Gelezen in NRC Handelsblad van 12 april 2015:
Er woedt een oorlog in Jemen. In het straatarme land worden onder aanvoering van de Saoedi’s bombardementen uitgevoerd. In NRC Handelsblad las ik dit weekeinde over de humanitaire situatie in Aden, een stad van meer dan 500.000 inwoners, gelegen aan de Rode Zee. Daar wordt het hevigst gevochten. De strijd concentreert zich in de sloppenwijk Basateen aan de stedelijke rand, waar tienduizenden Somalische vluchtelingen zouden zijn samengetrokken. Er is daar geen stroom meer en geen water. Tienduizenden vluchtelingen? Het land, lees ik nu, telt ruim een miljoen Afrikaanse migranten en vluchtelingen. Een derde van de strijders aan beide zijden is kind. Niet verwonderlijk, want veertig procent van de bevolking is jonger dan 14 jaar. In een verslag op IRIN van 7 december 2009 – verschenen dus lang voordat de gevechten uitbraken – las ik dat de vluchtelingen al in de vroege jaren negentig naar Basateen waren gekomen toen in Somalië de gevechten losbarstten. De Jemenieten beschouwen ze als marginaal. Basateen was toen nog een welvarende suburb, rijk voorzien van waterbronnen, bomen en tuinen. (Basateen is het Arabische woord voor ‘tuinen’).
Daarna ging het mis. De Afrikaanse vluchtelingen, afkomstig uit Ethiopië en Somalië, weigerden in het vluchtelingkamp Kharaz te gaan wonen. Ze trokken massaal Basateen in. De buitenwijk van Aden verarmde snel. In 2009 leidde waterschaarste daar tot opstanden. Waarom was het water ineens op? De grootste voorraad bestemd voor Aden, bleek later, ging naar de zuidelijk gelegen steden Zunjubar en Ja’ar. De Jemenieten beweerden echter dat de vluchtelingen lukraak waterbronnen hadden geslagen. “There is nothing or little left of the well-irrigated fruit farms that used to flourish in the early 90’s in Basateen.” Los van de gevechten was voor de meeste van de 20.000 vluchtelingen water ineens onbetaalbaar geworden. En dat in het armste land van het Arabische schiereiland, met dertig procent werkloosheid en veertig procent van de bevolking levend onder de armoedegrens. Met nu dan ook nog eens een gruwelijke oorlog. Wat Mike Davis schreef in ‘Planet of Slums’ (2006) lijkt hier waarheid te worden: wat ons te wachten staat is een planeet vol slums, opstanden, revoluties, oorlogen, een regelrechte dystopie, nee de hel.
Geef een reactie