Gezien op de Architectuur Biënnale in Venetië op 3 oktober 2018:
Bron: Inexhibit
Een van de indrukwekkendste installaties tijdens de Architectuur Biënnale Venetië dit jaar vond ik ‘In Plain Sight’ van Diller Scofidio + Renfro, Laura Kurgan en Robert Gerard Pietrusko, te zien in het paviljoen van de Verenigde Staten. Bij de VS gaat het dit jaar om ‘Dimensions of Citizenship’. Afgelopen week bezocht ik op een nazomerse middag in een drogend, bladverliezende Guiardini hun tot nadenken stemmende paviljoen. Samen met Columbia Center for Spatial Research hadden de New Yorkse architecten een video gemaakt die de onhoudbare en oneerlijke toestand in de wereld probeert te vatten. Dit was geen architectuur meer. Ook refereerde de installatie nauwelijks nog aan ‘FreeSpace’ – het zalvende thema van deze biënnale. Op een reusachtig beeldscherm werden in hoog tempo en ondersteund door nare computergeluiden nachtbeelden van NASA-satellieten vertoond die het verschil tussen licht en donker aan het aardoppervlak schoksgewijs analyseerden. In al die verschillen lazen de makers tal van anomalieën op het vlak van energievoorziening, grondstoffenwinning, en toeristische consumptie waarbij bepaalde plaatsen op de aarde evident worden bevoordeeld en andere juist buitengesloten. In beeld komen Peru, Congo, Dominicaanse Republiek, Florida. Zelden kwamen uitsluiting, afscherming en extractie scherper en genadelozer in beeld. Bijna niet te verdragen.
In een recensie in Metropolis van 4 juni 2018 las ik dat de presentatie van de Amerikanen zou zijn blijven steken in het bewust maken van de bezoekers. Dat verbeelden van maatschappelijke kwesties kunnen architecten heel goed. Maar, zo vroeg men zich af, is dit genoeg? “Can architects do more than represent the structures of injustice?” Zelf had ik het idee, zeker na hun presentatie, dat de opzet van de Architectuur Biënnale van Venetië gewoon fundamenteel anders moet. Zoals het nu gaat kan het niet langer. De urgentie is te groot. Landenpaviljoens moeten helemaal worden afgeschaft en het thema moet onverbiddelijker aan de orde komen. Architecten mogen niet langer wegvluchten, esthetiek rechtvaardigt in ieder geval geen grootse biënnale. Wat dat betreft was het Italiaanse paviljoen een eerste aanzet voor iets anders: een reis door een Italië dat door de nationale politiek is verwoest had de curator naar plekken gebracht waar uit kleine initiatieven opnieuw hoop kon worden geput. Maar deze nationale ‘Places of Hope’-aanpak vond ik uiteindelijk toch te soft. En geef toe, het localisme heeft iets treurigs, romantisch en meelijwekkends. Dan maar liever het heftig beukende ‘In Plain Sight’ van de Amerikanen. Hier de link: https://dsrny.com/project/in-plain-sight (video duurt 18 minuten).
Geef een reactie