Als eerste provincie in Nederland heeft Groningen onlangs een wandelbeleid gelanceerd. ‘Samen stappen zetten’ heet de Groningse loopagenda die de periode 2024-2027 beslaat. “Met deze loopagenda staan we op. We laten het kruipen achter ons, en wandelen met de kin vooruit de provincie in.” Met andere woorden, wandelen wordt volwassen. Verantwoordelijk Gedeputeerde Johan Hamster zegt bij de presentatie dat hij 1 miljoen euro heeft vrijgemaakt voor zoiets moois, voor de hand liggends en goedkoops als lopen. Hij noemt wandelen “de meest gezonde, duurzame, goedkope en toegankelijke vorm om je te verplaatsen.” Groningers, vindt hij, moeten meer gaan lopen. Wat behelst zijn beleid? Dorpen zullen worden geholpen bij het aanleggen van ‘dorpsommetjes’ en oversteken van provinciale wegen zullen voor voetgangers worden verbeterd. Dat lijkt mij geen luxe want het wordt de wandelaars niet gemakkelijk gemaakt en landeigenaren geven niet gemakkelijk toegang tot hun terreinen. Groningen gaat dus voorop, ook al was de provincie relatief laat met zijn wandelnetwerk, dat inmiddels 3.000 kilometer beslaat en dat zeer wordt gewaardeerd (cijfer: 7,8). Goed nieuws dus.
Jammer alleen dat wandelen in Groningen onder de noemer valt van provinciaal mobiliteitsbeleid. Het geld komt uit het Mobiliteitsfonds, wat enorme bedragen telt. Dat is natuurlijk veel te beperkt. De impact van wandelen is veel breder. In de nota heet wandelen de meest ‘ruimte-efficiente’ manier van verplaatsen. Gelukkig ziet men het even verderop ook als de meest duurzame: geen CO2-uitstoot, geen geluidsoverlast. Zeker. En leest men door, dan wordt de breedte ook wel gezocht: het gaat ook over kansengelijkheid en inclusiviteit, innovatie, werkgelegenheid, gezondheid, gastvrijheid, klimaat, milieu, veiligheid, betrokkenheid. Maar het lopen wordt toch vooral als een recreatieve activiteit gezien. Ook dat moet anders. Het is veel radicaler. De hele samenleving moet opzettelijk gaan vertragen. Maar laten we ons geduld nog even bewaren. Er wordt begonnen met een inventarisatie van de kwaliteiten van het bestaande padennetwerk. Dan gaat het niet om bewegwijzering, maar om belevingswaarde, obstakels en voorzieningen langs de routes. Dat is goed. Dat zijn eerste stappen. Ten slotte de hamvraag: hoe denkt de provincie het wandelen te gaan stimuleren? Zoiets vergt immers gedragsverandering en dat is het moeilijkste wat er is. Daarop blijft de nota het antwoord schuldig. (foto: Eemskrant)
Geef een reactie