Pages
Stay In Touch
More
© 2013 Free State of Amsterdam
Gelezen op Centreforcities.org van 7 juli 2015:
Steden betalen de meeste belastingen, de grootste steden veruit het meest. En het platteland profiteert, ook al klaagt het keer op keer. ‘Ten years of tax’, een onderzoek van het Britse Centre for Cities naar de wijzigingen in het belastingpatroon van Groot-Brittannië over de afgelopen tien jaar – dus voor en na de crisis – laat zien dat met name Londen veruit de meeste belastingen aan de Britse schatkist betaalt en dat haar aandeel het laatste decennium ook sterk is gegroeid. In 2004/05 hoestte Londen evenveel belastinggeld op als 24 daarna grootste steden van het Verenigd Koninkrijk bij elkaar opgeteld; tien jaar later is dit opgelopen tot een aandeel dat gelijkstaat aan dat van liefst 37 steden. “Dit rapport is een nieuw bewijs dat Londen de grootste bron van belastinginkomsten is geworden voor het hele land en dat voor een evenwichtige ontwikkeling van het Verenigd Koninkrijk de groei van Londen essentieel is,” reageerde Sadiq Khan, de nieuwe burgemeester van Londen. Hij pleitte net als zijn voorganger Boris Johnson voor ‘devolution’, het verder doordelegeren van macht en budgetten vanuit Westminster naar de steden en regio’s in Groot-Brittannië.
Het Centre for Cities stelt dat er een duidelijke geografie ten grondslag ligt aan de prestaties van de Britse economie. Deze wordt direct doorvertaald naar de inkomsten van de Rijksfinanciën. Veel Britse steden zijn de afgelopen tien jaar minder belasting gaan betalen, maar het succesvolle Londen juist veel meer. Desondanks zijn steden nog altijd het meeste ‘belastingproductief’: per werknemer dragen ze meer belasting af dan op het platteland. Echter, veertig van de 62 Britse steden zijn minder belastingproductief geworden, Londen juist veel meer. Dat betekent dat de Britse overheid sterk afhankelijk is geworden van het succesvolle Londen. Zonder Londen zouden de Britten een arm land zijn. Londen wordt dus afgeroomd en financiert eigenlijk de rest van het koninkrijk. Zouden de Britten eigenlijk wel beseffen dat ze Londen alle ruimte moeten geven om te groeien? En hoe zit dat in Nederland?
Read in The Economist of 6 June 2015:
George Osborne, the chancellor of the exchequer in the UK Cameron administration, called the Liverpool-Manchester-Leeds-Sheffield urban region a new ‘Northern Powerhouse’. At least he wants it to become a new engine. The Economist agrees very much on that. Great Britain, it states, is one of the most centralised and economically unbalanced countries in Europe. It thinks part of the problem is “that local government is so toothless.” Really? “Over-centralisation is a strange problem for Britain to have. In the 19th century northern towns were like city-states, run by Victorian worthies who set up civic institutions and superb infrastructure. It was only with the coming of the welfare state in the 1940s that London took control.” After the austerity programmes of the central government, all city councils now want control of their own budgets. Osborne will give it to them if they collaborate and choose one mayor for themselves first, he promised. He calls it ‘metro mayors’. Will they do it? And will devolution help?
The article shows a diagram of four European countries with their biggest cities: Great Britian, Germany, Italy, Spain. The capital’s GDP in each cases is 100. It compares Britain to Germany and the other countries. Düsseldorf then makes more than 175, Milan 170, Barcelona 75. Manchester though makes only 7, Birmingham 6, Glasgow 5. Surprising? No, London is far bigger than Berlin, far more successful too because Berlin is not doing too well. Rome is dull compared to Milan. Take the Netherlands: Dutch government in The Hague is dominating, the political system is very centralised, but Amsterdam is growing faster though. What’s wrong with the British? Do they really think the success of London is due to centralised government policies? After 1940 British government created a green belt around London and built new towns in order to appease the monster. To no avail. Of course, de-centralisation is needed, (we all need city-states now), but centralisation is not the cause of London’s astounding success. Success just reinforces success. It’s globalisation that’s doing its work. Because of globalisation this uneven growth gets reinforced. This feels unjust. Devolution will only make it more explicit.
Read in The Economist of 12 June 2016:
In the UK, just like in many other countries, regional inequality is growing fast. London is the big winner, cities in the North are the big losers. As Richard Florida already forecasted years ago, the world is getting pretty spiky. The principle is simple: ‘success breeds success’. The winner takes all. This feels uncomfortable, to say the least. But in ‘Time for a civic surge’ The Economist writes about “the best opportunities for Engeland’s regional cities for a renaissance in decades” – opportunities they must not waste. The Economist: “Britain is absurdly top-heavy: whereas half a dozen German cities have economies three-quarters the size of Berlin’s, no English city’s economy is even a quarter the size of London’s.” But can you do anything about it? How to stop London being successful? This is what governments always do: embracing distributive justice by relegating public money from successful cities to struggling cities in the hope markets will follow. Also London-based The Economist thinks the other cities in the UK should grab their chance now. George Osborne, the chancellor in the Cameron administration, has offered to cede billions of pounds of public spending to clusters of cities that agree to join together and be run by an elected mayor. So do it! I’m afraid more countries will follow his model.
Will it work? Surely not. Jane Jacobs was clear about it. In ‘Cities and the Wealth of Nations’ (1985) she dismantled all existing economic theory and argued that a nation is an inadequate unit of analysis for understanding economic life. Differences between cities – some rich and some poor – in one country simply cannot be balanced by redistribution. The point is, countries and also economists, she stressed, do not understand how cities work. Only local production can create wealth, wealth cannot be bought or acquired by loans or grants. The Economist also hesitates, but the magazine only points at some practical objections. It thinks the conditions under which the British government will redistribute taxpayers money will be too troublesome for many cities. They will not collaborate. The editors also point out the danger of incompetence and corruption. They’re right. Nevertheless, “This deal offers a chance to claw back power, make savings and reshape English governance.” I don’t think so. It will only harm the British economy. Trouble is on the road again.
Read in The Independent of 29 May 2015:
So that was reveiling news. In The Independent of 29 May 2015 Jon Stone wrote on poverty in London and Great Britain. Its message: "The most wealthy areas in Wales and Northern Ireland are on average poorer in terms of disposable income than the most deprived areas of London." The Office for National Statistics had released figures for household disposable income in different regions of the UK. Barking, Dagenham and Havering in London showed a disposable income more than double poorer the richest area in the capital, but the wealthiest areas in Wales and Northern Ireland still had lower incomes than London’s poorest areas. Of course, housing costs in London are significantly higher, so higher incomes here go to expensive rental and property markets. So how inequal are Great Britian and London then? It’s difficult to say. The picture gets disturbing, inequality should be judged more and more locally. So here it is: “The Government has brought forward plans to devolve power to cities and metropolitan areas in a bid to give regions more control over their local economies.”
In the Netherlands the same process of rising local and regional disparities is discernable. Poverty in Amsterdam is not the same as poverty in Groningen or Drenthe. Even without powerful global cities like London or New York the economic landscape of the Low Countries is showing traits of the same growing spikyness. Even though the Dutch love sameness, which they think is democratic, (and the Dutch always used to fight differences), they can no longer deny its existence. What the Dutch government therefore should do is radically decentralise the fiscal system. That’s what also Jaap Modder, Jeroen Saris and Wouter Veldhuis pleaded for in De Volkskrant of 2 February 2015. “The main spatial issues are no longer national, but European and local.” Regional VAT, they wrote, would give city-regions the means to invest in their own economy, more than in the existing system where the Dutch state distributes huge amounts of money according to principles that are no longer just. The regional disparties have grown already too big, the power of the Dutch state too weak.
Gelezen in The Economist van 22 september 2012:
Onder de kop ‘Political Petri dishes’ deed The Economist onlangs verslag van experimenten met vernieuwend lokaal bestuur in Groot Brittannië. Als gevolg van een megabezuiniging op het Gemeentefonds van liefst 28 procent over vijf jaar, gemeten vanaf 2010, moeten Britse gemeenten zichzelf opnieuw uitvinden – of zichzelf opdoeken. ‘The Big Society’ van premier Cameron wordt vanuit Westminster via grootschalige publieke bezuinigingen eenvoudig van bovenaf doorgevoerd. Cynici spreken ook wel van ‘The Big Easy’. Door de bezuinigingen gedwongen heeft men in Barnet bijvoorbeeld ‘EasyCouncil’ ingevoerd en naar het voorbeeld van low budget vliegmaatschappij EasyJet vrijwilligerswerk in de plaats gesteld van gemeentelijke dienstverlening. In het linkse West-Londen hebben de gemeenten de koppen bij elkaar gestoken en gezamenlijk een grootschalige reorganisatie doorgevoerd waarbij het middelmanagement eruit vloog. Suffolk ging over tot maximale outsourcing en noemt zichzelf voortaan een ‘virtuele overheid’. En het linkse Islington probeert de schade ‘eerlijk’ te verdelen door de hoge ambtenarensalarissen drastisch te verlagen.
Het hele land kijkt vooral naar Londen, waar op lokaal niveau de meeste experimenten plaatsvinden. Daar gaan de meeste factfinding delegations naar toe. Waarom Londen? Londen, aldus The Economist, heeft de grootste aantrekkingskracht op jong politiek talent. In heel Engeland is slechts 18,5 procent van de lokale bestuurders jonger dan 50 jaar, maar in Londen ligt dit percentage beduidend hoger: 32,8 procent. “London councillors are more likely to hold a degree and are more motivated by political beliefs than their counterparts elsewhere. Their proximity to the city’s public-relations firms, national newspapers and thinktanks makes it easier to create and spread complex ideas.” En Lambeth is het centrum van een Co-operative Councils Network. The Economist vindt het allemaal goed. “Councils are close to the people they serve; they know where money is well spent and where it is not. They are, in short, well-placed to think up new ways of doing things.” Let op mijn woorden: binnenkort gaan de Nederlandse gemeenten massaal op factfinding mission naar Londen. Of naar Amsterdam, binnen Nederland de stad met het meeste politieke talent.
Gelezen in NRC Handelsblad van 30 april 2008:
In alle Nederlandse kranten en media is de afgelopen tijd opvallend veel aandacht besteed aan de burgemeestersverkiezing in Londen. Dat is opmerkelijk, want in Nederland wordt de burgemeester nog altijd rechtstreeks aangewezen door de minister van Binnenlandse Zaken. In het buitenland kent men dergelijke Napoleontische praktijken allang niet meer. En trouwens, Londen heeft de omvang, zeker economisch, van een middelgroot Europees land. Ter vergelijking: het bruto binnenlands product van Londen is het dubbele van dat van onze Randstad, terwijl het qua inwonersaantal vrijwel gelijk aan ons Westen des Lands is. Londen is dus een categorie apart. Terecht dus, die burgemeestersverkiezing. In NRC Handelsblad stelt Floris van Straaten de vraag of het recente succes van Londen op het conto geschreven kan worden van de laatste burgemeester, Ken Livingstone. Nee natuurlijk niet, dat is vragen naar de bekende weg. Wat kun je als burgemeester in acht jaar doen? Nee, de conservatieven, toen nog op regeringsniveau (want Londen had voor 2000 nog geen eigen burgemeester), waren het die begin jaren tachtig van de vorige eeuw de bakens hebben verzet. Het waren Thatcher en haar minister van Ruimtelijke Ordening Michael Heseltine die de werkelijke push hebben gegeven tot ICT en de herleving van The City. Zij waren het die de industriële crisis in de grote Engelse steden wisten om te zetten in nieuw elan. Een elan waarin private initiatieven van Canary Wharf en de Tate Modern konden gedijen. En toen kwam in 1997 Tony Blair, die de Londense creatieve industrie als een grote kans zag. En weer drie jaar later arriveerde dan eindelijk Livingstone. Na nog eens drie jaar – in 2003 – had hij The London Plan gereed, waarbij hij sterk inzette op openbaar vervoer. Immers, daar lag zijn macht en bevoegdheid als burgemeester.
Kijk, dat is nog eens slim profiteren van je voorgangers, allemaal visionaire mensen die de Britse hoofdstad een warm hart toedroegen en die een einde maakten aan de klagzang over het ‘waterhoofd’ Londen dat alle groei naar zich toetrekt en alle groen opeet enzovoort. Nee, er werden voor Londen al vanaf midden jaren tachtig weer ambitieuze plannen gesmeed en in de Britse metropool werd weer grootschalig geïnvesteerd. En de rest van het land profiteert daar nu van, terwijl het decennialang zo bang was te verliezen als Londen zou ‘boomen’. Natuurlijk, Red Ken heeft daaraan bijgedragen, maar hij heeft vooral geprofiteerd. Wat misschien nog wel het belangrijkste was wat Livingstone gedaan heeft, is het initiatief dat hij vanuit Londen heeft genomen om de belangrijkste metropolen in de wereld te organiseren om het succes van Londen te delen, ook in termen van duurzaamheid. Zo zette hij de C40 op en zocht hij samenwerking met New York en later ook met Moskou. En nu is Ken Livingstone weggestemd. En kondigt zijn opvolger Boris Johnson aan om al dat internationale gedoe overboord te zetten en te focussen op lokale kwesties van overlast- en misdaadbestrijding. In New York voelen ze het gevaar van deze provinciaalse wending. Burgemeester Bloomberg van de Big Apple vliegt volgende week al naar Londen om zijn nieuwe collega te ontmoeten. Hopelijk is hij op tijd.
reacties