Na afloop van mijn korte inleiding vroeg de moderator mij of ik aan de aanwezige politici een vraag wilde stellen. Ik vroeg ze of ze, wanneer ze na de gemeenteraadsverkiezingen bij de formatie betrokken zouden worden, bereid waren een collegeprogramma op te stellen dat niet meer een reeks van beloftes zou inhouden, maar een heldere analyse van wat er volgens hen aan de hand is in de stad, gevolgd door een open vraag: wie wil helpen deze vraagstukken op te lossen. Stadsontwikkeling is immers het samenspel tussen overheid, bedrijfsleven en burgers. Het was de kern van mijn betoog in het oude Muiderpoorttheater in Amsterdam Oost waar die avond de verkiezingskoorts was losgebarsten. Vier lijsttrekkers (GroenLinks, PvdA, VVD en D66) spraken over wonen en stadsontwikkeling. Over dat laatste ging mijn inleiding. Ik sprak over hoe we met elkaar de dingen doen in de stad, niet over wat we zouden moeten doen. Mijn stelling was: terwijl de bevolking van Amsterdam sterk van samenstelling en karakter is veranderd, verandert de gemeente niet of nauwelijks mee. Het is nog altijd besluitvorming, projectmanagement, poging om de boel onder controle te houden. Zie de overheid worstelen. Ondertussen zijn Amsterdamse burgers hoogopgeleid, mondig, buitengewoon divers, multicultureel: die verwachten een andere overheid. Het enige wat de gemeente in het recente verleden deed was stadsdelen instellen, die het vervolgens weer opdoekte. Het wordt tijd dat de gemeente zijn werkwijze ècht verandert.
Bijval kwam er niet, maar dat had ik ook niet verwacht. Eerder was sprake van verwarring. GroenLinks vond dat er in de gemeentelijke werkwijze wel degelijk veel was veranderd. Er was immers tegenwoordig volop gelegenheid tot participatie. Toen daarbij verwezen werd naar de mogelijke vestiging van een eroscentrum in De Eenhoornbuurt, werd geantwoord dat dit slechts een van de negen mogelijke locaties betrof en dat de buurt zeker nog gehoord zou worden. Vroeger zou de gemeente gewoon een plek hebben aangewezen. En de omstreden windmolens bij IJburg dan? Dat moet nu eenmaal van het rijk, antwoordden een aantal partijen, waarbij GroenLinks aantekende dat de partij dit ook zelf wil: de stad moet zijn energievoorziening verduurzamen. Een collegeprogramma zonder beloftes kan gewoon niet, daarover waren alle partijen het met elkaar eens. De oppositie zou er de vloer mee aanvegen. Zo werkt nu eenmaal de gemeentepolitiek. Na afloop sprak ik aan de bar met een bezoeker die medelijden had met de aanwezige politici. Zij kunnen, merkte hij op, niet vrijuit spreken, ze zitten vast in hun beperkte rol. Datzelfde geldt voor de ambtenaren. Burgers hebben het veel gemakkelijker.
Geef een reactie