Gelezen in Politics, Planning and Homes in a World City (2010) van Duncan Bowie:
The London Plan (2004) was het eerste regionale strategische plan dat gereed kwam onder de nieuwe wetgeving van de Britse Labourregering van premier Tony Blair. De Londense planoloog Bowie verbaast zich nog altijd over het feit dat The London Plan van Ken Livingstone zonder noemenswaardige controverse in slechts vier jaar gereed kwam. Eigenlijk waren er helemaal geen pijnpunten geweest, oppositie ertegen was er nauwelijks gevoerd. Hoe speelde de kersverse burgemeester dat klaar? Bowie’s verklaring is deels van technische aard: er kon door de pas aangetreden ambtenaren van de Greater London Authority heel gemakkelijk worden voortgeborduurd op een eerder planningsdocument van de London Planning Advisory Committee van Martin Simmons. Door bovendien de hoogleraren Drew Stevenson en Robin Thompson aan te trekken als adviseurs stuitte het plan niet op weerstand van de Britse vakgemeenschap. Daarnaast brak de onafhankelijke burgemeester met de standaardpraktijk in Groot Brittannië om met planproducten tegenspraak uit te lokken. Livingstone koos uitdrukkelijk voor het consensusmodel. Ten slotte zocht de burgemeester aansluiting bij dominante spelers in het economische veld: de ondernemersverenigingen in Groot-Londen. Ondertussen vergat hij niet met verschillende andere belangengroepen rekening te houden: die van de woonbonden en, door middel van een stevige Green Belt-politiek, de machtige duurzaamheidspartijen die het platteland rond Londen willen bewaren.
De enige die dwars lag was de Britse regering. Ook na 2000 had Whitehall nog veel macht ten aanzien van de stadsontwikkeling van Londen – via wet- en regelgeving -, maar ook bepaalde ze in hoge mate de financiering van ruimtelijke programma’s. Sterker, het hele bouwwerk van planologische bemoeienis van de regering met de hoofdstad dat voor het aantreden van Livingstone bestond, bleef ook daarna gewoon intact en ontwikkelde eigen beleid parallel aan de werkzaamheden van het team dat in opdracht van de burgemeester aan ‘The London Plan’ werkte. Kwam het doordat Blair niet blij was met de figuur van Livingstone op de burgemeesterszetel? Bowie laat zich er niet over uit. Hoe dan ook, toen het plan gereed kwam was de tegenwerking nog allerminst voorbij. “GOL-planners appeared to check every sentence of the draft London Plan against every national planning policy document and formally object to every statement that was not fully consistent.” Dit werd nog bemoeilijkt doordat de voor Londen verantwoordelijke staatssecretaris veel wet- en regelgeving gedurende het totstandkomingsproces wijzigde of aankondigde te zullen wijzigen maar dit vervolgens niet deed. Terwijl de planologen van de burgemeester wanhopig probeerden de documenten in lijn te brengen met rijksbesluiten, keurden de ambtenaren van de departementen beleidsteksten gewoon af, afhankelijk van de voortgang van eigen wetgevingstrajecten. Achteraf heette de totstandkoming van The London Plan buitengewoon succesvol, maar wie direct betrokken was geweest wist wel beter. Een sterk staaltje van bestuurlijke drukte in het Verenigd Koninkrijk. Overbodige bureaucratie. Niet nodig. Jammer.
Geef een reactie