Gelezen in The New York Review of Books van 6 november 2003:
Eind 2003 schreef Charles Rosen een indrukwekkend artikel over kunst en marktwerking in de New York Review of Books. Toevalligerwijze greep ik er weer naar. Het gaat o.a. over Clive Davis van CBS Records. Hij vaardigde de oekaze uit dat er binnen het bedrijf geen grammofoonplaat met klassieke muziek gemaakt mocht worden die niet binnen een jaar terugverdiend zou worden. Gaan voor de snelle winst, was het devies. En als de markt niet snel genoeg groeide, dan moest er maar gesneden worden in de kosten. En de markt groeide niet, nee die slonk. Dus CBS trok zich terug uit de markt van klassieke muziekopnamen. Het is, stelt Rosen, de weg van de minste weerstand. Een bevolking opvoeden en de liefde voor het klassieke repertoire bijbrengen is veel moelijker dan koersen op de snelle winst. Dat geldt niet alleen voor muziek, maar ook voor literatuur en kunst in het algemeen. Als een boek niet binnen zes maanden een oplage van X bereikt, wordt het niet (meer) in productie genomen. Musea kunnen niet meer zonder ‘blockbusters’. Enzovoort. Je komt het steeds vaker tegen.
Had het ook anders gekund? Jazeker. CBS had ook de klassieke muziek gratis kunnen verspreiden via de scholen, om zo een nieuwe markt te creëren. Of een canon van klassieke werken lanceren, formeel of informeel. Maar dat vergt een langetermijn denken. En dat gebeurde niet. Op het thema van het klassieke canon borduurt Rosen vervolgens voort. De essentiële paradox van een canon is dat een traditie dikwijls het beste in stand wordt gehouden door mensen die met die traditie willen breken. "It was Wagner, Debussy and Strawinsky who gave new life to the Western musical tradition while seeming to undermine its very foundations." Het brengt Rosen tot de volgende stelling: "The great innovators are the only true classics and form a continuous series." Al die anderen bieden ons hoogstens het genot van eruditie en smaak.
Geef een reactie