Last Man

Gelezen in The Guardian van 2 december 2018:

Die film wilde ik zien: ‘First Man’ van Damien Chazelle over de Amerikaanse landing van de Apollo 11 op de maan in 1969, met in de hoofdrol Ryan Gosling als astronaut Neil Armstrong. Het verhaal was bloedstollend, opnieuw. Opnieuw omdat ik me de echte maanlanding nog heel goed herinner. In 1969 was ik twaalf jaar oud. ‘s Avonds 20 juli om 21.17 uur gebeurde het, na een spannende ruimtereis van een week. Ik zal die televisiebeelden nooit meer vergeten. De filmversie is zo mogelijk nog indringender. Het meest bijzondere vond ik het verlaten van de dampkring in het begin van de film, gevolgd door de opmerking van Armstrong dat die atmosferische laag wel heel dun en kwetsbaar is: naar ik begrepen heb een afstand van Amsterdam naar Utrecht. Ons leven op aarde is inderdaad een wonder en onze verantwoordelijkheid is groot. Indrukwekkend in de film waren de zwart-wit panorama’s van de maan, toen Armstrong daar even buiten de Sea of Tranquility rondliep, maar vooral toen hij terugkeek naar de aarde: daar was hij dan, onze planeet: als een gemarmerde knikker, helder afstekend tegen een zwart heelal. Op die ‘blue marble’ leven 7,7 miljard mensen samen met miljarden dieren en planten. Drie jaar later verscheen het rapport van de Club van Rome.

En toen waren er afgelopen zondag honderden wetenschappers en regeringsvertegenwoordigers die deelnamen aan de jaarlijkse klimaatconferentie van de Verenigde Naties in het Poolse Katowice. Het VN-rapport loog er niet om. Richting 2100 zal de temperatuur op aarde gemiddeld 3 tot 5 graden Celsius stijgen. Dat is beduidend meer dan de 1,5 C. Een Brits rapport stelt zelfs dat 5,4 C temperatuurverhoging denkbaar is in 2070. De zeespiegelstijging zal uitkomen op 0,74 tot 1,8 meter, voldoende om steden als Mumbai, Guangzhou, Miami, Jakarta en New York in zee te laten verdwijnen. De kosten van deze klimaatramp worden geschat op zeker 11 biljoen Britse pond. Ook daarna zal de zeespiegel blijven stijgen. En dan de droogte. Landen als Kenia en Soedan zullen compleet verdrogen, de bosbranden in Californië en Australië zijn nog maar een begin. Voeg daarbij dat de wereldbevolking zal toenemen van 7,7 miljard naar 11 of misschien wel 15 miljard in 2100. De Wereldbank verwacht circa 140 miljoen klimaatvluchtelingen in 2050. Vijftig jaar lang is er niets gedaan. Een derde van alle CO2-uitstoot komt uit de Verenigde Staten. Een Nederlander stoot driemaal meer uit de gemiddelde wereldburger, namelijk 11,9 ton CO2 per jaar. Ondertussen daalde de CO2-uitstoot van een inwoner van Tokio van 7,5 ton naar 6.8 ton. (Wonen in een megastad heeft zo zijn voordelen). Dit is wat ik dit weekeinde in The Guardian las: “Climate catastrophe is now looking inevitable.”