Op het station van Warffum splitst zich de groep. Op het ene perron de mensen die de trein terug nemen naar Usquert, op het andere de deelnemers die door naar Groningen reizen. Onze wandeling is onderdeel van de Week van Meer Gezonde Jaren. Ruim dertien kilometer liepen we, van Usquert via Noordpolderzijl naar Warffum. De vrouw tegenover me, met blosjes op de wangen, begint over de zegeningen van een groene omgeving. Ze is ergotherapeute. Een ergotherapeut traint mensen die moeite hebben bij het uitvoeren van dagelijkse activiteiten. Vroeger noemde je dat arbeidstherapie. Na de oorlog raakte haar vak verzeild in de medische wereld. Gelukkig maakt het zich daar weer van los. Tegenwoordig gaat om het scheppen van de juiste omgeving voor werken en handelen. Een groene omgeving dus. Kinderen, vertelt ze, spelen steeds minder buiten. Hun ouders waken over hun veiligheid, en ook prestatiedruk houdt ze binnen. Dat zullen we in de toekomst merken. Er komt een generatie die veel dingen niet meer kan. Nu al zijn er veel kinderen met sterke fysieke en mentale klachten.
Ze noemt Forest Schools. En Risky Play. Op Forest Schools spelen kinderen dagelijks tenminste vier uur buiten. Ze klimmen in bomen, banjeren door plassen, snijden stokken, gaan huppelend naar huis. Kinderen op zulke scholen, licht ze toe, “leren problemen zelf op te lossen, zijn al op vroege leeftijd in aanraking met de wetenschap en leren samenwerken met hun leeftijdsgenootjes. Ook leren ze samen te leven met andere wezens zoals dieren en hun emoties beter te beheersen. Dat zorgt weer voor kalme, stressloze en blije kinderen aan de eettafel ‘s avonds.” En Risky Play? Dat is spelen waarbij je de uitkomst niet weet en tijdens welke je je kunt bezeren. Het helpt kinderen in de omgang met angsten en vergroot hun zelfvertrouwen. De ‘fysieke geletterdheid’ van kinderen gaat echter hard achteruit. Begin april sloeg Jantje Beton alarm. In twee jaar tijd is het aantal kinderen dat niet meer buiten komt gegroeid met zestig procent. Liefst 400.000 kinderen zijn tegenwoordig binnenzitters. Aangekomen in Groningen nemen we afscheid. “Ga kijken in Denemarken!”, roept ze nog. “Daar zouden ze in Friesland en Groningen veel van kunnen leren.”
Geef een reactie