Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen op CNN World van 15 november 2019:
Bron: Onweer-online.nl
Terwijl Venetië de allerhoogste waterstanden bereikt sinds de overstroming van 1966, wordt Sydney geteisterd door de ergste bosbranden sinds mensenheugenis. In de Nederlandse kranten verschenen alleen maar een paar foto’s. Schromelijke onderschatting. Deze stedelijke crises – Venetië, Hong Kong, Sydney – zijn het gevolg van de versnelde klimaatverandering en een economisch model dat tegen zijn grenzen aanloopt. In Sydney worden op dit moment vijf miljoen inwoners ingesloten door het vuur, de buitenwijken lopen gevaar, 1300 brandweermannen proberen uit alle macht het vuur te bedwingen, op 61 plaatsen slaat het vuur uit. Zelfs een van de burgemeesters van een verre voorstad moest haar huis verlaten, dat inmiddels door de branden is verwoest. Niet alleen het vuur en de hitte bedreigen de metropool en de hele regio – in heel New South Wales wonen 8 miljoen mensen -, ook het tekort aan water loopt snel op. De dammen die de watervoorziening van de miljoenenstad regelen noteren de laagste stand ooit – nog maar 46 procent van de watercapaciteit is beschikbaar. Als het zo doorgaat, komt Sydney in 2022 zonder water te zitten.
Lokale bestuurders zijn nu eindelijk wakker geworden. Sommige hebben aangekondigd om na de zomerhitte met plannen te komen die klimaatverandering eindelijk serieus nemen. Onder aanvoering van het bestuur van New South Wales wordt nu druk uitgeoefend op de conservatieven in Canberra om iets te gaan doen. Echter, net als de Nederlandse regering is de Australische nog lang niet zo ver. Vijf burgemeesters uit het westelijke deel van New South Wales proberen de regering nu zover te krijgen dat ze tenminste de waterreserves die zijn toegewezen aan boeren aan banden leggen. De komende drie maanden wordt namelijk nog geen regen verwacht. Dit ligt echter gevoelig. Zonder irrigatie is de huidige landbouw niet mogelijk. Boerenprotesten worden gevreesd. Rivieren staan nu droog. Het getouwtrek om het water neemt een politieke wending. Het land spreekt nu officieel van een watercrisis. Dat is vreemd, want Australië kwam nooit echt water tekort en iedereen geloofde in economische groei. Het noemen van ‘Day Zero’ wordt in conservatieve kring opgevat als oorlogsdreiging. De Australische premier weigerde afgelopen september naar New York te komen voor de VN-vergadering over klimaatverandering. Maar nu waarschuwt zelfs de Australische centrale bank dat de economie tot stilstand komt. Het worden drie spannende maanden.
Read in NRC Handelsblad of 16 May 2015:
Both correspondents of NRC Handelsblad in the Far East, Oscar Garschagen (China) and Melle Garschagen (Australia), wrote two articles on the real estate market in Sydney, Australia. Last year, Chinese investors spent 12 billion Australian dollars on real estate in the ‘country of land and rocks’, mostly in Sydney. Four years ago it was only 2 billion. One of the investors is the Chinese billionaire Xu Jiayin, who owns a fortune of 7 billion dollars. He bought a 39 million dollar-house on the bay. The Australian Minister of Finance, Joe Hockey, now forces him to sell it. Why? Because he thinks it is against the national interest. The real reason is political of course. Sydney is becoming too expensive for many people. Citizens can no longer afford a house in this successful city of 5 million inhabitants. One fifth of all property transactions is Chinese now. People are afraid the Chinese are boosting the prices. The average price of a dwelling in Sydney is now 1 million dollars. So a new law forces foreign investors who want to buy a house worth less than 1 million dollars to pay a tax, which doubles if the price exceeds 1 million. For buying agricultural land worth more than 15 million dollars a special permit is needed.
Oscar Garschagen explains that the value of the yuan is rising, while the value of the Australian dollar is weakening. Big Chinese real estate firms like Wanda and Vanke were the first to enter the Australian market. Now the others follow. For the Chinese the US is still the most popular real estate market. (The yield of real estate in Europe, all Chinese think, is far lower). But it also has to do with government control. Many transactions are illegal, because Chinese families prefer to do business with secret banks that operate in networks on a global scale. These illegal banks seem to work with a capital of 3.000 to 5.000 billion dollars. In Australia they can operate relatively easily. And all Chinese know that real estate prices may drop, but not the price of land. Because in Communist China the state owns all the land, Chinese have to buy it abroad. Almost every Chinese dreams of getting rich and live the rest of his life in Australia. In Sydney. Sydney is in trouble. It is getting rich.
Gelezen in Collapse (2005) van Jared Diamond:
Noem het een bijvangst. In het hoofdstuk over Australië wijdt de Amerikaanse geograaf Jared Diamond uit over de redenen waarom de Australiërs zo slecht in staat blijken te zijn om zich aan te passen aan hun weerbarstige natuurlijke omgeving. Deels schuilt de zwakte in het van origine Britse districtenstelsel, dat de agrarische bevolking (40%) traditioneel een meerderheid verschaft in het parlement en de regering. Deels heeft het te maken met het Australische waardenstelsel. “In the Australian mystique even more than in Europe and in the US, rural people are considered honest, and city-dwellers are considered dishonest.” Diamond licht dit laatste toe met een voorbeeld. Als een boer failliet gaat, schrijft hij, heeft deze pech gehad en was hij slachtoffer van krachten die hem te boven gingen (bijvoorbeeld droogte); als een stedeling failliet gaat is het volledig te wijten aan hemzelf en heeft hij kennelijk fouten gemaakt. In het regeringsbeleid zie je dit vooroordeel scherp terug. Boeren worden door de regering altijd actief schadeloos gesteld, terwijl falende stedelijke ondernemers zich maar moeten zien te redden. Het gevolg: een niet-adaptieve politiek met grote schadelijke bijwerkingen in het ecosysteem.
Terwijl Australië met 60 procent stedelingen een van de meest verstedelijkte continenten ter wereld is, domineert er nog altijd de rurale houding tegenover het land. Het gevolg is een gebrek aan aandacht voor duurzaamheid en stedelijkheid, stelselmatige subsidiëring van een landbouw die de bodem uitput en die de waterbronnen schaadt, alsmede een blijvende klemtoon op verwoestende mijnbouw en exploitatie. Ik vraag u: is het in Nederland zoveel beter? Ecologisch is ons land minder kwetsbaar dan Australië, maar de vooroordelen zijn dezelfde.
Gelezen in Collapse (2005) van Jared Diamond:
Afgelopen woensdag drie Australische ministers bij DRO ontvangen. Ter voorbereiding Jared Diamond’s Collapse weer eens gelezen. Een van de laatste hoofdstukken gaat over Australië. Het boek beschrijft de ondergang van beschavingen door de eeuwen heen. Zelfgekozen ondergang wel te verstaan als gevolg van nalatigheid of onaangepast gedrag, uiteindelijk van een natuur die op een wrede wijze wraak neemt. Voor Diamond is Australië het continent dat het kwetsbaarst is en het eerst te maken krijgt met klimaatverandering. Vandaar dat hoofdstuk op het eind van het boek. De bodem is er oud, arm en schraal, schrijft hij. Zout zit er in het oppervlaktewater, dat bovendien schaars voorradig is. Om de tien jaar krijgt het continent te maken met extreme droogteperiodes, het klimaat is er onvoorspelbaar. De introductie van konijnen en vossen door de kolonisten heeft bovendien desastreus uitgepakt. Schapen houden kun je er eigenlijk niet en toch gebeurt het nog altijd op grote schaal. Regeringsprogramma’s om grond te cultiveren hebben de bodem beroofd van haar vegetatie, die nooit meer herstelt. “To those of us inclined to pessimism or even just to realistic sober thinking, all those facts give us reason to wonder whether Australians are doomed to a declining standard of living in a steadily deteriorating environment.” Gelukkig bestaan er ook optimisten in deze wereld.
Australië telt 20 miljoen inwoners. Bijna 60 procent van hen woont in vijf grote steden: Sydney (4 mio), Melbourne (3.4 mio), Brisbane (1,6 mio), Perth (1.4 mio) en Adelaide (1,1 mio). Middelgrote steden zijn er bijna niet; de rest van de bevolking leeft gespreid, in zeer kleine dorpjes, zonder voorzieningen. De vijf allergrootste en de allerkleinste nederzettingen kunnen de droogteperiodes namelijk doorstaan, de middelgrote niet. Die laatste zijn economisch te weinig divers en afhankelijk van andere steden. “Increasingly, most Australians don’t depend on or really live in the Australian environment: they live instead in those five big cities, which are connected to the outside world rather than to the Australian landscape.” Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat Australië een nederzettingenpatroon heeft dat misschien wel het beste is aangepast aan de komende klimaatverandering. Als er van het continent dus een les te leren valt, dan is het deze: laten we grotere steden bouwen.
Gelezen in Lifeboat Cities (2010) van Bredan Gleeson:
Angstaanjagend boek van Bredan Gleeson, hoogleraar Geografie aan de Universiteit van Dublin. In ‘Lifeboat Cities’ schetst hij het perspectief voor Australië in het licht van de klimaatverandering. Dat is niet best. Fel keert hij zich tegen de neoliberale politiek die zijns inziens ook in Australië een catastrofale uitwerking heeft op de mensheid en op de hele planeet. In het hoofdstuk ‘A crisis of underconsumption’ laat hij zien hoe onevenwichtig de recente economische politiek feitelijk is. Er is helemaal geen sprake van overconsumptie, maar eerder van onderconsumptie. Zeker, er wordt enorm veel geproduceerd en verspild tijdens het neoliberale carnaval. Maar ondertussen werkt het economische systeem zodanig dat mensen domweg te weinig zorg krijgen, te weinig hulp, te weinig ondersteuning. Wat de economie zou moeten doen, namelijk menselijke behoeften bevredigen, dat doet ze niet, eenzijdig of onvoldoende. “Claims of overconsumption miss the origins of economic and environmental malaise by overlooking the underconsumption of necessities, especially social values, under neoliberalism.”
Ook democratie, schrijft Gleeson, lijdt ernstig onder het neoliberale geweld. “Sydney’s tunnel debacles in the last few years only partly managed to expose a ‘tollway industrial complex’ that has exerted enormous undemocratic power over our cities during the neoliberal phase. (…) Decades after we have become aware of the danger and damage of car dependency, the production of roadspace in Australian cities continues unstopped, and seemingly unstoppable.” Even verderop drukt hij zich nog scherper uit: “Neoliberals see democracy as a hoarding behind which lurk deliberation and dissent, those infuriating societal tendencies that delay the supremely significant work of production and gratification.” Ik moest denken aan het bericht in de krant van afgelopen dinsdag, waarin de liberale minister van Infrastructuur en Milieu in het Nederlandse kabinet, mevrouw Melanie Schulz van Haegen, aankondigt nog deze regeerperiode 800 kilometer asfalt extra te willen aanleggen onder gebruikmaking van de Crisis- en Herstelwet. De snelweg door Midden Delfland mòet er gewoon komen. En op een plakkaat in de stad las ik: ‘Als verkiezingen verandering zouden brengen, dan waren ze al lang verboden’. Machtsvertoon en cynisme.
Gehoord in Wenen op 4 mei 2011:
Zijn naam is Brendan Gleeson. Hij komt uit Australië en is sinds enige jaren hoogleraar Geografie in Dublin, Ierland. Gleeson is de auteur van ‘Lifeboat Cities’. Ik sprak hem bij het ontbijt in het hotel in Wenen, waar we beiden logeerden vanwege het congres ‘Urban Development 2050’. Hij vertelde me over de benarde situatie in Australië. De bosbranden van afgelopen jaar – gevolg van langdurige droogte – waren ongekend geweest, ze waren de grenzen van steden als Melbourne dicht genaderd en hier en daar de suburbs brutaal binnengedrongen. De branden, voegde hij eraan toe, waren met een vaart van ruim 80 kilometer per uur over het land gesneld en hadden alles verbrand wat ze waren tegengekomen. Mensen hadden geprobeerd in auto’s het vuur voor te zijn, maar waren ingehaald en levend verbrand. Daarna was het in Australië wekenlang gaan regenen. Die had geleid tot regelrechte overstromingen. De klimaatcrisis, benadrukte hij, heeft Australië inmiddels helemaal in zijn greep. Wat andere continenten binnenkort te wachten staat, daar zit Australië middenin. Oakland, Nieuw Zeeland, werd onlangs getroffen door een tornado. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Ook tot de Nieuw-Zeelanders was het nu doorgedrongen. Een stad als Melbourne beraadt zich nu wat te doen: de bossen opnieuw aanplanten of veiligheidszones instellen waar het vuur kan worden geweerd. Nieuwe woonwijken in een lage dichtheid bouwen is in ieder geval niet meer aan de orde. En de Australische regering bewaakt de kustzone niet langer – ze staat althans niet langer garant voor de veiligheid van degenen die er wonen. Verzekeringsmaatschappijen volgen dit voorbeeld, waardoor bewoners zich uit deze kuststreken beginnen terug te trekken. Het is daar niet langer veilig.
Hoe kan de Britse regering uitgerekend op dit moment zijn bossen verkopen? Gleeson vroeg het zich vertwijfeld af. Bossen zijn essentieel in de klimaatomslag die ons ook in Europa te wachten staat. Ierland, voegde hij er kwaad aan toe, is helemaal van god los. De Ierse regering verkoopt letterlijk alles. De Ierse en ook de Britse regering leven nog slechts in het hier en nu, ze zijn radeloos en begrijpen niet dat ze hun bevolking moeten beschermen. Planologen worden als medeschuldig aan de crisis gezien en op één hoop geveegd met de bankiers en de vastgoedhandelaren. Er is jarenlang teveel gebouwd, op de verkeerde plaatsen. Maar het ergste zijn de ingenieurs, aldus Gleeson. Zij doen net alsof hun neus bloedt en asfalteren gewoon door. Ze ontkennen de klimaatcrisis en storten asfalt alsof we allemaal door asfalt zullen worden gered. En weet je wat het ergste is? Overal in Europa eet de infrastructuurplanning de ruimtelijke ordening op. Ministeries worden samengevoegd, steeds zijn het de ingenieurs die triomferen. De situatie, aldus Gleeson, is beangstigend, nee ze is doodeng. Daarom schreef hij zijn boek, getiteld ‘Lifeboat Cities’. Ik vroeg hem of hij de titel zelf had bedacht. Nee, het was zijn uitgever geweest die had gemeend hierdoor meer exemplaren te kunnen verkopen. Wat zijn eigen titel dan wel was? ‘Let’s stop dreaming!’. Steden, zegt hij, moeten ons door de crises heenloodsen. Er is geen andere manier om samen te overleven.
Gelezen in NRC Handelsblad van 29 mei 2008:
Een klein nichtje van me is acuut opgenomen in het ziekenhuis. Ze droogde te snel uit. Dezelfde dag valt m’n oog op een passage in ‘The Ghost Map’ van Steven Johnson over de gevolgen van cholera (niet dat m’n nichtje aan cholera zou lijden, gelukkig niet). Op bladzijde 38 lees ik dat die gevolgen neerkomen om dehydratie – snelle uitdroging van het menselijk lichaam. En ik lees verder: "Dying of dehydration is, in a sense, an abomination against the very origins of life on earth. Our ancestors evolved first in the oceans of the young planet, and while some organisms managed to adapt to life on the land, our bodies retain a genetic memory of their watery origin. Fertilization for all animals takes place in some form of water; embryos float in the womb; human blood has almost the same concentration of salts as seawater."
Weer een paar dagen later lees ik in NRC Handelsblad op de wetenschapspagina over de unieke vondst van een fossiel van een vis ergens in het noordwesten van Australië, "de oudste moeder ooit." Het blijkt te gaan om een gefossiliseerd vrouwtje van een 380 miljoen jaar oude pantservis, die in haar buik een embryo draagt aan een haarfijne navelstreng. "De vis, een nieuwe soort, is met afstand het oudst bekende dier waarvan aangetoond is dat ze levende jongen baarde." Australische paleontologen graven al tientallen jaren in de Gogo Rif Formatie in het noordwesten van het immense land. Ooit was dit een koraalrif voor de kust van het oercontinent Gondwana.
Van Vis tot Stedelijk Dier. De mens evolueert snel. Steeds sneller. Om over na te denken. Tijdens de vakantie. Aan zee.
reacties