Hij komt zijn winkel uitgesneld. Hij heeft mij zowaar herkend. Ik blijk voor zijn etalage te staan, die hij juist voor Delfsail heeft ingericht met boeken over zeeschepen. Waar ik ga wandelen, vraagt hij. Ik: langs het Damsterdiep. Hij, goedkeurend: “Ah, de tuin van Groningen!” Na een blik te hebben geworpen in zijn voormalige bakkerszaak lopen we verder. We zijn dan nog in Appingedam en benen in zuidelijke richting, naar de oever van het oude kanaal. We zullen die dag tot Garrelsweer komen. In 1424 werd het Damsterdiep gegraven. Sindsdien verbindt dit historische water de stad Groningen met de Eems. Later, veel later, zal men het strakke Eemskanaal graven. Het middeleeuwse water blijkt vernoemd naar Appingedam (Damster). Mijn wandelgenoot meent te weten dat Appingedam in die tijd belangrijker was dan Groningen. Het deel dat wij lopen is het oudst, het valt samen met de oude Delf, een gegraven kanaal dat al uit het jaar 1000 stamt. Door de werking van eb en vloed is dit deel gaan kronkelen. Even later lopen we in een mooie groene wereld, inderdaad een tuin. De zon breekt door, het slingerende water schittert in onze ogen, waterlelie en gele plomp bloeien al. Ik voel me als Nescio die de stad uitloopt en op het punt staat het oude cultuurlandschap te bezingen.
Mijn wandelgenoot vandaag is Susanne Luurs. Susanne is beeldend kunstenaar. Haar nieuwste project is het Damsterdiep. Ook zij doet onderzoek. Daarvoor wil ze wandelen, kajakken en zwemmen langs, over en door het kanaal. Ik kijk bezorgd. Zwemmen in het Damsterdiep? Een City Swim in Appingedam op 22 juni beschouw ik nog niet als groen licht. Voor de zekerheid raadpleeg ik de factsheet over de waterkwaliteit van het Damsterdiep anno 2020. Chemisch blijkt de waterkwaliteit slecht, ecologisch is ze ontoereikend. Het water is enorm voedselrijk, met een stevige fosforbelasting. Die belasting is afkomstig van de landbouw en de industrie. Ook het chloridegehalte is veel te hoog. Dat hangt gedeeltelijk samen met droge zomers. “Het frequenter voorkomen van droogte door klimaatverandering kan op termijn leiden tot structurele verzilting.” Ik lees verder. De situatie in 2020 wordt afgemeten aan die in 2015 en 2009. Zowel chemisch als ecologisch blijkt de situatie verslechterd. Er wordt een reeks van maatregelen genoemd die alsnog tot een betere kwaliteit moeten leiden. De laatste kolom gaat over doelbereik in 2027. Biologisch lijken de gestelde doelen te kunnen worden gehaald, maar als het gaat om verontreinigende stoffen is doelbereik onzeker. De ‘tuin van Groningen’ mag dan groen ogen, ik zou Susanne adviseren het water te mijden.
Geef een reactie