Ruim vijftig jaar oud is het landschap van het Lauwersmeer inmiddels. Onze wandeling voert van Lauwersoog naar Vierhuizen, dwars door het bijna 6.000 hectare grote natuurgebied, althans dat willen we. Al snel blijken we door een ontworpen recreatielandschap te lopen. We worden zelfs gedwongen een kaarsrecht pad van betonplaten te volgen met nu en dan een stijve bocht erin. Aan weerskanten is de berm gemaaid. Het voelt bespottelijk en werkt op onze lachspieren. We bevinden ons in een bos dat ook verder allesbehalve natuurlijk en afwisselend oogt. We vermijden angstvallig Robbenoort, een groot vakantiepark, maar moeten een autoweg aan onze linkerzijde gedogen. Even verderop houden militairen schietoefeningen. Dat is verboden terrein. We bevinden ons in Nationaal Park Lauwersmeer, maar overal om ons heen raast het vrachtverkeer. Het ontwerp is kennelijk nog helemaal op snelverkeer ingericht. Wanneer we het Lauwersmeer bereiken zijn we gedwongen eerst een groot parkeerterrein over te steken. Ook daarna is er geen andere wandelroute mogelijk dan langs een secundaire autoweg die parallel aan de provinciale weg loopt, waar recreanten ons in auto’s en op elektrische fietsen passeren. Een uitkijktoren langs de weg belooft in de nacht een sterrenhemel. Rietmoeras en ruigte dragen nu het verkeerslawaai. Pas op het eind kunnen we een halfverhard pad inslaan dat ons naar een spectaculaire vogelhut voert. Daar is het eindelijk stil.
Thuis lees ik de toekomstagenda Lauwersmeer (2024). Die is tot stand gekomen in “een open proces met akkerbouwers, natuurbeheerders, natuureducatie, recreatiesector en omwonenden”. De hele procesvoering zou een integrale aanpak garanderen. Motief: ‘van zorgen naar zekerheid rond zoet en zout’. Water en waterkwaliteit staan in de agenda centraal, met name het in de nabije toekomst toelaten van zout en brak water in het noordelijke deel van het Lauwersmeer. Daar zit kennelijk veel huiver bij de boeren. Ach ja, verzilting is in deze regio sowieso een groeiend probleem. Bij ruimtelijke kwaliteit lees ik alleen over een recent tot stand gekomen wandel- en fietsroute van 43 kilometer rond het meer waardoor ‘landschap en natuur nog beter te beleven zijn’, en verder over toeristische overstappunten en ‘recreatieve hotspots’. Al snel gaat het over de zonering van het natuurgebied. Het is een zonering die verstoring moet tegengaan. Dat betekent dat natuur en toerisme hier ruimtelijk worden gescheiden. Mensen worden alleen toegelaten in de ‘schil’ en het is de schil die men aantrekkelijker wil maken om te bezoeken. Voor de mensen zijn er daarom hotspots en overstappunten en is er nu een fietsrondje; de rust is voor de natuur in het hart, binnen de schil. Over al die auto’s lees ik verder niets; die horen bij de schil. Niets over wandelen.
Geef een reactie