Gelezen in Ricky Burdett, Deyan Sudjic (red.), The Endless City (2008):
In zijn essay ‘Theory, Policy and Practice’ beschrijft Deyan Sudjic, directeur van het Londense Design Museum, het nieuwe planning regime in ‘s werelds metropolen. Hij komt terug van het idee dat grote steden onbestuurbaar zouden zijn, dat ze het product zijn van ongeplande chaos. In plaats daarvan wijst hij erop dat ze, integendeel, wel degelijk de uitkomst kunnen zijn van een visie. "Those who seek to understand the contemporary city have a lot to learn from novelists and film-makers: architects and city planners are storytellers too, coming up with a narrative long before they ever build anything. They offer a story or, more often, a myth of community or of greenness, an image of modernity or of tradition." Sudjic vergelijkt dit verhalen vertellen met de literaire inslag van Dickens en Zola in hun visie op steden, die via de planners wordt voortgezet. In het verlengde daarvan merkt hij op dat de stedelijke planning veel krachtiger is dan die van de natie-staat. "Even now the mayor of a city like London, with a popular mandate form a direct election, has a personal authority to which few prime ministers can aspire. And it is cities rather than countries that are the cultural powerhouses."
Ziedaar de bijzondere kracht van steden en van stedelijke planning. Ook al wordt in Nederland de burgemeester nog altijd niet rechtstreeks gekozen door de stadsbevolking, het verhaal dat hij over zijn stad vertelt wordt als aansprekender en krachtiger ervaren dan dat van de minister-president over zijn land.Dat klopt ook, want vooral allochtone stadsgenoten voelen zich eerder inwoner van Amsterdam of Rotterdam, dan Nederlander. En inderdaad, steden scheppen krachtige culturele identiteiten. Lang leve de stedelijke planning.
Al lijken de voetbalsuccessen van Oranje dat even te weerspreken.
Geef een reactie