Gidsland

Gelezen in Het Parool van 2 augustus 2010:

Afgelopen weekeinde wees de Unesco, bijeen in Brasilia – de modernistische hoofdstad van Brazilië – de zeventiende eeuwse grachtengordel van Amsterdam aan als te beschermen erfgoed. Niet de architectuur, maar de unieke stedenbouw (!) was de reden. Daarmee komt een einde aan een procedure die achttien jaar liep, even lang als de planning van Westrandweg en Tweede Coentunnel. Ton Damen, journalist van Het Parool, sprak na afloop met Boudewijn Oranje, bestuurder van stadsdeel Centrum, die bij het wereldcongres aanwezig was geweest. Oranje vertelde dat er geen enkele discussie over de Nederlandse voordracht was geweest. Sommige leden hadden zelfs gedacht dat Amsterdam al sinds jaar en dag op de Unescolijst prijkte, zij wisten niet dat Amsterdam en Den Haag zo lang met zichzelf en elkaar overhoop hadden gelegen en dat men in Parijs geduldig had moeten wachten tot die Hollanders eindelijk eens doorkwamen met hun stukken. Uiteindelijk kwamen die stukken er. Oranje: “Geen geblunder, integendeel, Nederland werd overstelpt met complimenten over de kwaliteit van de voordracht. Ook werd Nederland als voorbeeld als een land waar open gediscussieerd wordt. In het buitenland worden problemen over een lelijke brug of hoog gebouw niet zo open op tafel gelegd.”

Ik moest terugdenken aan de boottocht door de Amsterdamse grachten met de buitenlandse gasten van het Internationaal Stedenbouw Congres, vorig jaar 1 oktober ‘s avonds, na afloop van de eerste dag van het congres. Ik zat aan een tafeltje met de Indiase architect P.K. Das en zijn vrouw. Ze waren voor het eerst van hun leven in Amsterdam. We kregen heerlijk te eten aan boord, het was voedsel afkomstig van boeren uit de omgeving van de stad en bereid door studenten van het Amsterdamse ROC. Ondertussen gleden we door de Keizersgracht. Het was een mooie nazomeravond. Toen we de Amstel opvoeren wees ik mijn Indiase gasten op de volle maan die achter theater Carré opkwam. Ze waren verrukt. De architect, zelf werkzaam in de sloppenwijken van Mumbai, noemde de reis “the most romantic journey in my life” en hield zijn ega, met wie hij precies veertig jaar getrouwd was, stevig vast. Na afloop van het congres zou hij met haar nog een cruisevaart gaan maken, vanuit Amsterdam, naar Noorwegen.

Voortaan behoort de Amsterdamse grachtengordel en omgeving dus niet meer toe aan stadsdeel Centrum of de gemeente Amsterdam, maar aan de hele wereld. Wat een geweldig idee! Ondertussen zeuren de Amsterdammers gewoon door. En voor dat gezeur worden ze door de hele wereld nota bene geprezen! O ironie.