Gehoord in De Rode Hoed in Amsterdam op 7 december 2010:
De bijeenkomst in De Rode Hoed afgelopen dinsdagavond ging over ‘Gedroomde stedebouw’. Wouter Veldhuis van MUST presenteerde zijn ontwerp voor de Amstelscheg en Danielle Huls en Mascha Onderwater van B+B toonden hun ontwerp voor de Sloterplas. Het waren ‘gedroomde’ ontwerpen, allemaal even mooi bedacht, bestemd voor de Vrijstaat Amsterdam, waar duizenden mensen vorig jaar gesprekken hadden gevoerd over de toekomst van Amsterdam. Hoogleraar Maurits de Hoog reflecteerde op het geheel. Hij rekende de Vrijstaat tot het ambacht van het verkennen. Dat ambacht hoorde bij de stedebouw. Daarnaast was er de realisatie, het daadwerkelijk bouwen aan de stad. Fraaie voorbeelden liet hij zien uit de Amsterdamse stedenbouwpraktijk van de afgelopen tien jaar. Allemaal werk van de Dienst Ruimtelijke Ordening en anderen. Het was een mooie, serene avond met een dromerig publiek.
De avond werd alleen even ruw verstoord door de boosheid van Veldhuis. Eigenlijk wilde de ontwerper van MUST het helemaal niet over de Amstelscheg hebben. De grootschalige sloop in Nieuw-West vond hij veel relevanter. Die noemde hij een nachtmerrie. 3000 woningen waren de afgelopen jaren in Amsterdam gesloopt! En ondanks de crisis hield het slopen maar niet op. Hij toonde een grasveld waar een jaar geleden nog de Pius X-kerk had gestaan, alleen maar gesloopt omdat het stadsdeelbestuur van Slotervaart de op handen zijnde monumentenstatus wilde voorkomen. Nu was er helemaal niets meer en voorlopig werd er ook niet gebouwd. Het maïsveld op de Zuidas vond hij net zo’n aanfluiting. En kijk eens naar al die afzichtelijke leegstaande kantoorgebouwen! Hij toonde kaarten van lege terreinen in de stad, allemaal sloopvelden. Te weinig kunstenaars had de stad, smaalde hij, om al die lege velden te vullen. “Ze hebben onze stad kapotgemaakt!” Zijn woede was begrijpelijk. Het was precies deze neoliberale praktijk van stadsontwikkeling – waarbij iedereen door geld en macht verblind werd – waarop de Vrijstaat een antwoord probeerde te formuleren. De Vrijstaat was een schuilplaats geweest, een onschuldige plek waar iedereen zich zes weken lang vrij had mogen voelen. Mascha Onderwater vroeg daarop aan de curator van de Vrijstaat hoe het nu verder ging.
Geef een reactie