Op onze wandeling kwamen we te spreken over participatie. Wanneer werkt deze en wanneer niet? Aanleiding was de omstreden besluitvorming rond de aanleg van de nieuwe hoogspanningsleiding tussen Eemshaven en Vierverlaten, dwars door Groningen. Ze was er als burger vanaf het begin bij betrokken geweest. Ze wilde me erover vertellen want het zat haar enorm dwars. Het geloof en vertrouwen in democratie was bij haar zelfs helemaal verdwenen. Ondertussen liepen we van Bedum naar Garnwerd, pal langs het tracé in het historische landschap van het Groningse Reitdiep, een afstand van ruim zes kilometer. Bij Klein-Wetsinge hielden we stil; daar zag je heel in de verte nog het kerktorentje van Westerdijkshorn, maar het torentje werd overschaduwd door de enorme witte masten en draden van de nieuwe 380 KV-verbinding die tussen Sauwerd en Wetsinge hier dwars door de provincie snijdt. In dit vlakke, open land met zijn historische wierden zie je werkelijk alles. Monteurs waren even verderop bezig om de oude masten te ontmantelen. Die oogden lief vergeleken bij de nieuwe mastodonten. Gaat het ooit wennen?
Te laat geïnformeerd worden is een slecht begin. Dat wekt de indruk dat er iets tussen bestuurders moet worden gefikst. Procedures doorlopen omdat het nu eenmaal moet en daarbij steeds de randen van de wet opzoeken is ook al geen goed teken. De Crisis- en Herstelwet gebruiken voor de aanleg van een hoogspanningsverbinding biedt de burger weinig vertrouwen. Die tijdelijk wet was in 2010 in het leven geroepen om de financiële crisis te bestrijden door snellere uitvoering van ruimtelijke projecten te verzekeren. Dit speelde echter in 2016/2017 en toen was die crisis allang voorbij. Redelijkheid stond aan Groningse kant (acht gemeenten en zestien maatschappelijke organisaties) voorop: men bepleitte over een lengte van zes kilometer een ondergrondse oplossing. Zelfs de Tweede Kamer nam drie moties aan. Maar er werd door minister Henk Kamp (VVD) niet naar geluisterd. Ook een alternatief tracé langs de Eemshavenweg bleek onbespreekbaar. Bewoners zouden Nimby-gedrag vertonen. Het machtsverschil tussen Den Haag en de provincie was van meet af aan groot. De zaak werd uiteindelijk beklonken door de provincie compensatiegeld te beloven. De redenering was: het valt allemaal wel mee, de mensen zullen er straks wel aan wennen. Went het al? Nee, zeker niet. Zo’n besluitvormingsproces doorlopen werkt traumatiserend. Betrokkenen hebben hun vertrouwen in de overheid verloren. Weet je, vroeg ze me, hoe de Groningers al die witte masten in hun landschap noemen? Ik keek haar onderzoekend aan. ‘De middelvingers van EZ’.
Geef een reactie