Gelezen in de Volkskrant van 29 augustus 2011:
Amper de dreiging van een nucleaire catastrofe voor de 30 miljoen inwoners van Tokio afgewend en de sneeuwstormen in New York van afgelopen winter bedwongen, of de grote steden langs de oostkust van Amerika moesten zich alweer voorbereiden op de volgende ramp, dit keer als gevolg van de orkaan Irene. Achteraf viel het allemaal nog mee, maar de dreiging was ernstiger dan ooit. Huiveringwekkend was de verslaggeving van Arie Elshout in de Volkskrant over deze bijna-ramp die bijna 65 miljoen mensen in Washington, Baltimore, Philadelphia, New York en Boston de stuipen op de lijf joeg. Heeft u het gelezen? En drong het echt tot u door? “Nooit bedreigde een orkaan zoveel grote steden tegelijk.” Elshout bivakkeerde in New York. Ik citeer: “We horen hoe de avenues van Manhattan een soort kloven zijn, die kunnen veranderen in windtunnels, waarin prullenbakken projectielen worden. Ook wordt gewaarschuwd voor de wolkenkrabbers, want op grotere hoogte is de orkaan krachtiger dan aan de grond. Dit is een stresstest voor New York met zijn 6000 wolkenkrabbers en zo weinig ervaring met orkanen.” Zoals gezegd viel het mee. Wel zat na de storm een miljoen mensen zonder stroom en sommige buurten stroomden over. Taxichauffeurs vroegen in New York aan klanten een ‘orkaantoeslag’. Curieus. Elshout, opgelucht, nadat hij eerst zijn bad had laten vollopen voor in het geval de stroom en watervoorziening zouden uitvallen: “Wij laten de badkuipen leeglopen.”
Voor het eerst werden delen van metropolen als New York geëvacueerd. Volgens NRC Handelsblad verliepen de evacuaties ordelijk, om niet te zeggen ‘braaf’’. Uiteindelijk bleef de orkaan hangen boven de oceaan; ze trok North Carolina in, maar keerde terug naar zee om pas bij New Jersey weer richting land te trekken. Het dodental bleef daardoor relatief laag. Gaan wij daarmee weer over tot de orde van de dag? Ik hoop het niet. Onwillekeurig moest ik denken aan Brendan Gleeson’s ‘Lifeboat Cities’ (2010). Met het oog op de klimaatverandering moeten wij, schrijft deze Australische planoloog, onze steden gereed maken voor grote rampen en de stadsontwikkeling op iets beters baseren dan groei en marktwerking. Onze steden moeten zodanig worden ingericht dat wij de ergste natuurrampen kunnen overleven: “The good city will preserve our power to transform nature to free us from material necessity, but this power will be put to better end than money chasing money.” Hoe? “This will not happen until we rouse from the slumber of failed modernity.”
Geef een reactie