Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Seen in Belgrade, Serbia, on 23 May 2015:
The theme of the conference, part of the 10th edition of BINA, the Belgrade International Architecture Week 2015, was: ‘Citizens and City Making’. “Having in mind the actual practice, (the) conference aims to be more than an academic debate on different methods of participation and collaboration in city making; its aims (is) to define the role of professionals and citizens in mobilizing city makers towards creating conditions for just, inclusive and sustainable urban development.” As one of the speakers I could live with this quote. But then it continued: “The widening global gap between the mainstream protocols of city making and citizens’ demands for the right to the city has exposed urban development as a predatory process that renders the city a trading asset.” This made me feel rather uncomfortable. Other speakers were discussing Lefebvre, Marx and Harvey. The reason why the whole atmosphere of the conference was ideological I could easily guess: the city is starting to develop the Belgrade waterfront without consulting its citizens. Not so clever.
The Belgrade waterfront has a 40 year history of planning studies, focussed on brownfield development near the Belgrade railway station close to the river. Nothing came out of it so far. Arab money seems to make things going. Belgrade might become a hub in Southeastern Europe. Developers from the United Arab Emirates have opened an impressive exhibition in a former Serbian palace, showing a huge model of a brand new city on the banks of the river Sava; skyscrapers and a big shopping mall make you believe that this will be Dubai, Abu Dhabi, Shanghai or Rotterdam. Of course, as in Rotterdam land value in this Savamala neighborhood is low, and the potential value might be high. So foreign money pours in. Creatives and activists are trying to stop the process by creating an alternative world of bars, restaurants and festivals. Apparently they also see the potential value of the waterfront, but their aim is not money. Why this strategy? The outcome of their interventions will be gentrification and the developers know. In their model they saved the neighborhood, so in the end they might buy it all. And what about flooding? Last year large parts of Serbia had to be evacuated. This plan will not work. Both parties aren’t clever. Why not generate collective intelligence? Why not collaborate?
Gehoord in One Whitehall Place, Londen, op 15 oktober 2014:
Het congres Cities 2014 van Marketforce en Ernst & Young in Londen bracht afgelopen woensdag steden uit het hele Verenigd Koninkrijk bij elkaar. Opvallend veel bestuurders waren aanwezig. Hun bijdragen vielen op door hun grote inhoudelijkheid. Je kunt het een mooi voorbeeld noemen van Benjamin Barber’s droom: “if mayors ruled the world.” Steden willen van elkaar leren. De burgemeester van Newham, Robin Wales, vertelde over de legacy van de Olympische Spelen 2012 in zijn gemeente, de burgemeester van Bristol, George Ferguson, maakte indruk met zijn verhaal over lokale duurzaamheid en de burgemeester van Stoke-on-Trent pleitte voor een tussenstop op de nieuwe hogesnelheidslijn HS2 tussen Manchester en Birmingham. Centraal stond het idee van Smart Cities en veel bijdragen gingen over nieuwe vormen van governance waarin publiek-privaat nauw samenwerken met burgers aan stedelijke smart grids. De gedachte dat grotere betrokkenheid van de bevolking nodig en ook nuttig is kwam vooral naar voren in de mooie bijdrage van Tom Shakhli uit Lambeth, Zuid-Londen. Zijn verhaal over ‘Made in Lambeth’ ging over hoe een vaste groep van vierhonderd burgers voortdurend door de gemeente wordt geconsulteerd, “using online communities to do good for nothing.” Boodschap: het werkt.
Meeste indruk op de aanwezigen maakte de bijdrage over Toronto Waterfront. De Canadees William Hutchison van het Centre for Smart City Innovation van Ernst & Young vertelde over twintig jaar zorgvuldige planning langs de stedelijke oevers van de Don. Het betreft hier een transformatie van oude industrieterreinen op land dat voor 70 procent in bezit is van de gemeente, een vastgoedinvestering ter waarde van liefst 34 miljard Canadese dollar. In 1999 begonnen, toen nog bedoeld voor de Olympische Spelen 2008, leek het project in 2011 vast te lopen door verzet van de even eerder aangetreden rechtse burgemeester Rob Ford. Die wilde de publieke planners van Toronto Waterfront eruit gooien en het plan verder geheel door marktpartijen laten ontwikkelen. Terwijl aan de basis van het megaplan juist uitgebreide publieke consultatie ligt, een gevoelige samenwerking tussen stad, provincie en ministeries, en parken, pieren, infrastructuur en openbare ruimtes (o.a. van West8) juist de kern van het plan uitmaken. In 2013 werd het project daarom geëvalueerd. Uitslag: positief. Op dit moment speelt de omstreden komst van een vliegveld in het waterfront, en de bouw van een casino. En afgelopen zomer ontstond er heibel over parasols die waren geplaatst op Sugar Beach en die elk liefst 12.000 dollar zouden hebben gekost. Ai, de burgers! En dat terwijl Toronto Waterfront op dit moment 1,65 miljard dollar extra vraagt om het karwei af te maken. Eind oktober zijn er in Toronto verkiezingen.
reacties