Gelezen in de Volkskrant van 10 oktober 2009:
Wim Hartman is dood. De stedenbouwkundige, denker, filosoof en muzikant Hartman wordt vandaag te ruste gelegd in zijn graf. In 1985 leerde ik Hartman kennen. Samen met Riek Bakker en de toen nog jonge Paul van Beek werkte hij het socialistische scenario voor Nederland Nu Als Ontwerp uit, voor de kaart van Nederland en voor Groningen, in 2050. In die tijd werkte hij overigens nog bij de Dienst Ruimtelijke Ordening van Amsterdam. Later bood hij me onderdak op de Overtoom, een verdieping boven zijn eigen bureau, waar ik mijn eigen planologische bureautje begon. Want Wim was inmiddels uit gemeentelijke dienst en spreidde op late leeftijd zijn stedenbouwkundige vleugels uit. Hij begon een atelier bij de Rijksplanologische Dienst in Den Haag, waar ik hem ook weer tegenkwam. Zijn atelierwerk zou later uitmonden in ‘De Vloeibare Stad’ (2007) , een bijzonder boek over de beweeglijkheid van de stad en de stedelijke ontwikkeling – een boek vol persoonlijke inzichten, observaties en ervaringen.
Als ik boven aan het werk was, op de Overtoom, en Wim was in het pand, dan hoorde ik hem beneden musiceren. Hij speelde zeer verdienstelijk piano. Janácek vooral. Dan kwam ik de trap af, sloop bij hem naar binnen en hadden we een gesprek. Over muziek, over boeken die we lazen, over mensen die we kenden, over het vak. Maar bovenal over Janácek.
Eens nam hij me mee naar een concert in de Rode Hoed. Strijkkwartetten van Janácek. Gebroederlijk zaten we te luisteren. Ik weet het nog goed. De Kreutzer Sonata (1923), naar Tolstoi’s novelle. En de Lettres intimes, een ode van de componist aan zijn geliefde die hij pas tegen het eind van zijn leven leerde kennen: Kamila Stösslová, en door wie hij de laatste elf jaar van zijn leven hevig werd geïnspireerd. Pure liefdesmuziek. Later kocht ik bij het Kruidvat de complete pianowerken van Janácek, gespeeld door Hakon Austbo. Welke ik de mooiste vind? ‘On an overgrown path’ (1911). Wim werd door schoonheid omringd.
Geef een reactie