Gelezen in Het Parool van 29 februari 2012:
Eind februari dit jaar maakte de Japanse denktank Rebuild Japan Initiative bekend dat de Japanse regering na de kernramp bij Fukushima van 11 maart 2011 op het punt heeft gestaan om heel Tokio te ontruimen. Dat zou zijn neergekomen op de evacuatie van liefst vijfendertig miljoen stedelingen. Dat is tweemaal de hele Nederlandse bevolking. Er was sprake, schreef men, van een ‘demonische kettingreactie’ die maar op het nippertje werd gekeerd. Het nieuws deed me denken aan ‘Underground’ (1998) van Haruki Murakami. Dat boek gaat over de gasaanvallen in de ondergrondse van Tokio in de morgen van 20 maart 1995. Murakami schreef het op basis van interviews met vele ooggetuigen en overlevenden. Al hun vragen en twijfels waren ook in 2011 nog geldig. Hoe traumatisch zou zo’n ongehoord massale evacuatie wel niet zijn geweest?
Wie herinnert zich nog dat keizer Akihito zich in zijn immense paleis in het midden van Tokio uit solidariteit met de slachtoffers dagelijks twee uur liet afsluiten van elektriciteit? Destijds schreef mijn krant dat Tokio afwacht zonder in paniek te raken. “Hoewel sommige levensmiddelen schaars zijn geworden in de metropool, is er altijd nog voldoende te eten. Ook brandstof bleef schaars in en rond de hoofdstad.” Slechts een klein deel van de inwoners van Tokio begon zijn woonplaats te verlaten, omdat ze onzeker was over de afloop. De rest bleef en leefde gewoon door. Correspondenten verbaasden zich over de rust en waardigheid waarmee de inwoners van Tokio de rampspoed ondergingen. Japan wordt sinds mensenheugenis door rampen geteisterd, luidde de verklaring. De ontplofte kerncentrales bevonden zich op een afstand van slechts 200 kilometer van de hoofdstad. De gouverneur van Tokio noemde de tsunami en de kernramp die erop volgde ‘een goddelijke straf’. En economen spraken gewoon van een gedwongen vernieuwing van een verouderde industrie en een belangrijke economische impuls. Is dit niet veeleer een typisch grootstedelijke reactie? Het onvoorstelbare staat te gebeuren en iedereen blijft gewoon rustig, om niet te zeggen doodgemoedereerd kalm. Dat krijg je als je met zovelen bent. “They all thought: nothing to do with me.”
Geef een reactie