is een regelrechte doorbraak, vergelijkbaar met de introductie van de lift eind negentiende eeuw. Maar het betekent wel een enorme aanslag op het energieverbruik op aarde, ook nog eens precies op de plaatsen waar water vaak uiterst schaars is. Stel dat alle Afrikaanse en Indiase steden de komende decennia uitgroeien tot succesvolle megasteden door massaal gebruik van airconditioning, wat betekent dit dan voor het totale energie- en waterverbruik?
Wanneer Glaeser een schatting probeert te maken van alle CO2-uitstoot door huishoudens, dan telt hij alle emissies bij elkaar op die verband houden met autorijden, elektriciteitsverbruik, verwarming en koeling, en voegt daar openbaar vervoer aan toe. Het hoeft niet te verbazen, schrijft hij, dat steden beduidend groener zijn dan buitenwijken of het platteland. Maar de verschillen tussen metropolitane gebieden zijn nog groter. “Coastal California is by far the greenest part of the country. The Deep South is by far the brownest.” De kloof tussen het warme zuiden en het gematigde noorden van de VS is zelfs dramatisch. En New York blijkt een van de groenste steden, ook door zijn enorme omvang en dichtheid. Airconditioning is hier de onderscheidende factor. Eigenlijk, concludeert Glaeser, zouden metropolen in de gematigde zone veel sneller moeten groeien dan die in de hete, droge Sunbelt. Dat ze dat niet doen wijt hij aan het restrictieve ruimtelijke beleid in de eerste. Steden in de gematigde zone willen niet groeien en ook niet verdichten, ze koesteren het platteland, wijzen migranten af, kiezen liever voor spreiding. Afwijzing van stedelijke groei beschouwen ze zelfs als duurzaam. Wat een misvatting. En zo groeien uitgerekend de woestijnsteden, waar airco aan een snelle opmars bezig is en waar drinkwater uitgeput raakt.
Gelezen in ‘Triumph of the City’ (2011) van Edward Glaeser:
Bron: Newgeography 2016.
Ineens was daar Houston, Texas; de Amerikaanse stad werd wereldnieuws. Met de komst van de orkaan Harvey begon het in deze zuidelijke stad in de Verenigde Staten extreem te regenen: 1300 mm neerslag in een paar uren tijd. Alles liep onder, mensen verdronken, de schade is enorm. Veel las ik in de Nederlandse kranten over kustbescherming en waterwerken, weinig over de stad zelf. Houston, de vierde stad van de VS, telt inmiddels al 2,5 miljoen inwoners. Ze beslaat een oppervlak bijna zo groot als heel Nederland (10.000 vs 13.000 vierkante mijl), voornamelijk prairiegrond. Sinds 2000 zijn er meer dan een miljoen mensen in Houston gaan wonen. De stad groeit explosief, mensen wonen er in een extreem lage dichtheid. De Amerikaanse econoom Edward Glaeser gebruikt in ‘Triumph of the City’ (2011). Houston als voorbeeld van een stad die buitengewoon succesvol is in het aantrekken van nieuwe bewoners. Maar, schrijft hij, Houston is ook mikpunt van spot. Mensen aan de Oost- en Westkust kijken op de stad neer en beschouwen haar als niet minder dan een duivelsnest. Glaeser vraagt om begrip.
Voor de middenklasse, schreef hij in 2011, is Houston een geweldig alternatief. Wonen in deze Texaanse stad is gewoon veel goedkoper dan wonen in New York, San Francisco, Los Angeles of Boston. Vooral de middenklasse weet ze aan te trekken, ook al moet die gemiddeld 98 dagen per jaar een temperatuur van boven de 32 graden Celsius verdragen. Glaeser: “You get much more house in Houston, and you pay a lot less for it.” En scholen zijn er niet slechter dan in New York. “For middle-income people, the biggest economic advantage of Texas is not lower taxes or higher incomes, but affordable housing.” Waarop Glaeser zich afvraagt waarom huizenprijzen in Houston zoveel lager zijn dan elders. Antwoord: de grond is er goedkoop. En geef toe, Amerika heeft grond genoeg. Slechts 3 procent van het landoppervlak is stedelijk. Daarom ook spenderen Amerikanen gemiddeld niet meer dan 25 procent van hun inkomen aan huisvesting. Behalve in de grote steden. In Los Angeles is wonen 350 procent duurder dan in Texas, in New York nog veel meer. En dat heeft niets te maken met bouwkosten. Er is genoeg land, maar daarop mag niet worden gebouwd. Vandaar dat Houston maar blijft groeien terwijl de bevolking van New York, San Francisco, Chicago en Los Angeles stagneert. Glaeser: “If older cities with high prices are going to compete, then they must act more like Houston and allow more building.” En ze moeten verder de hoogte in. Echter, doordat ze dat niet doen groeit de bevolking spectaculair juist op de plaats waar Harvey afgelopen week genadeloos toesloeg: in Houston.
Gelezen in Daily Maverick van 21 mei 2017:
Er kwam nog net water uit de kraan, maar we werden al bij aankomst gewezen op het dagelijkse rantsoen van 135 liter per dag per volwassene. Meer mochten we niet gebruiken. Welkom in Kaapstad, de aanstormende toeristenstad op het zuidelijke halfrond. Er is hier nog voor 70 dagen drinkwater voorradig. Daarna is alle water op. De hoofdstad van Zuid-Afrika kampt met een ernstig drinkwaterprobleem. Al twee jaar heeft het hier nauwelijks geregend. De machtige waterbekkens in de bergen – ook die op de Tafelbergketen – staan vrijwel droog. Al het kostbare drinkwater put de Afrikaanse metropool en wijde omgeving uit deze bekkens in de natuurrijke gebieden. Nu dreigt een acuut watertekort. Er is een politieke discussie uitgebroken over wie hieraan schuld heeft. Al in 2009 is er voor watergebrek gewaarschuwd, maar het gemeentebestuur zou niet adequaat hebben gereageerd. Er is geen grijswatercircuit aangelegd, gebruikt water wordt onvoldoende opgevangen en opnieuw gebruikt, er is geen waterbesparingsprogramma ontwikkeld, het leidingennet lekt onverminderd en verliest overal water. Had niemand een droogteperiode voorzien? Klimaatverandering is toch al jaren bekend?
Toen de eerste waarschuwingen binnenkwamen verzekerde de lokale overheid nog dat de pas gereedgekomen Berg Rivier Dam zeker tot 2020 voldoende water zou bergen voor de snel groeiende metropool. Maar het nationale Departement van Water en Milieu waarschuwde toen al dat er rond 2012 tekorten zouden ontstaan. Waarom is er niet naar deze experts geluisterd? Dat was, aldus de Daily Maverick, omdat de nationale politieke discussie zich toen vooral richtte op het arme, noordelijk gelegen Limpopo, dat door droogte werd geteisterd en waar het leidende ANC zich het lot van zijn eigen achterban onvoldoende zou hebben aangetrokken. Men vergat de hoofdstad. Nu mogen de zwembaden van de rijke blanken rond de Tafelberg niet meer worden gevuld. Gelukkig is het nog winter. Ondertussen groeit de stad richting megastatus: Kaapstad kende de afgelopen jaren een spectaculaire bevolkingsgroei van liefst 55 procent: van 2,4 miljoen inwoners in 1995 – het einde van de Apartheid – naar 4,3 miljoen. Tel daar de snel groeiende toeristenstroom bij op. Landbouw en industrie verbruiken het meeste water, maar blijven voorlopig buiten schot. Toen we weer in het vliegtuig stapten regende het eindelijk pijpenstelen. Iedereen in de stad slaakte een zucht van verlichting. Maar echt helpen doet het natuurlijk niet.
Read in De Volkskrant of 13 February 2016:
Two newspaper articles. The first one on water shortages in the world. Arjen Hoekstra, professor Watermanagement at Wageningen University, thinks at least 4 billion people in the world are suffering from water shortages during at least one month a year. That’s far more than expected. Almost half of them live in India and China, the rest in the West of the US, Mexico, Australia, North- and South-Africa, the Middle East, and Southern Europe. When the need for fresh water is more than double the locally available amount, the water resources will deplete, ground water level will decrease, agriculture and industry will collapse. The use of drinking water is only 4 percent of the total use of fresh water; but one person, Hoekstra charges, uses almost 4.000 litres of water on a daily base, mostly for animal products. All world conflicts are on water shortages nowadays, indirectly they are on hunger and agricultural mismanagement, not on oil, religion, inequality or scarcity of natural resources. Drought explains the bad condition of at least half the world, our gloomy global future.
The other article was an interview with Raj Patel, British development economist and author of ‘The Value of Nothing’. Patel is worried about how to feed 9 billion people on this planet in the future, especially now that the world is confronted with climate change. His Malthusian approach brings him to the conclusion that the only way to solve this problem is to build strong local communities as a countervailing power for the big corporations and the corrupt and failing governments. While we need to rethink our economic model, Patel argues that the larger failure beneath the food, climate and economic crises is a political one. He thinks the pull to the megacities is wrong. Urban people will get poor and stay poor. Is he right? I don’t think so. Cities can store and will distribute fresh water, agriculture will be become more sustainable if cities feel responsible for their food supply, and poor migrants could become a new middle class. Cities are innovative, sustainable, healthy, social, tolerant, prosperous, dynamic. Poor citizens, women in particular, are more free – more free than in rural areas. To think they are better off on the countryside would be a big mistake. Mahatma Gandhi was wrong. So is Patel.
Read in ‘Capital. The Eruption of Delhi’ (2015) of Rana Dasgupta:
What is happening in Haryana, India, at this very moment, is quite alarming. You should read the last chapter of Dasgupta’s great book on Delhi. I’ll explain. The farmers in this Indian state are revolting, the riots of the Jat community are political and very dangerous indeed. Cause: extreme drought, thirst, hunger, like in Syria, where the farmers also were forced to leave the countryside and moved to Dasmascus and Aleppo. And you know what came out of that! So their actions are against the capital city, Delhi, their mighty neighbour. And maybe you know that Delhi is growing very fast. It has more than 20 million inhabitants and soon it will be the biggest city in the world. Due to the protests, at least 10 million people in Delhi suffer because the farmers in Haryana are sabotaging the canal that transports the water to the metropolis. They want jobs and opportunities for studying at public universities, in short, they claim their rights. They are desperate. In the end they might migrate to the megacity. Dasgupta gives valuable background information.
Dasgupta writes about Anumpam Mishra who is one of the citizens of Delhi who transcends the general self-involvement and sees the planetary extension in the adjacent and particular. His walk with him through the city leads both men to the river. Anumpam tells him how the continuous and sophisticated water system of Delhi, built on a rich underground supply, evolved through the ages and how everything changed when the British came. The old philosophy was: if you take, you must put back. They stored the water and every monsoon they gave back. But the colonial power broke this 1.000 years of water knowledge. The British were only interested in the river. They even started damming the Yamuna river and ran pipelines into the city. They made people dependent on the system they introduced. Worse even, Delhi people no longer had to think about their water. Anumpam: “It is the prestige of a system that directs you to conserve it and honour it; if that prestige disappears people cease to care.” Of the seventeen rivers and 800 water bodies, hardly any are left. According to Anumpam it is a complete disaster. Add to that the boycott of the Haryani farmers and you understand the seriousness of what is happening. Delhi should revitalize its old system and prepare itself for new waves of poor migrants.
Read in ‘Household vulnerability to climate change’ (2011) of F. Linnekamp et. al.:
What about Paramaribo, Surinam? Will the capital city of the former Dutch colony adapt to climate change in time? Searching for an answer, I found a paper, written by F. Linnekamp, A. Koedam en Isa Baud, University of Amsterdam, on household vulnerability to climate change in Georgetown and Paramaribo, published in Habitat International 2011. Especially the urban poor seem to be vulnerable. “Results show a lack of city-wide organization and participative measures for the households concerned, with possible detrimental effects on lower-income households.” Paramaribo, the capital city of Surinam, has a population of 240.000 people (2012). The low-lying city is situated on the banks of the Surinam River, at a distance of only 10 kilometers from the ocean. Mangrove is protecting the coastal zone, but over the last decades much has been cut. The case study concerned four neighborhoods in the Northern section, Geyersvlijt, Blauwgrond, Mon Plaisir and Morgenstond, the first two built in the 1950’s and 1960’s, the latter in the beginning of the 21st century.
Almost all respondents (90%) declared that floods occur in their neighborhoods during the rainy season (April-August). More than half experienced an increase over the last five years. The majority of households experiencing many floods live in low-income areas. The faltering drainage system in Paramaribo seems to be part of the problem. But also a change in the weather condition has been noticed, a change the inhabitants relate to climate change. “Many households (89%) also mention that, although it is not yet clearly visible now, sea-level rise will increasingly contribute to these risks.” The researchers found that households usually take individual action to prevent their yards and houses from being flooded. However, they do not contact local government. “The majority do not expect local government to be able to reduce flood problems in the future, although the general expectation exists that governments should take responsibility for city-wide protective measures.” But in a Thomson Reuters news item of 2013, I read that dumping garbage is also a problem. Sieuwnath Naipal, a hydrologist of the University of Surinam, thinks there is not just one problem, but a combination of many. Infrastructure and residential developments have moved to coastal areas, and newer canals have smaller gradients and are dumping ground for plastic bottles and other refuse, slowing the flow of water. WWF Guianas thinks protection of the mangrove forest is key. If it vanishes, ‘Surinam will be flooding its own city’ (Obsession Magazine 22 May 2013).
reacties