Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen in ‘Happy Cities in a Smart World’ (2018) van Aisha Bin Bishr:
Mij was door de gemeente Amsterdam gevraagd iets over geluk en de stad te vertellen. Mijn bijdrage ging over actief burgerschap en hoe dat bijdraagt aan het geluksgevoel van de stedelingen. Aanleiding was hoofdstuk 7 van het Global Happiness Policy Report 2018. Dat hoofdstuk gaat over ‘gelukkige steden’. Het Policy Report is een initiatief van de Verenigde Naties, waar een Global Happiness Council (GHC) actief is. Haar hoofdkwartier is gevestigd in Canada. De uit Vancouver afkomstige Charles Montgomery, auteur van ‘Happy City’, leidt het geheel. Zijn boek heb ik overigens nooit gelezen. Alleen de titel al. Toch schijnt het de moeite waard te zijn. Het is een pleidooi voor dichtheid en congestie. Met veel aandacht voor Vancouver. Montgomery pleit voor zoiets als het stoppen met autorijden en spoort ons aan weer in de grote stad te gaan wonen en werken. Dus wat staat er in hoofdstuk 7 van het Global Happiness Policy Report? Allerlei manieren om gelukkig te worden in de grootstad. Geluk, zo opent het document, bevorder je door gemakkelijk en snel diensten te leveren aan burgers. Bent u tevreden? Klik dan op ‘ja’. Zo niet, klik op ‘nee’. Ik vond het een nogal magere interpretatie van burgerschap en geluk.
Rapporteur van het hoofdstuk is Aisha Bin Bishr, Chief Technology Officer van Dubai. Ze steekt de loftrompet over steden. Er komen veel voorbeelden uit Dubai voorbij. De toon vond ik Singaporees: burgers moeten goed worden bediend, dan zijn ze tevreden en klagen ze niet. “Central benefits of the city are sociality, commerce, safety, and social stability, amongst others, and as such, a city must support these benefits.” Een goed bestuur en transparantie dragen ook bij aan het geluksgevoel van burgers. En gezondheid, mobiliteit en gezonde leefomgeving liggen aan de basis. Daarna volgt een korte passage over wandelen en hoe dat het geluksgevoel van mensen bevordert. Waarna het tijd is voor technologie. Zo is daar de Happiness Agenda van HH sheik Mohammed van Dubai. Zijn ambitie is om van Dubai de gelukkigste stad op aarde te maken. Hoe? Alle informatie over het welbevinden van iedere inwoner wordt gevolgd, opgeslagen en verwerkt. In de veranderagenda wordt deze omgezet in buurtgerichte interventies, waarna de bevindingen worden gedeeld in een uitgebreid lesprogramma. De Measure portfolio meet de effectiviteit van de Agenda als geheel. De sjeik wil weten of alle inwoners gelukkig zijn. Het rapport meldt dat de data niet per se door het stadhuis hoeven te worden opgehaald. Ook burgers kunnen data aanleveren. Hier is mijn bezwaar. Steden zijn omgevingen vol botsingen en conflicten. Dat is iets positiefs. Klagende burgers zijn niet het probleem. Door te leren omgaan met conflicten worden mensen volwassen. Wie conflicten uitbant, doodt de stad. Elke Happiness Agenda verhindert menselijke groei.
Gelezen in ‘Triumph of the City’ (2011) van Edward Glaeser:
De opbloei van Singapore was niet mogelijk geweest zonder de airco. De stichter van de stadstaat Lee Kwan Yew schreef in 1965 airconditioning zelfs voor in alle overheidskantoren om zo een efficiënte overheidsbureaucratie te kweken. Lees hierover Katy Lee in Vox van 23 maart 2015 (‘Singapore’s founding father thought air conditioning was the secret to his country’s success’). In Dubai ervoer ik onlangs hetzelfde. Inwoners van deze moderne woestijnstad verkeren uitsluitend in gekoelde ruimtes zonder ook maar één moment de hitte buiten te hoeven verduren. Zelfs auto’s fungeren hier als gekoelde cellen, meer nog dan als transportmiddel. Zonder airco zouden zulke megasteden nooit van de grond zijn gekomen, hun economieën niet zo succesvol zijn geweest. Dit is ook wat de econoom Edward Glaeser schreef over de Amerikaanse steden in de zuidelijke staten in zijn ‘Triumph of the City’. Glaeser: “The rise of the American Sunbelt in the postwar period owes much to the availability of cheap, cool air.” Airco is een regelrechte doorbraak, vergelijkbaar met de introductie van de lift eind negentiende eeuw. Maar het betekent wel een enorme aanslag op het energieverbruik op aarde, ook nog eens precies op de plaatsen waar water vaak uiterst schaars is. Stel dat alle Afrikaanse en Indiase steden de komende decennia uitgroeien tot succesvolle megasteden door massaal gebruik van airconditioning, wat betekent dit dan voor het totale energie- en waterverbruik?
Wanneer Glaeser een schatting probeert te maken van alle CO2-uitstoot door huishoudens, dan telt hij alle emissies bij elkaar op die verband houden met autorijden, elektriciteitsverbruik, verwarming en koeling, en voegt daar openbaar vervoer aan toe. Het hoeft niet te verbazen, schrijft hij, dat steden beduidend groener zijn dan buitenwijken of het platteland. Maar de verschillen tussen metropolitane gebieden zijn nog groter. “Coastal California is by far the greenest part of the country. The Deep South is by far the brownest.” De kloof tussen het warme zuiden en het gematigde noorden van de VS is zelfs dramatisch. En New York blijkt een van de groenste steden, ook door zijn enorme omvang en dichtheid. Airconditioning is hier de onderscheidende factor. Eigenlijk, concludeert Glaeser, zouden metropolen in de gematigde zone veel sneller moeten groeien dan die in de hete, droge Sunbelt. Dat ze dat niet doen wijt hij aan het restrictieve ruimtelijke beleid in de eerste. Steden in de gematigde zone willen niet groeien en ook niet verdichten, ze koesteren het platteland, wijzen migranten af, kiezen liever voor spreiding. Afwijzing van stedelijke groei beschouwen ze zelfs als duurzaam. Wat een misvatting. En zo groeien uitgerekend de woestijnsteden, waar airco aan een snelle opmars bezig is en waar drinkwater uitgeput raakt.
Gehoord in de Grand Hyatt te Dubai op 7 november 2017:
De laatste spreker op de eerste dag van het Future Mobility-congres in Dubai was zowaar vrouw. Ze heette Tara Tariq en bleek de Monitoring and Reporting Manager van SEE Nexus, Verenigde Arabische Emiraten. Ze vertelde ferm en met passie over The Sustainable City, een project van een geavanceerde nieuwe enclave voor expats in Dubai die honderd procent duurzaam zou zijn. De ontwikkelaar, Diamond Developers, stelt dat hier, in de woestijn aan de Perzische Golf, een netto uitstoot kan worden bereikt van nul procent CO2 door een kleine stad van 500 villa’s te bouwen op 46 hectare die volledig draait op zonnepanelen. Een ziekenhuis, een internationale school en een hotel voor gasten moeten het leven veraangenamen. Het gaat om een enclave van in totaal 2700 inwoners in Dubai die samen 10 MWP opwekken met behulp van 40.000 zonnepanelen. Midden in de enclave bevinden zich elf bio-domes voor stadslandbouw waar op 3.000 vierkante meter groente wordt verbouwd, het verkeer gaat met elektrische auto’s, 350 m3 meter grijs water wordt er per dag gerecycled, het programma is ronduit indrukkend. Inmiddels is de stad gerealiseerd.
Het project deed me denken aan de vroeg-negentiende eeuwse Phalansteres van Charles Fourier. Buiten het hectische Parijs wilde deze Franse utopist een groot aantal zelfvoorzienende enclaves bouwen die de toekomstige bewoners gelukkig zouden maken en die de vieze en overvolle Franse metropool zouden doen vergeten. Er zou eten in overvloed zijn, alle voorzieningen zouden de 1400 inwoners voorzien van alle gemak, er kwamen paardenstallen, werkplaatsen, gaarkeukens; deze utopische droom zou beslist werkelijkheid worden voor iedereen. Of eigenlijk deed het project me denken aan de vroegste vakantieparken van Centerparcs, maar dan helemaal duurzaam gemaakt. Het mooiste nog vond ik de tekst over de bufferzone langs de grens van de enclave. In de bijgeleverde brochure lees ik het volgende: “The borders of The Sustainable City act as the first line of defence against pollutants. With a remarkable 10-meter-high buffer zone running along the periphery of the development consisting of 2.500 trees scattered in multiple layers, purifying the air coming into the city will be a breeze.” Hier, in deze schaduwrijke bufferzone, kun je ook paardrijden.
Gelezen in ‘Hello Dubai’ (2010) van Joe Bennett:
Gekocht in Dubai in een shopping mall. Interessant en humoristisch boek van de Brit Joe Bennett over zijn leven als expat in Dubai. Zeker geen wetenschappelijk boek, maar in ‘Hello Dubai’ valt veel te leren en te lachen om de jonge metropool in de Arabische woestijn, met uitstapjes tot in de verre omgeving. Over het vliegen met Emirates. Over hoe gevaarlijk het autorijden in Dubai is. Over hoe lelijk het hotel is waarin uitgerekend ik de laatste dagen verbleef (“The Hyatt is a brown and ugly monolith.”) Over de koninklijke familie. Zonder vooroordelen schrijft Bennett over de voors en tegens van dit enorme gewaagde experiment in de Arabische woestijn. Experiment van wat? Van globalisering. Zoals globalisering belichaamd in de persoon van Varood, zoon van een Afrikaanse vader en een Indiase moeder. Begin jaren 70 verlieten zijn ouders Oeganda, op de vlucht voor Idi Amin. Eerst richting Engeland, toen naar de VS. Sinds enkele jaren woont en werkt Varood in Dubai. Hij werkt in de private equity handel. Volgens Varood is Dubai net als Singapore, maar dan beter. “People come here to make things happen. Everyone just gets on with things so there’s no real class system. You’re judged only on your success.”
Mooie beschrijving geeft Bennett trouwens van globalisering. “Globalization is the new form of empire. Despite its name it is largely unconcerned with territory. Its unit of organization is not the nationstate, but the corporation. It has been enabled by the jet plane and more recently by the internet. It originated in the States but has become a game played by all wealthy nations with the Americans still in the lead, but with countless others at their heels. It’s a game of money.” Steden als Dubai vormen van deze globalisering de fysieke belichaming. Binnenkort start weer mijn collegereeks op de Universiteit van Amsterdam over ‘Cities in Transition’. Ik spreek dan met de studenten over de transitie van wereldsteden als gevolg van de globalisering; Moskou, Seoul, Istanbul, Toronto, en ook Dubai passeert straks de revue. “Here was an untaxed and largely unregulated place from where to do business,” aldus Bennett. Je kunt Dubai gemakkelijk veroordelen, maar dat is onterecht. “Dubai is indeed new, rich and cocky. (…) The nub of Dubai has always been, and continues to be, trade. Exactly the same is true of New York, or of Shanghai, or of Simon Jenkin’s London. Cities exist to do business. It’s how they become cities.” Zo is het. Op zichzelf niets nieuws. Steden vergaren rijkdom. Dubai doet dat in extreme mate. Dubai is een verdienmodel.
Gelezen in Business Insider van 24 oktober 2017:
Een nieuwe megastad, genaamd NEOM, wil Saoedi Arabië gaan bouwen aan de Rode Zee, dicht bij de monding van het Suez kanaal. U heeft het vast al gelezen. Kosten: 500 miljard dollar. Omvang: liefst 33 keer het oppervlak van New York City. De jonge kroonprins van het olierijke koninkrijk kondigde zijn ambitieuze plan onlangs aan op een zeer grote persconferentie in Riad en nodigde de aanwezige 3500 investeerders afkomstig uit 88 landen uit om in zijn stoutmoedige onderneming te stappen. De stad moet helemaal duurzaam worden, met energie uitsluitend afkomstig van wind en zon. Er wordt gedacht aan intensief gebruik van drones en zelfsturende elektrische auto’s, een stad met meer robots dan mensen. Een oud-directeur van Siemens is de projectleider. ‘Dromen is gemakkelijk, maar realiseren is hard werken’, gaf de kroonprins toe. Betrokkenen verwachten dat de nieuwe megastad uit economische zones zal bestaan, waar buitenlandse investeerders geen belasting hoeven te betalen. Ook zal het Saoedische rechtssysteem er niet gaan gelden. Dat is het succesvolle model van Dubai, Shenzhen, Shanghai en vele andere Aziatische tijgers. Vooral China,denkt men, zal in de nieuwe metropool gaan investeren. Met een brug naar Egypte – de King Salman Bridge over de Golf van Akaba – zullen Afrika en het Midden-Oosten via NEOM worden verbonden.
Het grondgebied van NEOM strekt zich uit tot in Egypte en Jordanië. Elk land zal hier zijn eigen haven kunnen bouwen. Het lijkt erop dat de drie in de stedelijke ontwikkeling intensief gaan samenwerken, maar tijdens de persconferentie bleek daar nog niets van. Een eerste vliegveld voor werknemers wordt op dit moment gebouwd en moet in 2019 operationeel zijn. Voorbereidingen zijn inmiddels getroffen voor een definitieve luchthaven. In 2025 moet de stad worden opgeleverd, maar al voor die tijd zal NEOM Bay zijn deuren openen, later uit te groeien tot de Hamptons van NEOM. Kroonprins Mohammed bin Salman denkt dat Dubai, Bahrein en Koeweit zullen profiteren van de nieuwe stedelijke ontwikkeling. Daarbij trok hij de vergelijking met Singapore en Hongkong. Handel en verkeer tussen deze metropolen hebben de hele Aziatische regio vooruit geholpen. NEOM wordt dus geen concurrent. Saoedi Arabië telt 20 miljoen inwoners, 70 procent van de bevolking is jonger dan 30 jaar. Het Midden-Oosten kent de jongste en snelst groeiende bevolking ter wereld. NEOM moet, net als Dubai, in deze snel opkomende regio voor werk en welvaart gaan zorgen. NEOM wordt niet Arabisch, maar internationaal. Bespeuren we hier de contouren van de stad van de toekomst?
Gelezen in Gulfnews van 8 november 2017:
Het gaat goed met Dubai. De stad aan de Perzische Golf was zwaar getroffen in de economische crisis van 2008, maar is er weer helemaal bovenop. In Gulfnews las ik dat de stad in de eerste negen maanden van dit jaar liefst 11,58 miljoen internationale overnachtingen heeft genoteerd. Dat is een groei van niet minder dan 7,5 procent ten opzichte van de eerste negen maanden van 2016. De grootste groep buitenlandse toeristen komt uit India, met 1,5 miljoen toeristen. Hier blijkt sprake van 20 procent groei. Op de tweede plaats staat Saoedi Arabië met 1,25 miljoen toeristen, gevolgd door Groot-Brittannië met bijna een miljoen bezoekers. China staat op plaats vijf met 573.000 toeristen, maar let op, de groei van het Chinese aandeel is astronomisch: in één jaar tijd groeide deze met 49 procent. Nog een paar jaar en het straatbeeld van Dubai is helemaal Chinees. Veel mensen denken dat Dubai geld verdient met olie, maar dat klopt niet. De grootste omzet haalt de stad uit toerisme, gevolgd door onroerend goed en financiële dienstverlening. Afgelopen jaar bezochten 14,9 miljoen internationale bezoekers de stad. Dat is een miljoen meer dan Amsterdam.
Toerisme in Dubai begon eigenlijk pas in 2000, toen sjeik Mohammed het Burj al Arab hotel opende. Het zevensterrenhotel aan de kust, wit en in de vorm van een zeil, werd een regelrecht icoon. Het zou 650 miljoen tot 2 miljard euro hebben gekost, het bezit 16 Rolls-Royces en een overnachting in het hotel kost 7.000 euro. Russen schijnen er dol op te zijn. Toch kost Burj al Arab meer dan het opbrengt. Maar de iconische werking echter sorteert het effect. Inmiddels telt de stad meer dan 350 luxueuze hotels met in totaal 40.000 kamers. Volgens Jim Krane is deze gigantische groei uitsluitend te danken aan sjeik Mohammed, die de sector zelf heeft ontwikkeld en die Burj al Arab in bezit heeft. Zijn bedrijf heet Jumeirah International, het bezit alle resorts in Dubai. Dubai trekt inmiddels meer toeristen dan Australië, Brazilië of India. Toerisme maakt al een kwart uit van de totale stedelijke economie; jaarlijks stroomt 23 miljard dollar de stadstaat binnen dankzij buitenlands toerisme. Ik bezocht afgelopen week Palm Jumeirah met het Atlantis hotel met 1539 kamers op de kop. Op het dijklichaam rond de opgespoten palmbladeren verrijzen op dit moment meer dan 32 hotels. Als ze gereed zijn, zal Dubai 14.000 hotelkamers extra tellen.
Gelezen in ‘Dubai. The Story of the World’s Fastest City’ (2009) van Jim Crane:
Dubai doet inderdaad sterk denken aan Shenzhen, meer nog dan aan Las Vegas. De groei van de stadstaat in het Midden-Oosten ging eigenlijk pas in 1985, met de bouw van het WTC, van start. Dertig jaar later overtreft de skyline van de jonge megastad al bijna die van New York. Wie de uiterst moderne metro neemt of de King Zayeed Road helemaal afrijdt, beweegt zich door een kilometerslang oerwoud van de meest bizarre wolkenkrabbers die in dichte clusters haastig lijken te zijn weggezet langs de kustlijn, een soort Manhattan aan de Perzische Golf. Ook het Chinese Shenzhen heeft in extreem korte tijd een soortgelijke krankzinnige groeispurt doorgemaakt en net als daar is die belachelijk snelle groei gefundeerd op de instelling van tal van Economic Zones, waar milde belastingregimes gelden voor onderdelen van het internationale bedrijfsleven. Een andere pijler is de luchthaven. Alleen door de lucht kan men de miljoenenstad bereiken. Geen wonder dat Dubai International Airport midden in de stad ligt en zowel over de weg als met de metro snel is te bereiken. De stad kijkt trouwens uit naar de opening van de nieuwe luchthaven in het zuidelijke deel, waar Dubai South menig nieuw vastgoedavontuur zal gaan genereren, te beginnen met de Wereld Expo pal naast het nieuwe vliegveld. Tussen de twee vliegvelden in, op de plaats van de vroegere militaire barakken, wordt op dit moment het nieuwe stadscentrum gebouwd: Burj Khalifa.
Minstens zo indrukwekkend tijdens mijn recente bezoek vond ik Sonapur – Al Muhaisnah 2, maar voor de Indiërs ‘Stad van Goud’ –, dit is het stadsdeel waar meer dan tweehonderdduizend Aziatische arbeiders dicht opeengepakt en in afzondering samenwonen in pensions en barakken. Sonapur – zeg maar gerust het grootste werkkamp op aarde – ligt dicht bij het vliegveld. Meer dan de helft van de inwoners is Indiër, de rest komt uit Pakistan, Bangladesh en Sri Lanka; honderd procent is man. Zij zijn het die Dubai opbouwen. Een deel leeft illegaal omdat hun werkvergunningen zijn verlopen. Elke ochtend en avond worden de legalen in oude Indiase bussen tussen de bouwputten en woontorens in aanbouw en hun verblijfplaats heen en weer gereden. Dubai beschouwt hun aanwezigheid als een groot gevaar. Stakingen komen er regelmatig voor. Toeristen willen niet met wantoestanden worden geconfronteerd. Dit heeft de autoriteiten doen besluiten om de woon- en leefomstandigheden van de arbeiders in Sonapur te verbeteren. Sjeik Mohamed waakt er persoonlijk over. Bedrijven worden gemaand de onderkomens van hun personeel op te knappen. De verbeteringen zijn al duidelijk zichtbaar. In het stadsdeel is het daardoor tot op heden rustig gebleven en door de bouw van de nieuwe, verbeterde onderkomens groeit Dubai ook hier pijlsnel. Hoewel de ongelijkheid groot blijft, gaat ook de onderklasse in deze multiculturele smeltkroes erop vooruit. En iedereen heeft werk. Dat is ongekend in het Midden Oosten.
Gehoord in het Grand Hyatt Dubai op 7 en 8 november 2017:
De uitnodiging kwam van Messe Frankfurt maar de opdrachtgever was het Directoraat-Generaal Transport van de stadstaat Dubai. Of ik wilde komen spreken op de derde Future Mobility conferentie in november in Dubai over de nieuwe stedelijke landschap na de introductie van de zelfsturende auto. Ik zegde toe. Heeft de sjeik van Dubai niet laten weten dat in 2030 een kwart van alle personenvervoer binnen de stadstaat zelfsturend zal moeten zijn? Onlangs schafte het emiraat 500 zelfsturende auto’s aan om met de nieuwe technologie te gaan experimenteren. Als ergens in de wereld zelfsturende auto’s gaan rijden, dan is dat in Dubai aan de Perzische Golf. Onze steden, die helemaal zijn ingericht op autoverkeer, kunnen met de komst van de SDV een ware revolutie tegemoet zien. Daarom maakte ik, nieuwsgierig, afgelopen week mijn opwachting in Dubai om voor een gehoor van ruim tweehonderd belangstellenden uit de hele Golfregio vier toekomstscenario’s voor steden te schetsen. Nooit eerder was ik in Dubai geweest. Hier was de complete auto-industrie aanwezig om het emeritaat zijn kunnen te tonen. Audi, BMW, Mercedes Benz en General Motors lieten, samen met Tesla, hun nieuwste modellen zien en maakten in hun presentaties duidelijk dat we de revolutie van de zelfsturende auto al dicht zijn genaderd. Allen erkenden dat deze revolutie in metropolen zal beginnen.
Samen met New York, Zweden, Abu Dhabi (Masdar) en Groot-Brittannië presenteerde Amsterdam in Dubai hoe zij zich voorbereidt op de komst van de nieuwe technologie. Eind dit jaar begint in Göteborg een gewaagd experiment waarin 100 Zweedse gezinnen met een zelfsturende auto gaan rijden. In New York gaan zelfsturende auto’s begin volgend jaar de straat op. In Amsterdam rijden, net als in Oslo en Kopenhagen, al veel elektrische auto’s en groeit ook het aandeel deelauto’s gestaag – ideaal voor de introductie van de SDV op termijn. Naarmate de conferentie vorderde werd duidelijk dat de werkelijke toepassing van de nieuwe geavanceerde autotechnologie niet in Europa, Amerika of het Midden-Oosten zal plaatsvinden, maar in China. Daar bestaan concrete plannen om elektrisch te gaan rijden en ook zelfsturend, te beginnen met het openbaar vervoer. Een Zweedse spreker vertelde ons dat hij even eerder in Singapore had gesproken, waar ook al een internationale conferentie over precies hetzelfde onderwerp was gehouden. Niets echter hoorde ik van de Japanse autofabrikanten of van initiatieven met zelfsturende auto’s in de grote steden als Tokio of Osaka. Steden lijken op voorhand overtuigd van het enorme succes van deze nog allerminst bewezen technologie. Over de ruimtelijke consequenties vooralsnog weinig informatie. Een enkeling verwacht extreme suburbanisatie, een ander hoopt op meer leefbare steden. In New York loopt het gebruik van openbaar vervoer nu al terug. Door nieuwe vormen van autodelen.
Gelezen in Progrss van 29 december 2016:
Dubai aan de Perzische Golf ontwikkelt op dit moment een compleet nieuw vliegveld ten zuiden van de stad. Kosten: 36 miljard dollar. Dubai South – ook wel Al Maktoum International airport genoemd – wordt het grootste vliegveld op aarde. Haar ligging loopt vooruit op het ontstaan van een reusachtige mega-conurbatie, ook wel aangeduid als Abu-Dubai: een samentrekking van Dubai en het 100 kilometer verderop gelegen Abu Dhabi. Dubai South kan beide steden namelijk heel gemakkelijk ontsluiten, want ligt op slechts 70 kilometer afstand van de laatste. Nu al is Dubai International met 70 miljoen passagiers een van de grootste en drukste luchthavens ter wereld (Schiphol: 63 miljoen passagiers). Jaarlijks groeit het aantal passagiers met 13 procent. Van hieruit kan twee derde van de wereldbevolking binnen 8 uur vliegen worden bereikt. Voor de stad schuilen hierin grote mogelijkheden, waarover zo dadelijk meer. Op de website Progrss las ik een artikel over de potentie van de corridor Abu-Dubai na gereedkomen van de nieuwe luchthaven. Die is ongekend mits beide emiraten straks goed weten samen te werken.
Nu al maakt de vliegtuigindustrie 27 procent uit van het bruto nationaal product van Dubai. Met Emirates Airlines beschikt de stadstaat zelfs over een van de snelst expanderende wereldspelers; liefst 40 procent van de totale vloot A-380’s komt voor rekening van deze vliegtuigmaatschappij. Met de nieuwe luchthaven zal in 2025 een capaciteit ontstaan van liefst 220 miljoen passagiers. Dan ook zal Emirates naar de nieuwe luchthaven verhuizen. Zo’n capaciteit is voor vliegvelden ongekend, dat is niet minder dan ruim drie keer de omvang van het huidige Schiphol. En de stad? Die bouwt dicht bij de nieuwe luchthaven een Expo die in 2020 zijn deuren zal openen. Deze World Expo, die 25 miljoen bezoekers uit de hele wereld moet trekken, zal gaan over duurzaamheid en over nieuwe vormen van mobiliteit: drones, zelfsturende auto’s, vliegtuigen, schepen. Totale kosten: 8 miljard dollar inclusief nieuwe metrolijnen. Hiermee wil Dubai nog meer geld en talent aantrekken. Oman, Saoedi Arabië en zelfs Pakistan proberen haar voorbeeld te volgen. Opletten dus.
Gelezen in Dubai. The Story of the World’s Fastest City (2009) van Jim Krane:
In het hoofdstuk ‘The Airconditioned Nightmare’ schetst Jim Krane een beeld van de verwoestende werking van Dubai’s metropolitane ontwikkeling op de planeet aarde. De ecologische voetafdruk van de woestijnstad van vijf miljoen inwoners is volgens het Wereld Natuur Fonds op dit moment 9,5 hectare per persoon. Dat is eentiende hoger dan de Verenigde Staten (nummer 2) en meer dan drie keer het gemiddelde. De voetafdruk van Groot Brittannië is bijvoorbeeld 5,3 hectare en die van Frankrijk 4,9. Indien de hele wereld evenveel hulpbronnen zou gebruiken als Dubai, dan waren vier planeten aarde nodig. “Residents of the UAE and Dubai consume more water and electricity and produce more waste per capita than nearly anyone on the planet.” En het erge is, ecologisch bewustzijn is er totaal afwezig. Jim Krane interviewt in zijn boek Mathis Wackernagel, een Zwitserse ingenieur die vanuit Oakland, Californië, ecologische voetafdrukken pleegt uit te rekenen. Tegenwoordig staat hij aan het hoofd van het Global Footprint Network. Wackernagel beweert dat wanneer Dubai zijn laagbouw en zijn extreme hoogbouw zou middelen, een stedelijke schaal zou ontstaan die veel menselijker en duurzamer is. “Wackernagel points to Paris as an efficient cityscape.” In Parijs zijn minder liften nodig, gespreidere patronen van winkelvoorzieningen, beter openbaar vervoer, enzovoort.
Maar het ergste komt nog. Tussen 2002 en 2007 is het elektriciteitsverbruik van Dubai verdubbeld. Als Dubai met 16 procent per jaar blijft groeien, dan zal het bijna 10 miljard dollar moeten spenderen aan extra elektriciteitsvoorzieningen. Binnen twaalf jaar na nu verbruikt de stad evenveel energie als half Californië. “Crazy as it sounds, the world’s most energy-rich region is short of power.” Er wordt op dit moment al een kolengestookte centrale gebouwd om het noordelijke deel van de stad te voorzien van elektriciteit. En dat terwijl steenkool, de smerigste brandstof van alle, in het hele Midden Oosten helemaal niet wordt gewonnen. Het moet worden aangevoerd uit India en Zuid-Afrika. Als dat maar goed gaat.
reacties